GOING BACK SOUTH

Lang heeft het er naar uitgezien dat dit stukje het internet niet zou halen. Gisteren was alles klaar om deze editie van de Yopermobile te plaatsen, toen plotseling alle tekst spoorloos verdwenen was. Het spookbeeld van iedereen die op computers tekst verwerkt en grafische kunstjes uithaalt. De veelvuldige technische tegenslagen nemen langzamerhand wel een stukje plezier weg, maar vooruit, de handdoek in de ring gooien gaat me te ver. Dus heb ik het hele stuk opnieuw geschreven. Geen sinecure kan ik wel zeggen. Met schietgebedjes heb ik tot nog toe de nieuwe tekst kunnen behouden, maar nu hapert het fotogedoe weer. Het is nu safety first. De tekst plaats ik op het net zonder de gekozen foto's. Sorry, het is niet anders. Het is dit of niets. De Yopermobile moet de reis ook op papier afmaken, dus dan maar met wat gesputter. Graag enig mededogen en hoe dan ook: veel leesplezier!

Via internet en e-mailtjes vernemen wij dat jullie in Nederland reikhalzend uitzien naar het voorjaar dat maar niet wil doorbreken. Pasen schijnt zelfs winters koud te zijn geweest. Was dat even een goede zet om ons landje een tijdje te ontvluchten...!

Vanuit dit overwegend zonnige deel van de wereld heb ik het dan ook niet kunnen laten om per e-mail wat plaagstootjes uit te delen. We zijn nu zo'n dikke tien weken onderweg en al met al hebben we weinig regen gehad, laat staan winterse kou. Wel ja, toe maar, wrijf het ons nog eens even lekker in, hoor ik daar in de verte mompelen. Dus genoeg over zonnebaden, blauwe lucht, korte broek, verkoelende briesjes en wat je zo al meer aantreft op paradijsachtige plekjes. Houd moed lieve vrienden, ook Nederland zal straks volop in lentetooi gehuld zijn en zal somberheid weer plaatsmaken voor zomerse sferen. Dat moment zal zich gauw voordoen. Volgens mijn verwachting zeker rond medio april, want dan zullen wij weer met veel plezier ons huis in Garderen betrekken.

Sinds ons laatste bericht vanuit Sunriver zijn er twee weken verstreken. Vanuit beautiful Oregon zijn wij weer zuidwaarts vertrokken, terug naar Santa Rosa, California om de traveltrailer op te halen. Daarna gaat het richting Nevada, the Silver State, de vierde staat die de Yopermobile aandoet. Vervolgens zakken wij af naar de plaats waar op 17 januari onze reis door West-Amerika begon: Sedona, Arizona.

See ya later Oregon!

Met een licht weemoedig gevoel nemen we op maandag 17 maart afscheid van Central Oregon en draaien Hwy. 97 op die ons voert naar de afslag 'Diamond Lake Junction'. Vandaar rijden we op Hwy. 138, een traject dat ons elke keer weer boeit. Over een afstand van ruim 30 km. heb je uitzicht op een kaarsrecht langzaam oplopende weg. Die maakt vervolgens een flauwe bocht om na 10 km in de horizon te verdwijnen. Bij helder weer een prachtig vergezicht op een weg waarop je slechts af en toe een auto tegenkomt. Dit keer waren nog sporen van een flinke sneeuwval zichtbaar. In combinatie met een lichte mist levert de verdwijnende weg naar boven een spookachtig beeld op.

Hwy. 230 voert ons daarna met een bocht om het Crater Lake National Park. We laten het beroemde Crater Lake dit keer letterlijk en figuurlijk links liggen. De wegen er naartoe zijn in de winter meestal afgesloten. Wie ooit de kans krijgt er een kijkje te gaan nemen, zal de moeite van de lange rit beloond zien. De naam zegt het al, Crater Lake is een meer van onpeilbare diepte midden in een krater. Op een mooie zomerse dag is het water intens blauw en is de aanblik van de hele omgeving zoals bij zoveel andere natuurverschijnselen van indrukwekkende schoonheid.
Hwy. 62 leidt ons daarna naar Medford, de grootste stad in het zuiden van Oregon. Vandaar is het nog een klein stukje naar Talent, vlak bij Ashland, bekend om z'n Shakespeare Festival. In Talent hebben wij een paar gezellige uurtjes met mijn nichtje Chelsey doorgebracht die daar woont en werkt.

Back to California

We verlaten Oregon op de I-5 en zetten koers naar Mount Shasta City aan de voet van de besneeuwde Mount Shasta. Met een hoogte van bijna 4.500 meter de op één na hoogste berg van California. De berg maakt deel uit van de langgerekte Cascade Range. Voor de verandering brengen we een nachtje door in een Motel. De eerste keer op onze lange reis. De kamer in het Best Western Tree House is comfortabel en heeft uitzicht op de berg. We verwennen onszelf met een uitstekend diner, staan de volgende morgen uitgerust op om aan te schuiven aan een heerlijk ontbijt. Monter vervolgen we onze weg, ons verheugend op wederom een mooi traject dat voor ons ligt.

De weg voert ons langs Lake Shasta. Bekend terrein, omdat ik hier in de periode 1983/1984 een klein jaar gewoond heb en werkzaam was in de Campground-industry. Maar ook dat is een verhaal apart. In die tijd ging ik bijna elk weekend naar huis in Cloverdale, waar Ine ons 'La Grande Motel' bestierde. Dat waren ritjes van 5 uur rijden heen en ook weer terug. Soms kwam Ine mij opzoeken en vermaakten wij ons in en rond het meer.

Lake Shasta is een prachtig stuwmeer dat het noorden van California voor een groot deel van water voorziet. Het meer leent zich bij uitstek voor allerlei recreatieve activiteiten. Vooral het varen met een houseboat is populair. Houseboats zijn eigenlijk grote volledig ingerichte caravans op het water die niets te wensen over laten. Je kunt dagenlang zwerven over het meer en genieten van de prachtige natuur rondom. Ondanks dat het er in de zomer snikheet is, is het door de droge lucht en een licht briesje heel goed uit te houden. Redding is de naburige stad met alle voorzieningen. Zin in een anders dan andere vakantie? Just call me!

Na Redding vervolgen we onze weg, af en toe omkijkend naar de dominant aanwezige Mount Shasta die zich pas na vele kilometers rijden langzaam aan het oog onttrekt. Op de I-5 schiet het lekker op en na een twee uur rijden buigen we bij Williams af naar Hwy. 20 West. De weg is sinds de tijd dat ik daar wekelijks reed aanzienlijk verbeterd. Na een uurtje bereiken we Clear Lake, ook een groot meer maar niet te vergelijken met Lake Shasta. Het is een ondiep meer en daarom leent het zich minder voor het beoefenen van watersport. Daarbij zijn de omliggende plaatsjes rommelig, hebben weinig voorzieningen en geeft het geheel een armoedige indruk. Toch lijkt er iets te veranderen, want er verschijnen hier en daar nieuwe 'gated communities'. Achter hekken worden al dan niet aan het water luxe woningen gebouwd, omringd door zorgvuldig onderhouden tuinen. Zoals op zoveel plaatsen in Amerika, wonen arm en rijk vaak - gescheiden - vlak naast elkaar.
Spoedig naderen we de Winecountry weer en als we Hwy. 101 opdraaien is het nog maar een stukkie van zo'n 100 kilometer om na 2 weken terug te keren in Santa Rosa. Daar worden we door onze vrienden Jerry and Linda wederom met open armen ontvangen en vergast op een uitgebreid diner. De volgende dag gebruiken we door wat te freewheelen in Santa Rosa.

De traveltrailer die een tijdje gestald is geweest, wordt weer aangehaakt en we zijn klaar om onze reis naar het zuiden te vervolgen. Hierbij een kiekje van Smothers European, de Mercedes-Benz en Volvo dealership van onze vrienden waar Calimero z'n plaatsje had.

Voordat we vertrekken, moeten er echter eerst nog wat bezoekjes afgelegd worden aan een paar bekenden in de buurt. We nemen afscheid van onze vrienden in Santa Rosa en rijden naar een RV Park in Petaluma, waar we eerder een paar dagen hebben gestaan. In het nabij gelegen Healdsburg bezoeken we Li Keiser, een krasse vrouw van 91 jaar die nog volop in het leven staat. In 1982 kochten we van haar en haar inmiddels overleden man Eugene het 'La Grande Motel' in Cloverdale. We hebben haar 10 jaar niet gezien en gebruiken een lunch om gezellig wat bij te praten. De volgende dag rijden we vanuit Petaluma naar Mill Valley, vlak bij San Francisco, om onze vriendin Cheryl te ontmoeten. We hebben haar de afgelopen jaren met enige regelmaat gezien en gesproken en ook nu weer is het met elkaar goed toeven onder een smakelijke lunch met uitzicht op de baai van San Francisco.

'The City'De naam San Francisco is gevallen. Ik heb beloofd er nog iets over te zeggen, al schieten woorden tekort om deze wondermooie stad te omschrijven. Het gezegde is gekoppeld aan Napels, maar wat mij betreft is het: 'eerst San Francisco zien en dan sterven'. San Francisco of 'The City', zoals ze vaak trots door haar bewoners wordt genoemd, kent haar gelijke niet. Eigenlijk is het niet eens een typisch Amerikaanse stad, al ontbreekt ook hier de hoge Skyline niet. Zij verschilt in bouw, ligging, aard en cultuur. De dagelijkse gang van zaken doet Europees aan en de Aziatische invloed wordt sterker. Vanaf het eerste moment biedt San Francisco een fascinerende aanblik. Op een mooie zomerse dag torent deze witte stad, die op heuvelen is gebouwd, hoog boven de baai uit en biedt vanaf de beroemde Golden Gate Bridge een adembenemend uitzicht. Wanneer vanuit de Pacific Ocean de mist komt binnendrijven en de stad langzaam in nevelen wordt gehuld, kun je vaak de hoge staanders van de Golden Gate Bridge de mist zien doorboren. Als ware het de fiere wachters van de stad.

Dit is niet zo maar een brug, alleen al de bouw van de Golden Gate Bridge is een hoogstandje op zich. De aanblik is betoverend en het onderhoud is een 'around the clock job'. De GGB verbindt de stad met de noordkant van de baai en is één van de belangrijkste verkeersaders in de USA. Een andere verbinding tussen San Francisco met het noorden is de verderop gelegen Bay Bridge. Daar tussenin kun je overal vandaan Alcatraz Island ontwaren. Op het eilandje midden in de Bay was vroeger een beruchte gevangenis gehuisvest. De sporen daarvan zijn nog goed zichtbaar. Over San Francisco raak je niet uitgesproken. Als je de stad voor het eerst gaat bezoeken doe je jezelf tekort als je niet vooraf goed bent geïnformeerd over alles wat er te zien en te beleven is. En als je er eenmaal bent, zul je de mening van de beroemde Britse schrijver Rudyard Kipling kunnen onderschrijven: 'San Francisco heeft slecht één nadeel: je kunt er moeilijk van scheiden'. Ziehier de kleine lofzang op een stad van iemand die allesbehalve een stadsmens is!

Toch is voor ons nu het moment aangebroken om verder te trekken. De Toyota spint genoegelijk en onze traveltrailer Calimero heeft er weer zin in. We rijden vanuit Petaluma, via Hwy. 101 en een tussenweg - Hwy. 116 - naar de I-5. Deze zeer druk bereden weg leidt ons naar Sacramento, de hoofdstad van California, waar de vroegere filmster Arnold Swartzenegger, thans Governor is en dus een machtig man in de Amerikaanse politiek. Vanwege zijn succesrol in de films 'the Terminator' wordt hij met een knipoog ook wel 'the Governator' genoemd. We rijden langs Sacramento en zoeken bij Placerville een RV Park langs Hwy. 50 die naar Lake Tahoe leidt. Hier blijven we twee dagen om onze laatste twee bezoekjes aan bekenden af te leggen.

Senioren, ze hebben de toekomst

In het naburige El Dorado Hills zoeken we onze vrienden Bob en Frannie van der Horst op. Door de jaren heen bezoeken wij elkaar over en weer en zo is een vriendschap ontstaan die nu al 22 jaar in takt is. Bob en Fran ontvangen ons weer gastvrij in hun mooie 'Casa Francina' en zoals gewoonlijk vliegen de uren onder het genot van een heerlijk diner voorbij. Zij zijn een goed voorbeeld van mensen die actief en betrokken de jaartjes aaneen rijgen. Gezond blijven en bewust leven is hun motto en zij leven ernaar. Way to go guys!

De volgende dag gaan we op weg naar Lincoln, een uurtje rijden vanaf de camping om onze oude bekenden Ted en Dottie Smith op te zoeken. Wij hebben hen 22 jaar niet gezien. Beiden raken op leeftijd en wonen in een typisch Amerikaans ingerichte stad, uitsluitend voor Senioren. Alles is hier gericht op gezond en actief ouder worden in een opzet die in Holland onbekend en waarschijnlijk onbemind is. Klimaat, winkels, fitnesscentra, zwembaden, medische begeleiding en een keur aan sociale activiteiten zorgen voor een zo lang mogelijk blijven functioneren. Hierdoor is aantoonbaar gebleken dat mensen minder snel in een isolement afglijden. Onze vrienden leiden ons rond en wij kijken onze ogen uit. Niet alleen de voorzieningen staan kwalitatief op een hoog peil, maar ook de omvang is van enorme proporties. Overal in Amerika zie je dit soort steden verrijzen, gericht op de wat beter gesitueerde ouderen van Amerika. De Nederlandse ouderenkolonies in b.v. Spanje zijn hierbij vergeleken van Madurodamformaat.

Dit bezoekje was de laatste in een reeks van 'zoek je vriendjes' en het wordt tijd om verder te trekken naar het zuiden.

Sierra Nevada

Op woensdag 25 maart 2008 vertrekken we voor een lange tocht door de Sierra Nevada, een hooggebergte dat ook wel de ruggengraat van California wordt genoemd. Er wacht ons een een rit vol afwisseling. Vanuit Placerville volgen we Hwy. 50 naar Lake Tahoe, algemeen beschouwd als het mooiste bergmeer van Amerika. Het diepblauwe meer van XXL formaat is omring door bergen met sneeuwkappen. Aan het grote aantal cabins ofwel vakantiehuisjes kun je zien dat hier veel vakantiegangers komen. In de zomer om te genieten van het leven op en rond het meer, in de winter om te skieën in de naburige wintersportcentra. We volgen de weg langs de oostoever om vervolgens af te buigen naar de Staat Nevada, the Silver State. Het is maar een klein eindje naar Carson City, de hoofdstad van Nevada. Een mooi moment om afscheid te nemen van ons navigatie Tomtommetje die het onderweg begeven heeft en een nieuwe aan te schaffen. Dat betekent dus ook afscheid nemen van onze GPS-specialiste en reisgenote, de vriendelijk gebekte stem onderweg. 'Miep' in de wandelgang genaamd. So, good bye 'Miep', hello and welcome 'Truus'!

Hwy. 395 zal ons vanuit Nevada terugvoeren naar California en ons over en door de Sierra Nevada leiden. De weg klimt geleidelijk en gedurende de gehele reis zullen we op gemiddeld 2000 meter hoogte cruisen. De Sierra Nevada speelt een grote rol in de beschrijving van de Amerikaanse geschiedenis. Vooral als het gaat om de hardheid van het bestaan gedurende de roemruchte 'California Goldrush' in de jaren vanaf medio 1800.

We passeren het beroemde 'Yosemite' National Park aan de oostkant. Dit is ook al zo'n plek die je eigenlijk niet mag missen. Helaas zit een bezoek er nu niet in. In de wintermaanden zijn de wegen er naartoe en doorheen hermetisch afgesloten. Maar een trip naar dit prachtige park komt op onze verlanglijst te staan met 'stip'. De lange reis verveelt geen moment. Het landschap wisselt steeds en achter elke bocht doemt weer een nieuwe verrasing op. Bergketens links en rechts, besneeuwde toppen, meren, vergezichten, stijgen, dalen, draaien en weer stijl omhoog: het houdt niet op. Je waant je soms met z'n tweeën alleen op de wereld, want in dit majestueuze berglandschap zie je slechts af en toe een medemens.

Als we na 8 uur reizen, slechts onderbroken door stops om foto's te maken, Bishop bereiken, zijn we niettemin nog redelijk fris en vervuld van de vele indrukken. We zoeken een plaatsje voor de nacht in het vooruitzicht dat de volgende dag er een is vol beloften. Dat is de dag dat we 'Death Valley' zullen doortrekken.

Death Valley

Donderdag 27 maart 2008 is een dag die voor altijd gegrift zal blijven in onze herinnering. Om 10.00 uur vertrekken we uit Bishop om onze reis op Hwy. 395 te vervolgen. Bij Lone Pine slaan we Hwy. 190 in en al meteen krijgen we een voorproefje wat ons verderop te wachten staat. We zijn al gewend aan het ruige landschap van de Sierra Nevada, maar nu dient de woestijn zich aan. Wie zich een voorstelling kan maken van een woestijn, zal mogelijk zich niet bijster aangetrokken voelen door het ogenschijnlijk volstrekt ontbreken van enige vorm van leven. Hier geen lieflijke plaatjes of pitoreske beelden. En we zijn nog maar in het voorporaal van Death Valley, het Dal van de Dood. Als dit je afschrikt heb je hier niets te zoeken.

De eerste werkelijke blik op Death Valley krijgen we na een lange klim. Vanaf circa 1.500 meter hoogte hebben we een onvoorstelbaar uitzicht op Panamint Valley, die ongeveer op zeeniveau ligt. Beneden ons zien we de weg naar de vallei kronkelen. Na de nodige foto's te hebben gemaakt volgen we diezelfde weg om later uit te stappen en te genieten van het uitzicht rondom. We staan op de kale vlakte, het is warm maar nog niet heet en de grond is door de droogte gebarsten. Zelden of nooit valt hier enige neerslag van betekenis en over een paar weken wordt alles en iedereen in de valley geteisterd door temperaturen die oplopen tot boven de 50 graden Celcius. Er heerst hier stilte, hier groeit niets en hier past slechts groot ontzag voor de kracht, de aard en de vele verschijningsvormen van de natuur. Je bent geneigd te denken: als het dal van de dood zo wonderschoon is, wie zal de dood dan vrezen? Tsja....!

We stappen weer in en trekken verder Death Valley in. Overweldigende indrukken stapelen zich op en we genieten van deze bizarre schoonheid.

Na weer een lange maar spannende dag rijden we Death Valley aan de oostkant uit om vlak over de grens van California en Nevada in Pahrump te overnachten. We zijn nu ongeveer een uur verwijderd van Las Vegas. Als het even meezit tot een volgende keer. Hang in there!