We zijn onderweg naar Wickenburg. Voor ons niet alleen een gewilde tussenstop naar het zuiden van Arizona, maar zelfs een bestemming waar wij in Garderen regelmatig naar verlangen als de lucht weer eens te lang, te grijs en te dreigend is. Je kunt er je huis om verwedden dat we dan weer langdurig gegijzeld worden door lage temperaturen en/of fikse regenbuien. Op die momenten klinkt vaak bij ons thuis vertwijfeld: "Where the hell is Wickenburg?"
In Wickenburg is ruimte, staat de zon hoog aan de hemel en is het op het heetst van de zomer na, het hele jaar goed toeven. Ons reisdoel is een Spartaans aandoende plek in de woestijn, zonder water, elektra of riolering met een mooie naam die eigenlijk niet past bij het beeld dat hier opgeroepen wordt, nl. Constellation Park.
Gelegen aan de rand van het stadje tegenover een rodeo arena zijn 38 wijd verspreide standplaatsen beschikbaar voor de solitairen onder ons met zogenaamde self-contained RV's. M.a.w. de motorhomes, campers of trailers moeten drink-watertanks, vuil-watertanks, generator en/of gaspitten aan boord hebben. Voor het bijhouden van de minimale voorzieningen wordt de gebruiker slechts $ 5,- per dag gevraagd. Gewoon in een envelopje doen en in een daarvoor bestemde brievenbus droppen.
Gelegen aan de rand van het stadje tegenover een rodeo arena zijn 38 wijd verspreide standplaatsen beschikbaar voor de solitairen onder ons met zogenaamde self-contained RV's. M.a.w. de motorhomes, campers of trailers moeten drink-watertanks, vuil-watertanks, generator en/of gaspitten aan boord hebben. Voor het bijhouden van de minimale voorzieningen wordt de gebruiker slechts $ 5,- per dag gevraagd. Gewoon in een envelopje doen en in een daarvoor bestemde brievenbus droppen.
Tot onze verrassing was zelfs op vrijdag, onze aankomstdag, geen ander mens dan wijzelf op dit voor ons hemels plekje te bekennen.
If you don't go with the flow,
but want to be,
where you really feel free,
this is the place.
But…….., shush, please,
do not spread the word!
If you don't go with the flow,
but want to be,
where you really feel free,
this is the place.
But…….., shush, please,
do not spread the word!
Onderweg van Lake Havasu naar Wickenburg bekruipt je niet voor het eerst het gevoel dat Amerika z'n zaakjes op velerlei gebied niet of slecht onder controle heeft. Het grote wegennet verpaupert, Meer dan eens waan je je kilometers lang op een wasbord inplaats van op een fatsoenlijk onderhouden snelweg. Spoorwegen en bruggen lijden onder groot achterstallig onderhoud en het lijkt in de afgelopen 5 jaar van kwaad tot erger te worden. Onbegrijpelijk dat dit grote land dat een reputatie heeft op te houden als reisland bij uitstek z'n infrastructuur zo verwaarloost.
Stormkracht
Parkeren op de grote parkeerplaatsen levert in het algemeen geen problemen op, ook al heb je met een 15 meter combinatie wat meer ruimte nodig om te manoeuvreren.
Intussen was het goed merkbaar geworden hoe hard het waaide en dus was het zaak om te voorkomen dat de wind met enorme kracht het portier uit de handen zou slaan.
Als was het een militaire operatie, kreeg Ine instructies haar portier niet te openen totdat ik met alle kracht die ik had tegendruk zou kunnen geven. In de kleine opening die daardoor ontstond slaagde zij erin snel uit de auto te kruipen om zich daarna rap uit de voeten te maken naar de beschutting van de winkels. Terwijl zij zich naar de supermarkt spoedde, bleef ik nog wat achter om zeker te zijn dat alles rondom truck en trailer het sein 'veilig' verdiende.
Juist op het moment dat ik met enige voldoening kon vaststellen dat het rijden met lange combinaties mij nog steeds geen vrees kan aanjagen, nee zelfs uitdagend blijft, werd mijn blik getrokken door een snel naderende zware truck met een paardentrailer. De combinatie van welhaast onmetelijke lengte kwam sissend tot stilstand vlak bij ons geparkeerde span.
The wild west ……..?
De aanblik van de paardentrailer met z'n imponerende trekker riep direct vragen op over de bestuurder. Wie zo'n moloch z'n wil kon opleggen, moest wel een potige man van stavast zijn. In eerste instantie waren door het getinte glas slechts de vage contouren van de chauffeur zichtbaar. Pas toen het portier aan de bestuurderszijde voorzichtig openging en in een herhaling van zetten een worsteling plaatsvond tussen bestuurder, stormwind en portier, openbaarde zich de echte verrassing. Was het wat je verwachtte? Een heuse cowboy, een stoere knaap die past bij het imago van de onverschrokken koeiendrijvers uit lang vervlogen tijden? Niets van dat alles!
Of …….., zinsbegoocheling?
Wie de wind trotseerde en bijna zelf door de stormkracht werd gelanceerd naar hogere sferen, was een nietig ogend klein tenger vrouwtje met op het grijs krullend haar een cowboyhoed, vastgegespt onder de kin. Twee magere in vale blue jeans verpakte kromme benen, die een leven lang berijden van paarden verraadden en gestoken in bemodderde western boots wurmden zich door de smalle portieropening. Met een woeste uitdrukking in haar ogen wierp zij zich met haar volle gewicht op een opengeslagen luik van de trailer, keek niet meer op of om en beende naar de supermarkt met de onzekere passen van een oud vrouwtje. Ik schatte dit 'oude vrouwtje' een jaar of zeventig, om met een schok te constateren dat ik zelf naar alle waarschijnlijkheid al een stukje langer leef. Welcome back to earth Yope!
De aanblik van de paardentrailer met z'n imponerende trekker riep direct vragen op over de bestuurder. Wie zo'n moloch z'n wil kon opleggen, moest wel een potige man van stavast zijn. In eerste instantie waren door het getinte glas slechts de vage contouren van de chauffeur zichtbaar. Pas toen het portier aan de bestuurderszijde voorzichtig openging en in een herhaling van zetten een worsteling plaatsvond tussen bestuurder, stormwind en portier, openbaarde zich de echte verrassing. Was het wat je verwachtte? Een heuse cowboy, een stoere knaap die past bij het imago van de onverschrokken koeiendrijvers uit lang vervlogen tijden? Niets van dat alles!
Of …….., zinsbegoocheling?
Wie de wind trotseerde en bijna zelf door de stormkracht werd gelanceerd naar hogere sferen, was een nietig ogend klein tenger vrouwtje met op het grijs krullend haar een cowboyhoed, vastgegespt onder de kin. Twee magere in vale blue jeans verpakte kromme benen, die een leven lang berijden van paarden verraadden en gestoken in bemodderde western boots wurmden zich door de smalle portieropening. Met een woeste uitdrukking in haar ogen wierp zij zich met haar volle gewicht op een opengeslagen luik van de trailer, keek niet meer op of om en beende naar de supermarkt met de onzekere passen van een oud vrouwtje. Ik schatte dit 'oude vrouwtje' een jaar of zeventig, om met een schok te constateren dat ik zelf naar alle waarschijnlijkheid al een stukje langer leef. Welcome back to earth Yope!
Nog was ik er niet zeker van dat zij dit gevaarte met de precisie van een chirurg over de parkeerplaats had gelaveerd. Tegen beter weten in, vermoedde ik dat in dit bijzondere geval het stuur aan de andere kant zou moeten zitten. Daar zou de chauffeur wel in zijn stoel zitten wachten terwijl moeder de vrouw even de winkel zou bezoeken. Omzichtig naderde ik de reuze combinatie van zo'n slordige 25 meter om te constateren dat het stuur toch echt aan de juiste kant zat, de cabine verlaten was en moeder de vrouw toch heus de chauffeur bleek te zijn. Helaas heb ik met geen mogelijkheid een foto van dit kostelijke tafereel kunnen schieten.
Nog steeds verbaasd, kantelde dat gevoel langzaam van ontkenning naar aanvaarding om uiteindelijk neer te dalen in de berusting dat ik eigenlijk maar een gewoon chauffeurtje ben.
Heen en weer geslingerd tussen een weliswaar gedeukt gevoel van eigenwaarde en die deemoedige erkenning, blijft dit overeind: chapeau voor die vrouw, maar zelf kan ik er toch ook nog wel een houtje van.
Zeker en vast!
