De party is over, het geïmproviseerde kamp in Tucson is langaam aan het leeglopen. Na wat getreuzel, want je weet, scheiden doet lijden, is het ook voor ons hoog tijd om te vertrekken.
Met de weer aangekoppelde travel trailer zetten we ons om 13:00 uur in beweging, uitgezwaaid door de achterblijvers. We gaan richting het Theodore Roosevelt Lake in de buurt van Globe. Met een kleine 100 km. is het 't kortste dagtraject dat wij zullen afleggen. Arizona houdt z'n reputatie hoog. Het is warm en de zon geselt alles en iedereen met haar felle stralen.
Vergissing
Ik weet de route uit m'n hoofd, althans de nummers van de te rijden wegen en meen het dus wel een keer zonder GPS te kunnen stellen. Fout, dom, eigenwijs!
Ik weet de route uit m'n hoofd, althans de nummers van de te rijden wegen en meen het dus wel een keer zonder GPS te kunnen stellen. Fout, dom, eigenwijs!
Prompt gaat het verkeerd en komen we na een aantal verkeerde afslagen weer terecht op een plek die ik meteen herken. Jawel, het is precies hetzelfde kruispunt waar het een half uur eerder al meteen fout ging. De verkeerde plek dus. Dat schoot niet echt op. Ik heb natuurlijk een redelijk excuus. Ik zou kunnen aanvoeren, dat snelle correcties op de vierkante meter met een gevaarte achter je auto gekoppeld in druk verkeer uitdrukkelijk vermeden moeten worden, maar dat zou een beetje flauw zijn. Een beetje ingereden chauffeur moet immers kunnen anticiperen. Inmiddels had ik de GSP toch maar weer ingesteld en meteen gaf 'Sue' met haar koele zakelijke stem de noodzakelijke aanwijzingen om uit de spiraal van toenemende vertwijfeling te geraken.
Op het moment dat het mij begon te dagen, zag ik dat we weer op koers lagen toen in de verte de bekende outlet in beeld kwam waar ik een aantal dagen geleden met vijf - nog net niet koopzieke - vrouwen een middagje shoppen ternauwernood had overleefd.
Daarna verliep alles gladjes en reden we drie uren later Globe in. Inplaats van direct door te rijden om ruimschoots voor de invallende duisternis op de plaats van bestemming aan het meer aan te komen, besloten we eerst nog wat boodschappen te doen bij de plaatselijke Walmart. Zo gezegd, zo gedaan.
Op weg naar de grote winkel, zagen we een paar motorhomes positie kiezen voor de nacht op de enorme parkeerplaats en dat vonden wij eigenlijk ook een goed idee. Voor die dag hielden ook wij het verder rijden voor gezien en een paar uur later lagen we vredig bij Walmart op een oor.
Fik-toerisme
De serene rust werd wreed verstoord door het snel aanzwellend geluid van gillende sirenes en de scherpe geur van een woedende brand op amper 50 meter van ons vandaan. Slaap of geen slaap, op zo'n moment ben je ineens klaarwakker. Op de inmiddels bijna lege parkeerplaats van Walmart, kwamen ineens van alle kanten de op sensatie beluste toeschouwers aanrijden en was het gedaan met de avondrust. Fik-toeristen in hun element. Eenvoudig te porren door een oplaaiende brand in een gebouw vlak achter een benzinestation. Dat beloofde wat. Met ware doodsverachting zochten velen naar plaatsen zo dichtbij mogelijk, om maar niets van het schouwspel te hoeven missen.
De serene rust werd wreed verstoord door het snel aanzwellend geluid van gillende sirenes en de scherpe geur van een woedende brand op amper 50 meter van ons vandaan. Slaap of geen slaap, op zo'n moment ben je ineens klaarwakker. Op de inmiddels bijna lege parkeerplaats van Walmart, kwamen ineens van alle kanten de op sensatie beluste toeschouwers aanrijden en was het gedaan met de avondrust. Fik-toeristen in hun element. Eenvoudig te porren door een oplaaiende brand in een gebouw vlak achter een benzinestation. Dat beloofde wat. Met ware doodsverachting zochten velen naar plaatsen zo dichtbij mogelijk, om maar niets van het schouwspel te hoeven missen.
Vanuit alle richtingen snelden de hulpverleners toe. Brandweer, politie, ambulances, het spektakel kwam in volle gang en kwam ook weer abrupt tot een eind. Commando's, vervolgens het geluid van harde waterstralen, huis afgebrand, niemand gewond. Operatie gelukt, maar het was niet meer dan een fikkie. Het publiek droop teleurgesteld af; jammer, morgen weer een gewone alledaagse dag die niet gekleurd kon worden door een 'real story' met sappige details. Wij vielen gerustgesteld weer in slaap.
Over televisie gesproken, in de bijna twee maanden dat ik in Amerika ben, heb ik nog helemaal niets gezien op de kwelbuis. Mijn goede voornemen straks terug thuis: minder tv en meer leuke dingen. Word je blij van. Heus! De nacht bij Walmart is ook deze keer goed bevallen. Een prima plek om door te brengen met gesloten ogen.
Met het jeugdige elan van fitte veertigers - ja, ja, dat voelt lekker hoor - werkten we onze verschillende taken af, voordat we nieuwsgierig op pad gingen naar het Roosevelt Lake. Een kunstmatig meer dat vooral als reservoir dient voor de watervoorziening van Phoenix en omgeving. Na een half uur rijden van klimmen en dalen door geaccidenteerd terrein, doemt plotseling het meer op in de verte, omzoomd door een kaal berglandschap.
Zoals overal bij natuurgebieden in de US, vind je bij het naderen al gauw een een kantoor voor toeristen informatie en dus stopte ik daar.
Er ontspon zich een geanimeerd gesprek tussen ons over het belang van het water en de grote vraagstukken die het oplevert. Dit zowel in een land met een groot gebrek aan water, als in een land dat al eeuwen lang strijd voert tegen de dreiging en overlast daarvan.
Voorzien van het nodige informatiemateriaal stapte ik na ruim een half uur weer in de auto. Hulde aan Ine, die weet dat mijn woorden 'ik ben zo weer terug' zeer rekbaar kunnen zijn. Maar op momenten dat ik een man ben met een missie, dan schikt ze zich altijd met bewonderenswaardig geduld in haar wachtende rol. Zij weet dat er altijd wel iets leuks, spannends of onverwachts uit de hoed komt. Want zoals zij zelf zegt: 'never a dull moment with theYoper'.
We kozen een van de tien kampeergebieden uit die verspreid liggen langs het uitgestrekte meer en gingen op zoek naar een standplaats zo dicht mogelijk bij het water. Het was niet druk en door de dichte begroeiing kun je zelfs nauwelijks iets ontwaren van mogelijke buren. Elke plaats heeft een afdak tegen de brandende zon en een picknicktafel met twee banken en door de vrijwel altijd lichte bries is het daaronder goed toeven. We nestelden ons daar 3 dagen in een prachtig natuurgebied waar je je waant in een andere wereld, ver weg van al het gewoel.
Wel moet ik schoorvoetend bekennen dat we aan het eind van ons verblijf daar last kregen van haperende accu's van de travel trailer. Dus op de valreep toch nog een stekeligheidje. Met het laatste restje energie dat we uit de accu's konden peuren, zijn we erin geslaagd de travel trailer op te krikken en aan te koppelen. Want daarna werd het letterlijk donker en restte ons niets anders dan al om 20:30 uur het bed op te zoeken.
De volgende ochtend had ik een ongewoon en niet te beschrijven gevoel dat ik met tegenzin uit een gelukzalige droom was ontwaakt. Het is waar; een onbekommerde gemoedstoestand, gekoppeld aan het grote stille genieten van trekken door gebieden van ongerepte natuur, doet een mens ook slapend verkwikt verder trekken in zijn geest.
