Soms zit 't mee, soms zit 't tegen. Zoals eb en vloed elkaar wetmatig afwisselen in monotone regelmaat, zo onvoorspelbaar en onbegrijpelijk kan een mens ineens en onverklaarbaar overgeleverd zijn aan een reeks kleine en/of grote tegenslagen.
Welnu, wij hebben sinds ons vertrek uit Nederland nu ruim een maand geleden een bordje vol narigheden opgediend gekregen. Gelukkig heeft geen van ons heeft iets engs opgelopen, er is niets in het gips gezet en we kunnen om het een en ander zelfs al weer wat lacherig doen, maar dat roept vergelijkingen op met de bekende boer en de kiespijn waar hij maar niet van af komt
Welnu, wij hebben sinds ons vertrek uit Nederland nu ruim een maand geleden een bordje vol narigheden opgediend gekregen. Gelukkig heeft geen van ons heeft iets engs opgelopen, er is niets in het gips gezet en we kunnen om het een en ander zelfs al weer wat lacherig doen, maar dat roept vergelijkingen op met de bekende boer en de kiespijn waar hij maar niet van af komt
Is het dan allemaal kommer en kwel? Welnee, maar een mens mag zich op z'n eigen blog toch wel eens even afreageren. Vandaar dus even deze bokkige aanhef.
Soit, excusez les mots!
Waar gaat het allemaal om? Dat is een heel verhaal. Het heeft allemaal te maken met een takje dat ons flink in de weg is gaan zitten en niet alleen veel oponthoud heeft opgeleverd, maar ook een bak vol ellende.
Nieuwsgierig, lees rustig door, dan wordt het plaatje vanzelf duidelijker. Het wordt in etappes aangeleverd. So, stay tuned!
Nieuwsgierig, lees rustig door, dan wordt het plaatje vanzelf duidelijker. Het wordt in etappes aangeleverd. So, stay tuned!
Op weg
Waar zijn we gebleven sinds de vorige keer? Back in the saddle again. Oftewel, the Yopermobile kwam weer in beweging na de eerste weken te zijn gestald bij familie in Oregon. Een lange reis naar Sacramento, de hoofdstad van California waar we drie dagen voor hadden uitgetrokken.
Dit is een van de belangrijkste kunstmatige meren van California dat al veel jaren te kampen heeft met een gebrek aan water. Tot mijn grote vreugde heb ik met eigen ogen kunnen aanschouwen dat het meer eindelijk z'n hoogste waterpeil weer begint ter benaderen en dat het met de waterhuishouding voorlopig wel goed zit.
Na een nachtje in Redding,vervolgden we onze reis om uiteindelijk neer te strijken in Woodland CA. Daar hebben we een nieuwe ervaring opgedaan. Anders dan te doen gebruikelijk hebben we daar geen campground opgezocht, maar zijn we een nachtje te gast geweest van Walmart. Of beter gezegd, zij hebben een oogje toegeknepen toen wij een standplaatsje opzochten. Walmart is een mammoet organisatie met honderden vestigingen verspreid over Amerika. Je kunt daar van alles kopen, van levensmiddelen tot dure electronica en alles daar tussenin. Het ooit zo grote V&D in Nederland was daarmee vergeleken slechts een zaakje van allerhande spullen in Madurodam formaat.
Auto's en RV's
Amerika is van oudsher een autoland. Het uitgebreide netwerk van wegen en z'n enorme afstanden nodigen uit om de auto in te stappen. En dat doen de Amerikanen dus al vanaf dat ze 16 jaar zijn. Niet in de laatste plaats omdat het openbaar vervoer vooral buiten de grote steden slecht geregeld is in vergelijking met bijvoorbeeld Europa.
De campgrounds om al die reislustigen te herbergen zijn in de loop der jaren als paddestoelen uit de grond geschoten. Volgens het aloude marktmechanisme bepaalt ook hier de vraag de prijs die daarvoor moet worden betaald. Die prijs hakt er tegenwoordig in en begint voor veel mensen langdurig reizen onbetaalbaar te worden. Zij beginnen noodgedwongen de campgrounds te mijden en zoeken hun vertier en standplaats bij voorkeur 'in het wild' op daarvoor aangewezen gebieden tegen schappelijke prijzen. Vooral de grote horde reizigers die niet op zoek is naar een campground met allerlei toeters en bellen, maar slechts een veilige plek om te overnachten, is het beu om tarieven van tussen de 30 en 50 Dollar per dag te betalen.
Deze gemotoriseerde nomaden maken gebruik van Walmart en andere winkelbedrijven die vaak oogluikend toestaan dat reizigers op hun enorme parkeerplaatsen in hun RV de nacht doorbrengen en de volgende dag weer vroeg op pad gaan. Walmart wordt daar niet slechter van want wie een standplaats zoekt, doet daar ook z'n boodschappen en zo pikken deze grote bedrijven een extra graantje mee.
In alle voorgaande jaren dat wij in Amerika hebben gereisd heb ik mij hiertoe nooit laten verleiden, maar nu moest het er ook maar eens van komen. Niet in het minst aangemoedigd door de vele gunstige berichten van vrienden van ons die met deze ongewone stops op ook nog eens beveiligde plaatsen prima ervaringen hebben opgedaan.
Amerika is van oudsher een autoland. Het uitgebreide netwerk van wegen en z'n enorme afstanden nodigen uit om de auto in te stappen. En dat doen de Amerikanen dus al vanaf dat ze 16 jaar zijn. Niet in de laatste plaats omdat het openbaar vervoer vooral buiten de grote steden slecht geregeld is in vergelijking met bijvoorbeeld Europa.
Behalve de auto als meest geliefde vervoersmiddel voor de dagelijkse gang van en naar huis, school en kantoor,stappen Amerikanen in toenemende mate in hun vrije tijd ook nog eens graag in een RV. Afhankelijk van de financiële draagkracht kan dat een traveltrailer zijn (beter bekend in Nederland als sleurhut), een fifthwheel (pick-up truck met oplegger), een camper of motorhome zijn. Leverbaar in all maten, inrichtingen en uitvoeringen en afgestemd op weekend-activiteiten buitenshuis, vakanties, lange reizen kriskras door Amerika en vooral geliefd door de (semi)gepensioneerden, die van fulltime reizen hun hobby en leefstijl maken.
Deze gemotoriseerde nomaden maken gebruik van Walmart en andere winkelbedrijven die vaak oogluikend toestaan dat reizigers op hun enorme parkeerplaatsen in hun RV de nacht doorbrengen en de volgende dag weer vroeg op pad gaan. Walmart wordt daar niet slechter van want wie een standplaats zoekt, doet daar ook z'n boodschappen en zo pikken deze grote bedrijven een extra graantje mee.
In alle voorgaande jaren dat wij in Amerika hebben gereisd heb ik mij hiertoe nooit laten verleiden, maar nu moest het er ook maar eens van komen. Niet in het minst aangemoedigd door de vele gunstige berichten van vrienden van ons die met deze ongewone stops op ook nog eens beveiligde plaatsen prima ervaringen hebben opgedaan.
Hoe wij onze eerste keer bij Walmart hebben beleefd? Daarover een volgende keer met toevoeging van nieuwe foto's.
How do you know until you try?!
En zo is het maar net. De eerste keer overnachten bij Walmart is ons zeker niet slecht bevallen. We vonden een plekje op een wat afgeschermd deel van de parkeerplaats. Het was voldoende verlicht en naar horen zeggen werd er ook door de beveiliging gepatrouilleerd. Ook een rustig idee.
Bij het invallen van de duisternis, voegde zich nog een aantal motorhomes bij ons. Op ruime afstand en zonder elkaar last te bezorgen, had iedereen zo z'n eigen afweging om van de gelegenheid gebruik te maken. Bijvoorbeeld: een dame alleen die klaarblijkelijk altijd onderweg is naar morgen en ergens anders. Verder een ouder echtpaar op weg naar huis in Alaska, na een maandenlange tocht door de zuidelijke Staten en een vrachtwagenchauffeur, die in zijn cabine de nacht doorbracht in afwachting van het inladen van z'n enorme oplegger elders alvorens verder te trekken.
Het zijn de beurtschippers van de weg die rusteloos het land doorkruisen, steeds op zoek naar nieuwe lading. Zo was iedereen rustig bezig, minding his own business.
Familie en geschiedenis
De volgende dag was het nog maar een klein uur rijden naar Citrus Heigh, een voorstad van Sacramento, waar wij hadden gereserveerd op een zogenaamde mobilehome resort. Een soort afgeschermde woonwijk met typisch Amerikaanse geprefabriceerde huizen. Het was geen campground, maar had wel een aantal plekken voor RV's met complete voorziening van elektra en water plus aansluiting op de riolering. Niet echt een inspirerende plek, dit seniorencomplex, maar dichtstbij het adres waar wij een aantal dagen veelvuldig zouden bivakkeren. Dat was het huis van mijn neef en zijn vrouw die in afwachting waren van de geboorte van hun eerste kind. Na het afkoppelen van de traveltrailer spoedden wij ons daarheen en vond er weer een kleine familiereunie plaats.
In de loop van de volgende dagen werd er heel wat afgepraat, afgewisseld met allerlei smakelijke eetpartijen van internationale allure. Op verzoek van mijn neef, de zoon van mijn jongste zusje, heb ik als oudste van onze familie een presentatie gegeven van de familiegeschiedenis die 7 generaties omvatte over een periode van ruim 200 jaar. Ik had dit terdege voorbereid en kon dus een aardig eindje terugblikken aan de hand van allerlei documenten en foto's die ik gescand had en op iCloud had geplaatst.
Gelukkig maar, want intussen had mijn laptop het begeven en moest ik noodgedwongen gebruik maken van een geleende computer.
Maar ziedaar, leve de technische vooruitgang, even schakelen en vanuit de Cloud werd alles keurig aangeleverd op een groot televisiescherm, duidelijk door iedereen te volgen. Al met al heeft iedereen dit als een leuke en leerzame presentatie beleefd en had ik er zelf ook veel plezier in.
Vanzelfsprekend werden er allerlei toespelingen gemaakt op de naam van de baby, maar de ouders waren niet te vermurwen om een tipje van de sluier op te lichten. Dus werd hem in de conversaties voorlopig de naam 'GusGus' toegedicht.
Na afloop van dit unieke samenzijn, waarvoor ook mijn broer en zijn vrouw uit Carmel CA waren overgekomen, werd afscheid van elkaar genomen en ging ieder zijns weegs, in het besef dat een gelegenheid als deze zich in toekomst zich niet zo makkelijk meer zal voordoen.
Reuzen van de weg
De volgende morgen vertrokken wij uit Sacramento om als laatste stop van de familietoer Carmel aan te doen waar mijn broer en zijn vrouw ons wederom opwachtten maar nu in hun eigen huis. Halverwege hadden we een lunchbreak op een grote rest area, waar automobilisten en passagiers even een sanitaire stop kunnen maken, hun benen kunnen strekken en een hapje kunnen eten. Op de bijgaande foto's is te zien dat onze toch zeker niet kleine combinatie truck/trailer haast in het niet verdwijnt tussen de kolossale vrachtreuzen van de weg.
Again: Murphy's law
En dan nu de aap uit de mouw waar de kop van dit stukje hierboven naar verwijst. Wat elke bestuurder van een auto met aanhanger wil voorkomen, gebeurde. Bij het parkeren van de traveltrailer voor het huis met op het oog geen zichtbare obstakels ging het helemaal mis. De oorzaak, 'a sneaky branche'. Een schijnbaar onschuldige hangende tak van een boom op veilige afstand raakte plotseling verstrengeld tussen de trailer en de arm van het opgerolde zonnescherm. Bij de laatste korte manoeuvres om truck en trailer in rechte lijn te plaatsen, trok de taaie tak de arm van zonnescherm met een korte ruk van de trailer en zwiepte en passant door om vervolgens het achterraam volledig in gruzels te breken.
Consternatie alom! Ik ben niet zo gauw in paniek te brengen, maar ik moet toegeven dat ik mijzelf stevig moest toespreken om helder te kunnen denken en handelen. Na de schade te hebben vastgesteld viel de duisternis al. De opdracht voor de volgende dag was echter al uitgetekend. Mijn broer, een vroege vogel, was na een slapeloze nacht nog vroeger dan anders in touw om het zonnescherm al te borgen en het open raam provisorisch te de dichten, zodat we ons tenminste weer veilig op de weg zouden kunnen begeven.
Na mijn zusje en haar man het slechte nieuws te hebben gebracht, moesten stappen worden genomen om de schade te herstellen en de verzekeringszaken te regelen.
De beste oplossing was om twee uur terug naar het noorden te rijden en in Los Banos bij een erkende dealer aan te kloppen. Daar hebben we 4 dagen gestaan in de trailer op een plaats met volledige aansluiting en hebben we de tijd gedood in afwachting van de bureaucratische afhandeling van de schade voordat het groene licht kwam voor herstel. Inmiddels zijn de werkzaamheden begonnen en zijn we in afwachting daarvan weer even terug in Carmel. Naar verwachting kunnen we rond 12 april onze reis gaan vervolgen richting Arizona.
Een positieve instelling brengt je het verst in het leven. Dus wil ik dit stukje op de valreep ook besluiten met een mooi bericht. Baby 'GusGus', is inmiddels geboren in Sacramento en het spreekt vanzelf dat hij thans, 'the talk of the town' is.
Zijn ouders hebben hem genoemd naar de vader van Nolan, mijn neef. De gezonde 'baby boy' draagt de naam John Edward Caldwell en er is geen liefdevoller tekst denkbaar dan de boodschap van de jonge vader waarin hij de trotse grootvader eer bewijst.
Dit is de letterlijke tekst in ontroerend mooie woorden:
John
Edward
Caldwell
'Born yesterday, may I introduce everyone to our baby boy John Edward Caldwell! Baby and mother are healthy and doing wonderful - he currently does a lot of eating, pooping and sleeping.
Edward
Caldwell
'Born yesterday, may I introduce everyone to our baby boy John Edward Caldwell! Baby and mother are healthy and doing wonderful - he currently does a lot of eating, pooping and sleeping.
He was given the name of my father in the hopes he would grow up to be a man of similar generosity, kindness in spirit and humility. I can not think of a man I would rather him grow up to be like. Welcome to the world little buddy.'
