Enige tijd geleden heb ik op deze weblog wat zitten mopperen omdat mijn stukjes niet doorkwamen. Mijn laptop kreeg dan ten onrechte de volle laag, want ik wist best dat de opgeworpen obstakels in de ether daaraan debet waren. Maar je moet je toch ergens op kunnen afreageren en zeg nou zelf, ik kan mijn relatie met Ine toch niet in de waagschaal stellen...... Als ik mijzelf dan op zulke momenten even laat gaan, dan moet ik ook zo sportief zijn om te melden wanneer het van een leien dakje loopt. En beste volgers van de Yopermobile, de glimlach is niet van mijn gezicht te poetsen, want het zit al geruime tijd lekker mee. Tijd dus om een ode te brengen aan de voortrekkers van de vooruitgang. En dan moet ik Google hierbij te betrekken. Want dank zij deze ITC-gigant kan ik op het plaatje hiernaast laten zien welke route de Yopermobile tot nu toe heeft afgelegd. Elke pin op de kaart verwijst ook nog eens naar een apart opgeslagen document, waarop ik nadere bijzonderheden heb vermeld over de betreffende streek. Deze informatie, gevoegd bij de stukjes over de Yopermobile die jullie kunnen lezen, zal uiteindelijk een lijvig reisverslag vormen. Dat zal nog een boel napret geven! But, first things first, we verlaten California voorlopig en zetten koers naar Brookings en Bend.
Vanuit Crescent City is het nog maar een klein stukje voordat we Brookings binnenrijden. Hier zullen we vijf dagen logeren bij mijn zusje Anneke en haar man John. Beiden al jaren werkzaam in het onderwijs en thans de trotse bezitters van een prachtig huis met uitzicht op zee. Ruim opgezet, vrij gelegen met een smaakvol ingerichte tuin met waterpartijen en een hottub onder de open lucht. Je kunt het slechter treffen. We hebben ons die dagen weer prima vermaakt en er viel vanzelfsprekend veel bij te praten. Zoals gewoonlijk wordt daarbij het nodige lekkers geserveerd. Ja, er wordt wat afgegeten in onze familie. Weerzien met Brookings roept ook weer ander sentiment op. Dit was de laatste woonplaats van mijn moeder voordat zij eind 2001 naar Nederland kwam en vlak daarna overleed. Ik zoch haar hier vroeger twee keer per jaar op en we maakten dan heel wat dagtripjes langs de schitterende kust van Oregon. Ook nu hebben Ine en ik genoten van deze streek en het vriendelijke weer.
The Oregon CoastDe lange westkust van Amerika kent vele prachtige plekjes en vergezichten; in mijn vorige stukjes heb ik daarover al geschreven. De Oregon Coast biedt weer een heel andere aanblik en kenmerkt zich vooral door de vele rotspartijen. Tot ver in zee lijken die haast achteloos her en der verspreid te zijn en op gezette tijden worden ze gegeseld door de toorn van de Pacific Ocean. Het beeld van hoog aanzwellende golvend die woedend op de rotsen beuken doet je beseffen wat voor krachten de natuur kan losmaken. En zo maar een dag later, onder een vriendelijk zonnetje, lijkt de vrede getekend en rijzen de rotsen fier op uit een vrijwel vlakke waterspiegel. De zee is en blijft een wolf in schaapskleren.
Vanuit Brookings vervolgen wij nog zo'n drie uur onze weg langs die prachtige kust om daarna bij Reedsport de Hwy 101 te verlaten en landinwaarts af te buigen. We zijn op weg naar Bend in Central Oregon, waar wij van 1986 tot 1990 hebben gewoond en gewerkt. Op Hwy. 38 steken we door naar de freeway I-5, die ons vervolgens naar de Universiteitstad Eugene leidt. Daar slaan we de Hwy. 126 in die ons door het Cascade gebergte zal leiden. De weg volgt de McKenzie River en voert ons steeds hoger tot we op 1500 meter de Santiam Pass bereiken. De weg is geheel sneeuwvrij en tot onze verwondering begint nu pas rond de bergen enige sneeuw zichtbaar te worden. We vinden het best zo, want het kan hier spoken.
Central Oregon
Vanaf dit punt zakken we op Hwy. 20 verder af richting het plaatsje Sisters, vernoemd naar de gelijknamige 3 omringende bergen van ruim 3000 m. De bergen op hun beurt hebben de namen Faith, Hope and Charity gekregen. Deze bergen maken deel uit van de langerekte Cascade Range die loopt vanaf Canada tot diep in California.
Als we Sisters voorbij zijn verlaten we min of meer het groene landschap van pijnbomen en een enkele loofboom. Dit is de poort van de 'high desert'. We komen nu in de achtertuin van waar wij ooit gewoond hebben en een zeker gevoel van opwinding maakt zich van ons meester. Niet verwonderlijk, want wij zijn gek op deze streek waar voor ons lief en leed heel dicht bij elkaar hebben gelegen. Ons laatste bezoek aan Bend ligt al vele jaren achter ons en we zijn heel benieuwd naar wat er veranderd is en ook hoe wij zullen reageren op het weerzien.
Het loop al tegen de avond als wij Bend binnenrijden, of liever gezegd we rijden er doorheen op weg naar het 20 kilometer verder gelegen Sunriver. Daar zullen wij onze intrek nemen in een huis van onze eerder genoemde vrienden uit Arizona.
Het is nu maandag 10 maart 2008 en het begint te schemeren. 'Miep', onze GPS-specialiste, leidt ons feilloos naar het adres. Sunriver is een van de bekendste wintersportcentra in het westen, een luxe en afgeschermd resort waar geen gewone optrekjes staan. We kennen de plek en weten zo ongeveer wat we kunnen verwachten. Wel beste mensen, het klopt als een bus, voor een week vertoeven wij even in een andere wereld. Een groot en volledig ingericht huis - gelijkvloers - met vier slaapkamers, drie badkamers en voorzien van alle luxe en gemakken. Alles in Amerikaans formaat, dus groot. Op onze ontdekkingstocht door het huis worden we er allebei stil van. Onze vrienden wisten wel waarmee ze een mens kunnen plezieren.
Actie alom
Deze hele week is het partytime en sentimental journey tegelijk. And we love it! De week vliegt voorbij. We proberen een beetje evenwicht te vinden in ons drukke programma. Enerzijds door op pad te gaan en anderzijds te genieten van het huis en directe omgeving. Als we 'thuis' zijn wordt er ook gewerkt. Gewerkt? Ja, gewerkt.........! Hoebedoellu alleen maar vakantie vieren?? Kijk maar eens naar de actiefoto. Ine op een naaimachine behorend bij de huisinventaris, druk met patchwork en ik in de stress achter de laptop om mijn achterstand van het schrijven in te lopen. Maar maak je geen zorgen, wij doen dit alles met heel veel plezier.
Deze hele week is het partytime en sentimental journey tegelijk. And we love it! De week vliegt voorbij. We proberen een beetje evenwicht te vinden in ons drukke programma. Enerzijds door op pad te gaan en anderzijds te genieten van het huis en directe omgeving. Als we 'thuis' zijn wordt er ook gewerkt. Gewerkt? Ja, gewerkt.........! Hoebedoellu alleen maar vakantie vieren?? Kijk maar eens naar de actiefoto. Ine op een naaimachine behorend bij de huisinventaris, druk met patchwork en ik in de stress achter de laptop om mijn achterstand van het schrijven in te lopen. Maar maak je geen zorgen, wij doen dit alles met heel veel plezier.
Dagelijks verbazen we ons over de veranderingen in deze streek en worden weer geraakt door de aantrekkingskracht van Bend. Geen wonder dat wij hier ooit wilden wortelen. We woonden in een uniek gelegen huis met uitzicht op de bergen en dachten in 1986 het paradijs te hebben betreden. Het weerzien van ons vroegere huis was dan ook best emotioneel, al was ook daar in 20 jaar nogal wat veranderd. Een ding was nog precies hetzelfde: het wondermooie uitzicht op de drie gezusters. Op de onderstaande foto kun je zien waarom het vertrek ons toen zwaar viel: dit was en is het uitzicht vanuit ons toenmalige huis.
Er was nog een ander weerzien, Dat was met het restaurant dat wij in die tijd hebben gekocht en niet hebben kunen laten floreren. Dat is nogal zacht uitgedrukt, want hierdoor werd onze droom het hier helemaal te gaan maken ruw verstoord. Het eind van het liedje: huis en restaurant moesten worden verkocht en dat was ook de reden van onze terugkeer naar Nederland. Wij noemen het restaurant dan ook onze 'moneytrap'. Wie denkt dat wij met deze terugkeer masochistische trekjes vertonen heeft het mis. Dit weerzien heeft juist afgerekend met een zeker gevoel van berusting. Het is afstand nemen van het verleden en versterkt ons besef, dat wat wij weer in Holland hebben opgebouwd van zeer grote waarde is. Wij zijn daarvoor dan ook heel dankbaar.
Vandaag, zondag 16 maart 2008, een dag voor ons vertrek uit Bend en dus uit dit heerlijke huis in Sunriver, hebben wij prachtig weer. Een uitgelezen dag om foto's te maken van ons dierbare plekjes. Die zullen alleen de fijne herinneringen aan deze ideale plek levend houden.
OnweerstaanbaarWat maakt Central Oregon zo onweerstaanbaar? Oregon, the Land of the Great Outdoors! Vooral in deze omgeving is alles aanwezig. Een heerlijk klimaat, zomers een paradijs in en rond de vele meren,omringd door de bergen. En als de 'r' in de maand is, een wintersportcentrum voor 'elck wat wils'. Natuurliefhebbers en sportliefhebbers vinden in Central Oregon alles bijeen gebracht. Bend is daarom niet alleen populair bij vakantiegangers maar ook een gewilde plek om te wonen en te werken. Het plaatsje Bend is dan ook uitgegroeid tot een stad van 70.000 inwoners met alle voorzieningen en een ingrijpend veranderde infrastructuur.
Wij gaan nu terug naar California, waar wij in Santa Rosa de traveltrailer weer zullen aankoppelen om onze reis te vervolgen naar Death Valley en Las Vegas. Ook daarop verheugen wij ons.
Al lezende zijn jullie inmiddels geheel op ons ingelopen en is het verhaal voorlopig up to date. So, thanks for your time and if you like, keep following our trail. There are only four more weeks to go. See ya!
