CAMPING HILTON STYLE

De oplettende lezer heeft misschien al gemerkt dat in het voorgaande stukje 'Going back south' de ontbrekende foto's inmiddels zijn geplaatst. Weliswaar met horten en stoten, maar het is dan toch gelukt. 

Is het je nog niet opgevallen? Dan eerst even terugscrollen en als je dat toch gaat doen, scroll daarna nog wat verder terug naar 'The echo of our footsteps'. De intro van dat stukje inspireerde Rob Gorter om een cartoon te maken die we natuurlijk direct geplaatst hebben. Op het gevaar af dat jullie ons nu wellicht met andere ogen gaan zien........, maar dat risico nemen we op de koop toe. After all, a dirty mind is a terrible thing to waist!

Met minder dan een week voor ons vertrek terug naar Nederland, moet ik nog behoorlijk gaan aanpoten om de Yopermobile op papier het restant van het traject te laten afleggen. Het voorgaande stukje eindigde met onze aankomst in Pahrump, Nevada. Na de tocht over de Sierra Nevada en het oversteken van Death Valley, zouden we dat plaatsje in de desert als springplank gebruiken voor de doorsteek naar Las Vegas. Dus een nachtje overblijven en dan rap wegwezen. Dat pakte echter heel anders uit. Want het RV Park waar we toevallig in verzeild raakten, bleek een ware oase in de woestijn te zijn waar we ons 5 dagen lang gewenteld hebben in luxe.

Daarom........, hier volgt een waarschuwing voor raskampeerders: het bekijken van de bijgaande foto's kan een gevoel van onpasselijkheid teweeg brengen. Mochten wij onverhoopt nagewezen worden als decadente fake-campers, dan zij dat zo. In dat geval: 'no hard feelings', ieder z'n meug. Het zal niets wegnemen van het plezier dat wij aan deze uitspatting van ongehoorde vakantieweelde hebben beleefd. Hoe dan ook, dit stukje gaat over 'Seibt Desert Retreat', oftewel Camping.........., Hilton Style!

Bizar

De tocht over de Sierra Nevada en door Death Valley heeft 8 uur geduurd. Als we Pahrump binnenrijden begint het al te schemeren. Hoogste tijd dus om een RV Park op te zoeken. Dat moet niet zo moeilijk zijn omdat we volgens onze informatie kunnen kiezen uit een aantal parken in de buurt.

We kiezen voor Seibt Desert Retreat. Truus - the voice - oftewel onze routedeskundige, ingeblikt in de nieuwe TomTom, leidt ons er feilloos naar toe. Desondanks besluit ik eerst om er voorbij te rijden want het oogt niet bepaald als een doorsnee Park. 'Truus zal zich toch vergist hebben', zeg ik tegen Ine. 'Het zal wel verderop zijn'. Al gauw kom ik er achter dat dit niet het geval is, want we rijden linea recta terug de woestijn in. Omkeren dus en even later stellen we ons alsnog op voor de gesloten poort. Niemand te zien. Nauwelijks tot stilstand gekomen worden we door de speakerphone niet bepaald gastvrij toegesproken. Ik kijk om me heen, nog steeds niemand te zien. De stem in de verte vervolgt: You're not welcome here, go away! 'Excuse me??!!', zeg ik ietwat geirriteerd, 'what do you mean?' Enfin, dit herhaalt zich nog een keer. Ook al sta ik voor een gesloten poort, ik besluit m'n hakken in het zand te zetten.

Met enige stemverheffing eis ik een verklaring. 'Be speciffic, what do you mean, we're not welcome!' De stem in de verte klinkt hoorbaar nerveus en stoot uit. 'We do not accept travel trailers'. Ik voel de adrenaline door m'n lijf stromen; het zal toch niet waar zijn, ze willen Calimero weer niet. Dat zullen ze weten! 'You are discriminating, this Park is in the campingbook and I am a member, so you have to let me in', zeg ik dwingend.

Op dat moment zien we in de verte door de gesloten poort een wat gezette guard met z'n armen gebaren en horen we dat we moeten wachten. Z'n baas moet beslissen. Enige minuten gaan voorbij en daar komt de plichtsgetrouwe man, strak in het uniform, aangelopen. Het eind van het liedje: we mogen erin en even later worden we na de registratie naar onze campsite geleid. De man, slaat duidelijk een andere toon aan en mompelt iets over nieuwe regels en zo die hij zelf niet zo goed begrijpt........

We hebben nog maar nauwelijks onze plaats ingenomen en afscheid genomen van hem, of daar meldt zich de general manager. De situatie wordt nog even doorgesproken en dan is de kou uit de lucht. Het is allemaal een misverstand and please......., duizend maal excuses.

Inmiddels is het donker geworden en we realiseren ons dat dit niet een gewoon RV Park is. Een magere bezetting voor de tijd van het jaar en uitgesproken ruime en mooi opgezette campsites. Nieuwsgierig waar we nou terecht zijn gekomen gaan we die nacht onder zeil, vastbesloten om bij daglicht een verkenningstocht te gaan maken.

De volgende dag worden we gewekt door een stralende ochtendzon die zich een weg baant door de half gesloten zonwering. We zijn meteen klaar wakker en benieuwd naar wat ons buiten wacht.

Zoals gewoonlijk is mijn eerste gang naar het toiletgebouw om een verfrissende douche te nemen. In de meeste gevallen zijn dat losstaande gebouwen met faciliteiten die maar al te vaak de kwalificatie 'net voldoende' verdienen. Eigenlijk zijn deze minimale voorzieningen bestemd voor mensen met kleine traveltrailers die het moeten doen met een beperkt comfort. Immers in Amerika, reis- en autoland bij uitstek, zijn de motorhomes en andere RV's (Recreational Vehicles) meestal van grote tot zeer grote afmeting met alle denkbare gemakken. Ondermeer volledig ingerichte badkamers. Daarover later meer in een apart stukje over America and RV's.

Aaahhh......., jakkes (?)

Terwijl ik op zoek ben naar het toiletgebouw, zie ik op wat voor ongewone plaats we zijn aangeland. Een park met campsites van megaformaat. Niet aangelegd op een natuurlijke ondergrond, maar op een tapijt van asfalt en beton. Aaahhh...., jakkes Joop......, hoor ik in m'n verbeelding iemand vertwijfeld uitroepen. Ik geef toe, het klinkt niet bijster aantrekkelijk maar toch, binnen het totale concept is het uitermate praktisch.

Uiteraard is elke campsite aangesloten op water, elektra en riolering. Rondom weelderig beplant en goed onderhouden.

Ik loop naar het hoofdgebouw, alwaar ik een toiletruimte aantref die ik slecht schoorvoetend durft te betreden. Dit zie je alleen in zeer luxe accommodaties. Na een verkwikkende douche vervolg ik mijn weg met stijgende verbazing. Het gebouw ofwel het clubhuis is een multifunctionele ruimte voor fitnessactiviteiten, en ontspanning. Het herbergt onder meer een ruime ontvangsthal met uitnodigende fauteuilles, een volledig ingerichte fitnessroom die je elders met een lampje moet zoeken, een ultra-moderne bowlingaccommodatie met zes banen, een bar en een klein restaurant. In aanbouw zijn een conventiecentrum en een groot restaurant. Een etage hoger worden luxe suites ingericht. Door grote glazen ramen en deuren is er uitzicht op het zwembad, jacuzzies, watervallen, tropische tuinen en uitnodigende terrassen.

Waar je ook kijkt, op materiaal is nergens bezuinigd. Alles straalt luxe en comfort uit. Dit is geen campground, dit is een oase, een extravagant lustoord. Alles moet opgetrokken zijn vanuit een bepaalde gedachte. In de campingworld is dit een mij volstrekt onbekend concept en daar moet ik het mijne van weten. Wat echter nog het meeste opvalt is dat van de ruim 200 plaatsen er minder dan 20 bezet zijn. Een bezettingsgraad van slechts 10%, raa, raa....., hoe kan dat?!

Ine en ik zijn het eens, Las Vegas moet nog even op ons wachten..... Deze plek is te uitnodigend om als kortstondig tussenstation te dienen. We vullen onze dagen met het verder verkennen van het Park en de omgeving en genieten van het heerlijke weer. Kampeerders die 'back to the basics' in hun vaandel dragen, zullen ongetwijfeld gillend van dit 'veredelde parkeerterrein' wegtrekken. Maar tot die categorie hebben wij nooit behoord, dus maken wij schaamteloos gebruik van de luxe die ons op een presenteerblaadje wordt aangeboden. Wij zijn wat je noemt 'happy campers'.

Een gesprek met de general manager brengt duidelijkheid over de vraag hoe een oord als dit in de woestijn kan verrijzen. Wat ik al vermoedde blijkt zo te zijn. Deze plek is ingericht als een Motorcoach Resort. Een oord waarin de verwende en bemiddelde eigenaar van een luxe coach zich kan inkopen. Voor de verduidelijking. In de naamgeving rond de Campground Industry is in de loop der jaren een onderscheid gemaakt. In de eerste plaats worden alle voertuigen - van groot tot klein - gericht op kamperen aangeduid als Recreational Vehicles.

Een categorie hiervan zijn de motorhomes. Nog niet zo lang geleden, de speeltjes van de beter gesitueerden. Ook hierin heeft zich echter een ontwikkeling voorgedaan en is de motorhome ook bereikbaar geworden voor de wat minder bedeelden. Maar verschil moet er wezen, dus zijn de zogenaamde 'high end' motorhomes gepromoveerd tot motorcoach. Meer over het fenomeen Recreation Vehicles in een apart stukje ter afsluiting van onze reis.

Intussen zijn in verschillende zonnige streken van Amerika resorts als deze in aanbouw. Met een doortimmerd marketing- en verkoopapparaat proberen zij de campsites aan de man te brengen. Aan de man die niet op een dollartje of zo hoeft te kijken. Want prijzen beginnen met $ 83.000 voor een aardig stekje van 12 meter lang en lopen gestaffeld op tot $ 250.000 en hoger voor een mega site van circa 25 meter. Maar daarvoor krijgt de gelukkige eigenaar dan ook o.a. een eigen aangrenzende tropische tuin met buitenkeuken en terrassen.

Als eigenaar kun je volledig gebruik maken van alle voorzieningen tegen een maandelijkse onderhoudsbijdrage van $ 220,- . Een ander voordeel van het in eigendom hebben van een campsite is de woonbestemming die er aan gegeven wordt. Zo kan de full time reiziger die zijn motorcoach als huis gebruikt, Nevada als zijn residentie kiezen met allerlei andere bijkomende juridische en fiscale voordelen.

Het zal niet verwonderen dat met zulke koopprijzen de gegadigden zich niet opstellen in rijen van drie. En omdat ook hier de schoorsteen moet blijven roken, heeft men pas onlangs besloten ook het klootjesvolk, waaronder ene Joop en Ine Sprenger behoren, als betalende passanten toegang te verlenen. Met hoeveel graagte dit gebeurt, getuigt mijn verhaaltje over ons binnenkomen met de voet tussen de deur. Tot onze verbazing behoort het dagtarief in vergelijking tot andere RV Parks bij lange na niet tot de hoogste, terwijl geen park zo veel te bieden heeft. Maar kennelijk heeft de gewone reiziger dit park nog niet echt weten te vinden en dan wordt de prijs zoals we gewend zijn gewoon ordinair bepaald door vraag en aanbod.

Troost voor de diegenen van jullie die trappelend van ongeduld onze voetsporen naar dit paradijs willen volgen: laat je niet afschrikken door de hoge koopsommen. Want jawel, zolang de sites niet zijn verkocht, kun je ook per maand huren voor circa $ 400,- tot $ 650,- En dat is tegen de huidige koers voor ons Europeanen toch een schijntje nietwaar?

Verwend en aangebruind, aan alles komt een eind. De klok tikt verder en na 5 dagen moeten we toch weer op pad. Op zich ook weer fijn, want de charme van het gaan en staan houdt onze reis zo aantrekkelijk. En de volgende halte, Las Vegas, is een plek die we niet willen missen. So, keep following our track, theYopermobile is still on its way!