ARIZONA DREAMIN' CONTINUES

De party is over, het geïmproviseerde kamp in Tucson is langaam aan het leeglopen. Na wat getreuzel, want je weet, scheiden doet lijden, is het ook voor ons hoog tijd om te vertrekken. 

Met de weer aangekoppelde travel trailer zetten we ons om 13:00 uur in beweging, uitgezwaaid door de achterblijvers. We gaan richting het Theodore Roosevelt Lake in de buurt van Globe. Met een kleine 100 km. is het 't kortste dagtraject dat wij zullen afleggen. Arizona houdt z'n reputatie hoog. Het is warm en de zon geselt alles en iedereen met haar felle stralen.

  

Vergissing
Ik weet de route uit m'n hoofd, althans de nummers van de te rijden wegen en meen het dus wel een keer zonder GPS te kunnen stellen. Fout, dom, eigenwijs!

Prompt gaat het verkeerd en komen we na een aantal verkeerde afslagen weer terecht op een plek die ik meteen herken. Jawel, het is precies hetzelfde kruispunt waar het een half uur eerder al meteen fout ging. De verkeerde plek dus. Dat schoot niet echt op. Ik heb natuurlijk een redelijk excuus. Ik zou kunnen aanvoeren, dat snelle correcties op de vierkante meter met een gevaarte achter je auto gekoppeld in druk verkeer uitdrukkelijk vermeden moeten worden, maar dat zou een beetje flauw zijn. Een beetje ingereden chauffeur moet immers kunnen anticiperen. Inmiddels had ik de GSP toch maar weer ingesteld en meteen gaf 'Sue' met haar koele zakelijke stem de noodzakelijke aanwijzingen om uit de spiraal van toenemende vertwijfeling te geraken.

Op het moment dat het mij begon te dagen, zag ik dat we weer op koers lagen toen in de verte de bekende outlet in beeld kwam waar ik een aantal dagen geleden met vijf - nog net niet koopzieke - vrouwen een middagje shoppen ternauwernood had overleefd.

Daarna verliep alles gladjes en reden we drie uren later Globe in. Inplaats van direct door te rijden om ruimschoots voor de invallende duisternis op de plaats van bestemming aan het meer aan te komen, besloten we eerst nog wat boodschappen te doen bij de plaatselijke Walmart. Zo gezegd, zo gedaan. 

Op weg naar de grote winkel, zagen we een paar motorhomes positie kiezen voor de nacht op de enorme parkeerplaats en dat vonden wij eigenlijk ook een goed idee. Voor die dag hielden ook wij het verder rijden voor gezien en een paar uur later lagen we vredig bij Walmart op een oor. 

Fik-toerisme
De serene rust werd wreed verstoord door het snel aanzwellend geluid van gillende sirenes en de scherpe geur van een woedende brand op amper 50 meter van ons vandaan. Slaap of geen slaap, op zo'n moment ben je ineens klaarwakker. Op de inmiddels bijna lege parkeerplaats van Walmart, kwamen ineens van alle kanten de op sensatie beluste toeschouwers aanrijden en was het gedaan met de avondrust. Fik-toeristen in hun element. Eenvoudig te porren door een oplaaiende brand in een gebouw vlak achter een benzinestation. Dat beloofde wat. Met ware doodsverachting zochten velen naar plaatsen zo dichtbij mogelijk, om maar niets van het schouwspel te hoeven missen. 

Vanuit alle richtingen snelden de hulpverleners toe. Brandweer, politie, ambulances, het spektakel kwam in volle gang en kwam ook weer abrupt tot een eind. Commando's, vervolgens het geluid van harde waterstralen, huis afgebrand, niemand gewond. Operatie gelukt, maar het was niet meer dan een fikkie. Het publiek droop teleurgesteld af; jammer, morgen weer een gewone alledaagse dag die niet gekleurd kon worden door een 'real story' met sappige details. Wij vielen gerustgesteld weer in slaap. 

De volgende ochtend waren we als gewoonlijk weer vroeg op. We hebben in Amerika een ander leefritme dan thuis. Hier luidt het credo: vroeg op en vroeg naar bed. Thuis kun je moeilijk spreken van vroeg naar bed als je de televisie om om 23:00 uur nog zo nodig moet afstemmen op Pauw of Jinek. 

Over televisie gesproken, in de bijna twee maanden dat  ik in Amerika ben, heb ik nog helemaal niets gezien op de kwelbuis. Mijn goede voornemen straks terug thuis: minder tv en meer leuke dingen. Word je blij van. Heus! De nacht bij Walmart is ook deze keer goed bevallen. Een prima plek om door te brengen met gesloten ogen. 

Roosevelt Lake
Met het jeugdige elan van fitte veertigers - ja, ja, dat voelt lekker hoor - werkten we onze verschillende taken af, voordat we nieuwsgierig op pad gingen naar het Roosevelt Lake. Een kunstmatig meer dat vooral als reservoir dient voor de watervoorziening van Phoenix en omgeving. Na een half uur rijden van klimmen en dalen door geaccidenteerd terrein, doemt plotseling het meer op in de verte, omzoomd door een kaal berglandschap. 
Zoals overal bij natuurgebieden in de US, vind je bij het naderen al gauw een een kantoor voor toeristen informatie en dus stopte ik daar.

 Na een aanvankelijk zakelijke begroeting en uitleg van de dienstdoende mevrouw over het meer, de achtergrond van het tot stand komen hiervan en de bijzonderheden van de omgeving, veranderde haar houding.

Er ontspon zich een geanimeerd gesprek tussen ons over het belang van het water en de grote vraagstukken die het oplevert. Dit zowel in een land met een groot gebrek aan water, als in een land dat al eeuwen lang strijd voert tegen de dreiging en overlast daarvan. 

Voorzien van het nodige informatiemateriaal stapte ik na ruim een half uur weer in de auto. Hulde aan Ine, die weet dat mijn woorden 'ik ben zo weer terug' zeer rekbaar kunnen zijn. Maar op momenten dat ik een man ben met een missie, dan schikt ze zich altijd met bewonderenswaardig geduld in haar wachtende rol.  Zij weet dat er altijd wel iets leuks, spannends of onverwachts uit de hoed komt. Want zoals zij zelf zegt: 'never a dull moment with theYoper'.  

We kozen een van de tien kampeergebieden uit die verspreid liggen langs het uitgestrekte meer en gingen op zoek naar een standplaats zo dicht mogelijk bij het water. Het was niet druk en door de dichte begroeiing kun je zelfs nauwelijks iets ontwaren van mogelijke buren. Elke plaats heeft een afdak tegen de brandende zon en een picknicktafel met twee  banken en door de vrijwel altijd lichte bries is het daaronder goed toeven. We nestelden ons daar 3 dagen in een prachtig natuurgebied waar je je waant in een andere wereld, ver weg van al het gewoel.

Stekeligheidje
Wel moet ik schoorvoetend bekennen dat we aan het eind van ons verblijf daar last kregen van haperende accu's van de travel trailer. Dus op de valreep toch nog een stekeligheidje. Met het laatste restje energie dat we uit de accu's konden peuren, zijn we erin geslaagd de travel trailer op te krikken en aan te koppelen. Want daarna werd het letterlijk donker en restte ons niets anders dan al om 20:30 uur het bed op te zoeken. 

De volgende ochtend had ik een ongewoon en niet te beschrijven gevoel dat ik met tegenzin uit een gelukzalige droom was ontwaakt. Het is waar; een onbekommerde gemoedstoestand, gekoppeld aan het grote stille genieten van trekken door gebieden van ongerepte natuur, doet een mens ook slapend verkwikt verder trekken in zijn geest.

De volgende dag vertrokken we bij dag en dauw om verder te trekken naar het noorden van Arizona, met als eerste doel de weerbarstige accu's te laten onderzoeken.

DUTCH PARTY IN THE DESERT

In Tucson, Arizona zou het gebeuren. Er werd een datum geprikt en er werden afspraken gemaakt. Al naar gelang ieders mogelijkheden zou de vliegreis naar de USA op verschillende tijdstippen en naar uiteenlopende bestemmingen aanvangen. 

Zodra voet op Amerikaanse bodem was gezet, zou uit diverse windrichtingen en in omtrekkende bewegingen de koers worden verlegd naar het episch centrum in Arizona. Want daar rommelde het al enige tijd en zou ongetwijfeld deze groep gezworen Amerika-gangers na aankomst voor de nodige (aard)beving gaan zorgen. 

En zo is het gekomen!

De groep samenzweerders was een goed uitgevallen mix van reizigers uit diverse delen van ons land met verschillende achtergronden. Zogezegd de 'fine fleur' van onze samenleving, behept met een en dezelfde virus: het reizen en trekken per motorhome, camper of trailer door Amerika. 

Van idee tot plan
Yvon en Sil, geworteld in het Brabantse land, Marion en Clemens, afkomstig uit Twentse streken en Wil, woonachtig onder de rook van Amsterdam. Verder Hinke en Hans, die weggestopt zijn in het hoge noorden en ten slotte Ine en Joop, die niet genoeg hebben aan de Veluwe. Geen van allen heeft  de lokroep van Amerika kunnen weerstaan. Al geruime tijd was er jaarlijks tenminste één ontmoeting, waarin de leden van deze informele club elkaar troffen en ervaringen uitwisselden. 

Zo werd het idee geboren dat iets dergelijks toch ook maar een keer in Amerika zou moeten gebeuren. Makkelijker gezegd dan gedaan. Want een ieder had zo zijn of haar eigen tijdvak en/of reisdoelen, verspreid over het immens grote land. 

Maar 2016 werd het jaar waarin  plannen op elkaar werden afgestemd en de GPS op een gezamenlijk doel zou worden afgesteld.
Tuscon, Arizona. Tijdvak 16-20 april.

'Da Pats'
De keuze van Tucson was vanzelfsprekend. Daar wonen al sinds geruime tijd "The Pats" in hun ruime woning. De eerste Pat komt oorspronkelijk uit Massachusetts USA, de andere Pat, heeft roots in Java, voormalig  Nederlands Indië. Zij emigreerde al vele jaren geleden vanuit Nederland en is de taal nog redelijk machtig. 'Da Pats', zoals ze door ons allen liefkozend worden genoemd, spelen een belangrijke rol bij het ontstaan en groeien van de onderlinge vriendschap. Want allen hebben in de afgelopen jaren op hun reizen een of meerdere keren Tucson bezocht en genoten van hun gastvrije ontvangst.

Zaterdag, met de zon hoog aan de hemel, arriveren wij om 14:30 in Tucson. De tocht vanaf Wickenburg dwars door Phoenix duurde wat langer dan voorzien. De hoofdstad van Arizona is a.h.w. een conglomeraat van verschillende grote plaatsen, verbonden met elkaar door  brede autowegen. Het is dus altijd druk.

Al bij het binnenrijden van het grote terrein dat het huis van 'da Pats' omzoomt, kun je zien dat er iets gaande is. Naast het huis staan 4 campers in formatie opgesteld.

Nederzetting
Aan de wapperende Nederlandse leeuw die nostalgische gevoelens oproept aan de betere Olé-olé-tijden van 'Oranje', kun je direct zien dat je op het punt staat een Nederlandse nederzetting te betreden. De brandende zon doet de lucht zinderen, het is stil op het zoemende geluid na van de airco's op de wagens.  De warmte heeft iedereen naar binnen gejaagd. Temperatuur naar schatting: hoog in de 30 graden. 

Op het punt dat wij uitstappen komt er leven in de brouwerij en worden we hartelijk welkom geheten. Met onze komst is de groep compleet. Nu is het onze beurt om ons te installeren. Voor ons is een plek gereserveerd aan de andere kant van het huis en even later zijn we aangesloten op de elektriciteit. 

Iedereen verdwijnt weer naar binnen in afwachting van een beter te verdragen  temperatuur in de late namiddag. The Pats, ervaringsdeskundigen in het overleven van het klimaat in dit deel van Arizona, laten zich wijselijk nog niet zien. 

Sil en Yvon uit het Brabantse land
In de vroege avond waagt iedereen zich weer naar buiten om te ontdekken dat Sil en Yvon, in de hitte al druk doende zijn met het voorbereiden en opdienen van het diner. Met het noemen van hun namen, brengen wij ook een eresaluut aan deze ras-Brabanders, die in meerdere opzichten een steun en toeverlaat zijn van the Pats en op hun terrein een tweede thuis hebben gevonden waar ze ongeveer 5 tot 6 maanden per jaar bivakkeren, afgewisseld met korte trips naar andere oorden. Verder zijn zij altijd een vraagbaak voor de anderen, immer opgeruimd en vol ideeën en daadkracht.

Tot voor kort hebben zij lange reizen gemaakt naar andere Staten en al veel van Amerika kunnen zien. Maar dat geldt in meer of mindere mate voor allen in de groep.

Met the Pats en Sil en Yvon is meteen de kern van deze homogene groep  genoemd.

Ik ben er van overtuigd namens de hele groep te spreken als ik jullie vier van harte dank zeg voor alles wat is gedaan om deze 'onmogelijk geachte' happening tot stand te brengen!

Toon gezet
In de koelte van de vallende avond kunnen wij dan eindelijk the Pats  omhelzen. Het was op de kop af 3 jaar geleden dat wij ze voor het laatst hadden gezien.

Die avond werd het na het diner, het gezellig samenzijn voortgezet rondom een  - jawel, je leest het goed - goed vlammend kampvuur.

Daarop werden onder veel hilariteit en volgens goed Amerikaans gebruik marshmallows aan een stokje geprikt om te worden verhit en daarna te worden opgesmikkeld. De sfeer van die avond zette de toon voor de rest van ons verblijf. 

De volgende dag, zondag, werd het kamp al in de loop van de ochtend opgebroken en ging de karavaan op weg naar een schitterende campground in het beroemde Saguaro National Park, 15 miles verderop.
In de winter een geliefd toevluchtsoord voor de zogenaamde snowbirds, mensen die de noordelijke koude gebieden ontvluchten om in Arizona te overwinteren. Vanaf april is het park beperkt toegankelijk en wordt door de hitte alleen maar door durfals zoals wij bezocht. De hitte kan in de middag bijna ondraaglijk zijn, maar de schoonheid van de natuur en de prachtige zonsondergang maken het alleszins waard. In de koelte van de avond is het aangenaam onder een vaak laag hangende kristalheldere sterrenhemel. 

Shoppen met 5 vrouwen
In de middag ontvluchtten de vrouwen het park om te gaan winkelen in een grote outlet. Drie mannen hadden ineens drukke bezigheden elders en ik werd gewiekst ingepalmd. Al snel werd duidelijk waarom. Er ontbrak een auto en dus groepeerden de vrouwen zich pijlsnel om vervolgens het enige weerloze mannetje te omsingelen en in hun greep te krijgen. In zoete bewoordingen werd mijn stuurmanskunst geprezen. Heel berekenend, heel intimiderend en heel slim. 

Een mooi voorbeeld in deze weinig vergevingsgezinde omgeving waarin alles prikt, steekt of bijt, hoe de natuur z'n beloop krijgt en vrouwen hun zin kunnen doordrukken. 

Met een wagen volgeladen ging het op de outlet aan. Het begrip afstanden heeft in dit land een andere betekenis. Dus even naar de outlet rijden duurt langer dan je denkt, maar dan ben je ook ergens. Laat een groep vrouwen los op merkartikelen, luister hoe ze elkaar aanmoedigen en adviseren, verkondig al vanaf de parkeerplaats dat ze op het punt staan het kortingsparadijs te betreden en er staat wat te gebeuren. Gaandeweg die middag voelde ik de spanning stijgen. Het gezelschap is klaar om toe te gaan slaan. Gelukkig bracht een koffiebreak de dames weer bij zinnen en in alle eerlijkheid moet ik bekennen dat ze uiteindelijk allemaal met een kleine oogst tevreden waren. Maar niet nadat ik als enige man in het gezelschap hoogstpersoonlijk bij de bedrijfsleider een extra korting van 10% wist te bedingen. 

Vooroordeel?
Nog een opmerking tot slot. Er is een hardnekkig gerucht, dat vrouwen in het algemeen gesproken nogal eens gehinderd worden door een haperend oriëntatievermogen. Ik ben geneigd dat nu te geloven. De 5 uur durende strooptocht in de outlet had immers met zeker 3 uur ingekort kunnen worden, als bij het begin van de outlet niet rechtsaf, maar linksaf was geslagen. Want vrijwel alle inkopen werden gedaan in dezelfde store aan het eind van de rit. En die winkel lag op korte afstand van de ingang vlak bij de parkeerplaats……..Voilá! 

Dus dames, volgende keer graag iets meer research.  Dan ga ik zeker weer met jullie mee, al was het maar al om de jaloerse blikken van menige man en natuurlijk ook van menige vrouw. Jawel…., all is vanity!

De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat de dag volmaakt eindigde met weer een smakelijk diner, bereid en opgediend door een van de mannelijke thuisblijvers en met de verzuchting van de anderen dat zij die middag kennelijk toch wat gemist hadden.    

Flora en fauna in de desert
Op de volgende dag werd een bezoek gebracht aan het bekende Desert Museum in de buurt. Voor iedereen die ooit een keer naar Tucson wil gaan, een must. 

Er is geen betere indruk te krijgen van de flora en fauna in de woestijn dan een bezoek aan dit museum. Het is gelegen temidden van het Saguaro National Park en biedt o.a. de mooiste vergezichten.

Harmonie van begin tot eind
Zo gingen de dagen voorbij, waarbij opviel dat er een perfecte balans was tussen rustmomenten en activiteiten, de gulle lach nooit ontbrak en een ieder gelegenheid had om gezelschap op te zoeken of zich even terug te trekken. Nimmer was er een onvertogen woord, geen haast, maar juist een sfeer waarin iedereen kon gedijen. Allen hebben zich laten ontvallen hoe bijzonder het was om in kleine kring gedurende vijf dagen met elkaar in harmonie op te trekken.

Na een afsluitend diner in een casino brak toch werkelijk het moment aan om dit bijzondere kamp op te breken. Het maken van een laatste groepsfoto luidde het vertrek in. De verte lonkt, de motoren ronken. Deze lange tussenstop met elkaar is ten einde. De weg ligt weer open naar nieuwe streken met nieuwe avonturen. Maar niet nadat eerst een afspraak is gemaakt om elkaar na terugkomst in Nederland opnieuw te treffen. Dan zal er in Augustus op een tuinparty alle gelegenheid zijn om nog een keer na te kaarten over deze prachtige dagen in Tucson, Arizona.  See ya!

WHERE THE HELL IS WICKENBURG?

We zijn onderweg naar Wickenburg. Voor ons niet alleen een gewilde tussenstop naar het zuiden van Arizona, maar zelfs een bestemming waar wij in Garderen regelmatig naar verlangen als de lucht weer eens te lang, te grijs en te dreigend is. Je kunt er je huis om verwedden dat we dan weer langdurig gegijzeld worden door lage temperaturen en/of fikse regenbuien. Op die momenten klinkt vaak bij ons thuis vertwijfeld: "Where the hell is Wickenburg?"

In Wickenburg is ruimte, staat de zon hoog aan de hemel en is het op het heetst van de zomer na, het hele jaar goed toeven. Ons reisdoel is een Spartaans aandoende plek in de woestijn, zonder water, elektra of riolering met een mooie naam die eigenlijk niet past bij het beeld dat hier opgeroepen wordt, nl. Constellation Park.

Gelegen aan de rand van het stadje tegenover een rodeo arena zijn 38 wijd verspreide standplaatsen beschikbaar voor de solitairen onder ons met zogenaamde self-contained RV's. M.a.w. de motorhomes, campers of trailers moeten drink-watertanks, vuil-watertanks, generator en/of gaspitten aan boord hebben. Voor het bijhouden van de minimale voorzieningen wordt de gebruiker slechts $ 5,- per dag gevraagd. Gewoon in een envelopje doen en in een daarvoor bestemde brievenbus droppen.

Tot onze verrassing was zelfs op vrijdag, onze aankomstdag, geen ander mens dan wijzelf op dit voor ons hemels plekje te bekennen.

If you don't go with the flow, 
but want to be, 
where you really feel free, 
this is the place. 
But…….., shush, please, 
do not spread the word!

Come on America!
Onderweg van Lake Havasu naar Wickenburg bekruipt je niet voor het eerst het gevoel dat Amerika z'n zaakjes op velerlei gebied niet of slecht onder controle heeft. Het grote wegennet verpaupert, Meer dan eens waan je je kilometers lang op een wasbord inplaats van op een fatsoenlijk onderhouden snelweg. Spoorwegen en bruggen lijden onder groot achterstallig onderhoud en het lijkt in de afgelopen 5 jaar van kwaad tot erger te worden. Onbegrijpelijk dat dit grote land dat een reputatie heeft op te houden als reisland bij uitstek z'n infrastructuur zo verwaarloost. 

Hoe dichter we bij Wickenburg komen hoe opgeruimder we worden. Het is een oud western stadje, waar paarden en het cowboy leven volop worden geromantiseerd. We naderen het stadje vanuit het westen en hebben door de wind in de rug nog niet zo in de gaten dat er sprake moet zijn van stormkracht. Aangekomen in dit plaatsje waar wij vele herinneringen aan hebben, is de eerst gang naar de supermarkt.

Stormkracht
Parkeren op de grote parkeerplaatsen levert in het algemeen geen problemen op, ook al heb je met een 15 meter combinatie wat meer ruimte nodig om te manoeuvreren.

Intussen was het goed merkbaar geworden hoe hard het waaide en dus was het zaak om te voorkomen dat de wind met enorme kracht het portier uit de handen zou slaan.

Als was het een militaire operatie, kreeg Ine instructies haar portier niet te openen totdat ik met alle kracht die ik had tegendruk zou kunnen geven. In de kleine opening die daardoor ontstond slaagde zij erin snel uit de auto te kruipen om zich daarna rap uit de voeten te maken naar de beschutting van de winkels. Terwijl zij zich naar de supermarkt spoedde, bleef ik nog wat achter om zeker te zijn dat alles rondom truck en trailer het sein 'veilig' verdiende. 

Juist op het moment dat ik met enige voldoening kon vaststellen dat het rijden met lange combinaties mij nog steeds geen vrees kan aanjagen, nee zelfs uitdagend blijft, werd mijn blik getrokken door een snel naderende zware truck met een paardentrailer. De combinatie van welhaast onmetelijke lengte kwam sissend tot stilstand vlak bij ons geparkeerde span.

The wild west ……..?
De aanblik van de paardentrailer met z'n imponerende trekker riep direct vragen op over de bestuurder. Wie zo'n moloch z'n wil kon opleggen, moest wel een potige man van stavast zijn. In eerste instantie waren door het getinte glas slechts de vage contouren van de chauffeur zichtbaar. Pas toen het portier aan de bestuurderszijde voorzichtig openging en in een herhaling van zetten een worsteling plaatsvond tussen bestuurder, stormwind en portier, openbaarde zich de echte verrassing. Was het wat je verwachtte? Een heuse cowboy, een stoere knaap die past bij het imago van de onverschrokken koeiendrijvers uit lang vervlogen tijden? Niets van dat alles!

Of …….., zinsbegoocheling?
Wie de wind trotseerde en bijna zelf door de stormkracht werd gelanceerd naar hogere sferen, was een nietig ogend klein tenger vrouwtje met op het grijs krullend haar een cowboyhoed, vastgegespt onder de kin. Twee magere in vale blue jeans verpakte kromme benen, die een leven lang berijden van paarden verraadden en gestoken in bemodderde western boots wurmden zich door de smalle portieropening. Met een woeste uitdrukking in haar ogen wierp zij zich met haar volle gewicht op een opengeslagen luik van de trailer, keek niet meer op of om en beende naar de supermarkt met de onzekere passen van een oud vrouwtje. Ik schatte dit 'oude vrouwtje' een jaar of zeventig, om met een schok te constateren dat ik zelf naar alle waarschijnlijkheid al een stukje langer leef. Welcome back to earth Yope! 

Nog was ik er niet zeker van dat zij dit gevaarte met de precisie van een chirurg over de parkeerplaats had gelaveerd. Tegen beter weten in, vermoedde ik dat in dit bijzondere geval het stuur aan de  andere kant zou moeten zitten. Daar zou de chauffeur wel in zijn stoel zitten wachten terwijl moeder de vrouw even de winkel zou bezoeken. Omzichtig naderde ik de reuze combinatie van zo'n slordige 25 meter om te constateren dat het stuur toch echt aan de juiste kant zat, de cabine verlaten was en moeder de vrouw toch heus de chauffeur bleek te zijn. Helaas heb ik met geen mogelijkheid een foto van dit kostelijke tafereel kunnen schieten. 

Gekrenkte trots…...
Nog steeds verbaasd, kantelde dat gevoel langzaam van ontkenning naar aanvaarding om uiteindelijk neer te dalen in de berusting dat ik eigenlijk maar een gewoon chauffeurtje ben.

Heen en weer geslingerd tussen een weliswaar gedeukt gevoel van eigenwaarde en die deemoedige erkenning, blijft dit overeind: chapeau voor die vrouw, maar zelf kan ik er toch ook nog wel een houtje van.
Zeker en vast!

NOT VERY LADYLIKE!

Lake Havasu, Arizona schittert in het zonlicht als een verloren juweel in een zandbak. In grote getale worden mensen als een magneet aangetrokken door deze oase om te recreëren in, op en rond het water dat eindeloos word aangevoerd door de Colorado River.

Recreatie is een belangrijk bijproduct geworden en de groei van Lake Havasu City lijkt hierdoor onstuitbaar. Maar de rivier als levensader en het meer als reservoir voorziet tot ver in de omtrek de mens van drinkwater en de dorstige natuur van het noodzakelijke water voor land- en tuinbouw en anderssoortige levensbehoeften.

Wij hebben gekozen voor deze route om de barre schoonheid van de omgeving, waarin de rivier zich kilometers lang slingert door het dorre landschap. Het contrast van de rijke groene oevers langs de rivier met de kale aanblik van de genadeloze woestijn, zou een reminder moeten zijn voor iedereen die zich om het leven bekommert zorgvuldiger om te gaan met water. Want intenser dan hier kun je het levensbelang van water voor alles wat leeft en groeit niet voelen.

De campground in de buurt van het meer is al een tijdje niet meer volledig bezet. In de wintertijd is het hier goed toeven, maar al in mei begint de temperatuur snel op te lopen tot ver boven de 30 graden met regelmatige uitlopers tot in de 40 graden. En geloof me, dat veroorzaakt een zeer hoog puf gehalte. 

Wij reden naar de receptie om ons te registreren met in ons kielzog een grote motorhome uit de hoogste prijsklasse, en dan heb je het over overdadige luxe.  

Akkevietje
Nadat ik was uitgestapt en voorlangs onze 'Red Rider' liep om de receptie binnen te gaan, schoot als een pijl uit de boog een keurig gesoigneerde dame voor mij het kantoor in. Zowat onder de voet gelopen en enigszins verbouwereerd door het bijna letterlijk binnenvallen van de dame in kwestie, wist ik nog net op tijd de dichtslaande deur te ontwijken. 

Toen ik binnenkwam hoorde ik haar de receptioniste hijgerig vragen of er plaats was, meteen daaraan toevoegend wat haar voorkeur was ten aanzien van de stand van de zon en zicht op het meer, maar ook de noodzaak van goede televisie, WiFi aansluiting en voldoende tussenruimte met buren. Voorts wilde ze nadrukkelijk weten of er goed toezicht was op honden- en geluidsoverlast in het park. 

Inmiddels had ik mij keurig netjes en op gepaste afstand maar met snel toenemende ergernis opgesteld achter de dame met de hoge noten in haar repertoir. Niet in het minst gehinderd door mijn aanwezigheid werkte zij haar wensenlijstje af en verliet na betaling en routebeschrijving in het park zonder de vriendelijke afscheidsgroet van de receptioniste te beantwoorden, laat staan mij ook maar een blik waardig te keuren.

De receptioniste begroette mij vervolgens uitnodigend. Ik schraapte mijn keel en zei plompverloren: 'I am a polite Dutchman, but I am sorry to say that the behavior of this lady was definitely not ladylike'. De jonge vrouw begon te blozen en zei: ''U heeft gelijk, ik heb alles gezien, u was hier eerst'. Ik keek haar aan en vroeg; 'maar waarom hielp u haar dan?' Ze sloeg haar ogen neer en antwoordde fluisterend: 'het spijt me'. 

Ik wilde het niet moeilijker maken voor haar dan het kennelijk al was, maar vond het toch nodig om er nog wat toe te voegen. 'Ik ben een gast in uw land en wil mij als zodanig correct gedragen, maar in mijn eigen land zou mij dit niet overkomen zijn. Deze mevrouw was ronduit onbeschoft, ze is daarmee weggekomen en u en ik hebben het laten gebeuren. Maar kijk aan, ongewild heeft die mevrouw mij echter stof gegeven om dit akkevietje in mijn blog te beschrijven. Want weet u, ik reis in Amerika en schrijf op het internet over dit land en zijn bewoners. Over leuke dingen en over zaken die wij van Amerikanen niet begrijpen. Dit was een voorbeeld van ongepast gedrag.' 

Troostkorting
Met een licht gevoel van schaamte besefte ik dat ik met deze verklaring de reikwijdte van mijn blog in ruime mate overdreef, maar eerder had dit mij geen windeieren gelegd bij het bezoeken van campgrounds. 

De receptioniste herpakte zich, bood omstandig haar excuses aan en het slot van het liedje was dat ik met een fikse korting een goede plek kon zoeken. 
Dat wij in de vroege avonduren ongevraagd mochten meegenieten van een overluid klassiek concert op de radio van een nieuwsgierige buurman die om een praatje verlegen zat, dat kan ik de vriendelijke receptioniste niet aanrekenen. Want al eerder op onze reis hadden wij gemerkt: soms zit het mee en soms zit het tegen!

ON THE ROAD AGAIN

De reparatie van de travel trailer heeft ons een oponthoud van ruim een week gekost. Na van de schrik te zijn bekomen en wat geduld te oefenen bij de afwikkelingen van de verzekeringszaken, ging het ineens snel. Binnen 4 dagen is de klus geklaard en werd weer eens duidelijk dat schade altijd tegenvalt ook al lijkt het op het oog niet zo ernstig. Kleine voorvallen kunnen grote gevolgen hebben en dat is al vervelend als het je eigen spullen betreft, maar het kan zorgelijk worden als het om andermans eigendommen gaat. 

Het spreekt vanzelf dat wij opgelucht waren toen wij in de professioneel herstelde trailer eindelijk onze reis naar Arizona konden vervolgen. Prettige bijkomstigheid was dat wij toch nog op tijd in Tucson zouden kunnen aankomen, om onze vrienden uit Holland te ontmoeten. Hierover later meer. 

Vanuit Los Banos in California reden wij die dag 500 kilometers naar het zuiden om in de late middag kwartier te maken op een campground in de Mojave desert, echt een doorgangshuis in een redelijk desolate streek. De volgende dag, 16 april, was de afstand naar Lake Havasu in Arizona - circa 300 km. - een peulenschil.

MURPHY'S LAW SUCKS

Zo, het is er uit. Gewoon op z'n plat Amerikaans. Dat lucht lekker even op!  

Soms zit 't mee, soms zit 't tegen. Zoals eb en vloed elkaar wetmatig afwisselen in monotone regelmaat, zo onvoorspelbaar en onbegrijpelijk kan een mens ineens en onverklaarbaar overgeleverd zijn aan een reeks kleine en/of grote tegenslagen. 

Welnu, wij hebben sinds ons vertrek uit Nederland nu ruim een maand geleden een bordje vol narigheden opgediend gekregen. Gelukkig heeft geen van ons heeft iets engs opgelopen, er is niets in het gips gezet en we kunnen om het een en ander zelfs al weer wat lacherig doen, maar dat roept vergelijkingen op met de bekende boer en de kiespijn waar hij maar niet van af komt

Is het dan allemaal kommer en kwel? Welnee, maar een mens mag zich op z'n eigen blog toch wel eens even afreageren. Vandaar dus even deze bokkige aanhef. 

Soit, excusez les mots!

Waar gaat het allemaal om? Dat is een heel verhaal. Het heeft allemaal te maken met een takje dat ons flink in de weg is gaan zitten en niet alleen veel oponthoud heeft opgeleverd, maar ook een bak vol ellende.
Nieuwsgierig, lees rustig door, dan wordt het plaatje vanzelf duidelijker. Het wordt in etappes aangeleverd. So, stay tuned!

Op weg
Waar zijn we gebleven sinds de vorige keer? Back in the saddle again. Oftewel, the Yopermobile kwam weer in beweging na de eerste weken te zijn gestald bij familie in Oregon. Een lange reis naar Sacramento, de hoofdstad van California waar we drie dagen voor hadden uitgetrokken.

Even over de grens van Oregon en California bij Yreka werden we al van verre welkom geheten door de besneeuwde Mount Shasta, een van de grote pieken van de Cascade bergketen, een uitgestrekt gebied dat zich van California tot ver in Canada uitstrekt. Mount Shasta overziet als een veldheer de prachtige streek rond Redding dat even ten zuiden is gelegen van Shasta Lake.

Dit is een van de belangrijkste kunstmatige meren van California dat al veel jaren te kampen heeft met een gebrek aan water. Tot mijn grote vreugde heb ik met eigen ogen kunnen aanschouwen dat het meer eindelijk z'n hoogste waterpeil weer begint ter benaderen en dat het met de waterhuishouding voorlopig wel goed zit. 

Kingsize Walmart

Na een nachtje in Redding,vervolgden we onze reis om uiteindelijk neer te strijken in Woodland CA. Daar hebben we een nieuwe ervaring opgedaan. Anders dan te doen gebruikelijk hebben we daar geen campground opgezocht, maar zijn we een nachtje te gast geweest van Walmart. Of beter gezegd, zij hebben een oogje toegeknepen toen wij een standplaatsje opzochten. Walmart is een mammoet organisatie met honderden vestigingen verspreid over Amerika. Je kunt daar van alles kopen, van levensmiddelen tot dure electronica en alles daar tussenin. Het ooit zo grote V&D in Nederland was daarmee vergeleken slechts een zaakje van allerhande spullen in Madurodam formaat.

Auto's en RV's
Amerika is van oudsher een autoland. Het uitgebreide netwerk van wegen en z'n enorme afstanden nodigen uit om de auto in te stappen. En dat doen de Amerikanen dus al vanaf dat ze 16 jaar zijn. Niet in de laatste plaats omdat het openbaar vervoer vooral buiten de grote steden slecht geregeld is in vergelijking met bijvoorbeeld Europa.

 

Behalve de auto als meest geliefde vervoersmiddel voor de dagelijkse gang van en naar huis, school en kantoor,stappen Amerikanen in toenemende mate in hun vrije tijd ook nog eens graag in een RV. Afhankelijk van de financiële draagkracht kan dat een traveltrailer zijn (beter bekend in Nederland als sleurhut), een fifthwheel (pick-up truck met oplegger), een camper of motorhome zijn. Leverbaar in all maten, inrichtingen en uitvoeringen en afgestemd op weekend-activiteiten buitenshuis, vakanties, lange reizen kriskras door Amerika en vooral geliefd door de (semi)gepensioneerden, die van fulltime reizen hun hobby en leefstijl maken.

De campgrounds om al die reislustigen te herbergen zijn in de loop der jaren als paddestoelen uit de grond geschoten. Volgens het aloude marktmechanisme bepaalt ook hier de vraag de prijs die daarvoor moet worden betaald. Die prijs hakt er tegenwoordig in en begint voor veel mensen langdurig reizen onbetaalbaar te worden. Zij beginnen noodgedwongen de campgrounds te mijden en zoeken hun vertier en standplaats bij voorkeur 'in het wild' op daarvoor aangewezen gebieden tegen schappelijke prijzen. Vooral de grote horde reizigers die niet op zoek is naar een campground met allerlei toeters en bellen, maar slechts een veilige plek om te overnachten, is het beu om tarieven van tussen de 30 en 50 Dollar per dag te betalen.

Deze gemotoriseerde nomaden maken gebruik van Walmart en andere winkelbedrijven die vaak oogluikend toestaan dat  reizigers op hun enorme parkeerplaatsen in hun RV de nacht doorbrengen en de volgende dag weer vroeg op pad gaan. Walmart wordt daar niet slechter van want wie een standplaats zoekt, doet daar ook z'n boodschappen en zo pikken deze grote bedrijven een extra graantje mee.

In alle voorgaande jaren dat wij in Amerika hebben gereisd heb ik mij hiertoe nooit laten verleiden, maar nu moest het er ook maar eens van komen. Niet in het minst aangemoedigd door de vele gunstige berichten van vrienden van ons die met deze ongewone stops op ook nog eens beveiligde plaatsen prima ervaringen hebben opgedaan.

Hoe wij onze eerste keer bij Walmart hebben beleefd? Daarover een volgende keer met toevoeging van nieuwe foto's.

How do you know until you try?!

En zo is het maar net. De eerste keer overnachten bij Walmart is ons zeker niet slecht bevallen. We vonden een plekje op een wat afgeschermd deel van de parkeerplaats. Het was voldoende verlicht en naar horen zeggen werd er ook door de beveiliging gepatrouilleerd. Ook een rustig idee.

Bij het invallen van de duisternis, voegde zich nog een aantal motorhomes bij ons. Op ruime afstand en zonder elkaar last te bezorgen, had iedereen zo z'n eigen afweging om van de gelegenheid gebruik te maken. Bijvoorbeeld: een dame alleen die klaarblijkelijk altijd onderweg is naar morgen en ergens anders. Verder een ouder echtpaar op weg naar huis in Alaska, na een maandenlange tocht door de zuidelijke Staten en een vrachtwagenchauffeur, die in zijn cabine de nacht doorbracht in afwachting van het inladen van z'n enorme oplegger elders alvorens verder te trekken.

Het zijn de beurtschippers van de weg die rusteloos het land doorkruisen, steeds op zoek naar nieuwe lading. Zo was iedereen rustig bezig, minding his own business.

Familie en geschiedenis

De volgende dag was het nog maar een klein uur rijden naar Citrus Heigh, een voorstad van Sacramento, waar wij hadden gereserveerd op een zogenaamde mobilehome resort. Een soort afgeschermde woonwijk met typisch Amerikaanse geprefabriceerde huizen. Het was geen campground, maar had wel een aantal plekken voor RV's met complete voorziening van elektra en water plus aansluiting op de riolering. Niet echt een inspirerende plek, dit  seniorencomplex, maar dichtstbij het adres waar wij een aantal dagen veelvuldig zouden bivakkeren. Dat was het huis van mijn neef en zijn vrouw die in afwachting waren van de geboorte van hun eerste kind. Na het afkoppelen van de traveltrailer spoedden wij ons daarheen en vond er weer een kleine familiereunie plaats.

In de loop van de volgende dagen werd er heel wat afgepraat, afgewisseld met allerlei smakelijke eetpartijen van internationale allure. Op verzoek van mijn neef, de zoon van mijn jongste zusje, heb ik als oudste van onze familie een presentatie gegeven van de familiegeschiedenis die 7 generaties omvatte over een periode van ruim 200 jaar. Ik had dit terdege voorbereid en kon dus een aardig eindje terugblikken aan de hand van allerlei documenten en foto's die ik gescand had en op iCloud had geplaatst.

Gelukkig maar, want intussen had mijn laptop het begeven en moest ik noodgedwongen gebruik maken van een geleende computer.

Maar ziedaar, leve de technische vooruitgang, even schakelen en vanuit de Cloud werd alles keurig aangeleverd op een groot televisiescherm, duidelijk door iedereen te volgen. Al met al heeft iedereen dit als een leuke en leerzame presentatie beleefd en had ik er zelf ook veel plezier in.

Ons verblijf in Sacramento werd afgesloten met een wandeling door down town Sacramento en een heerlijke etentje, bereid door onze hoogzwangere gastvrouw. Zij slaat zich met een bewonderenswaardige energie door de laatste dagen voor de geboorte van haar eerste kind. 

Vanzelfsprekend werden er allerlei toespelingen gemaakt op de naam van de baby, maar de ouders waren niet te vermurwen om een tipje van de sluier op te lichten. Dus werd hem in de conversaties voorlopig de naam 'GusGus' toegedicht. 

Na afloop van dit unieke samenzijn, waarvoor ook mijn broer en zijn vrouw uit Carmel CA waren overgekomen, werd afscheid van elkaar genomen en ging ieder zijns weegs, in het besef dat een gelegenheid als deze zich in toekomst zich niet zo makkelijk meer zal voordoen. 

Reuzen van de weg

De volgende morgen vertrokken wij uit Sacramento om als laatste stop van de familietoer Carmel aan te doen waar mijn broer en zijn vrouw ons wederom opwachtten maar nu in hun eigen huis. Halverwege hadden we een lunchbreak op een grote rest area, waar automobilisten en passagiers even een sanitaire stop kunnen maken, hun benen kunnen strekken en een hapje kunnen eten. Op de bijgaande foto's is te zien dat onze toch zeker niet kleine combinatie truck/trailer haast in het niet verdwijnt tussen de kolossale vrachtreuzen van de weg. 

Again: Murphy's law 









En dan nu de aap uit de mouw waar de kop van dit stukje hierboven naar verwijst. Wat elke bestuurder van een auto met aanhanger wil voorkomen, gebeurde. Bij het parkeren van de traveltrailer voor het huis met op het oog geen zichtbare obstakels ging het helemaal mis. De oorzaak, 'a sneaky branche'. Een schijnbaar onschuldige hangende tak van een boom op veilige afstand raakte plotseling verstrengeld tussen de trailer en de arm van het opgerolde zonnescherm. Bij de laatste korte manoeuvres om truck en trailer in rechte lijn te plaatsen, trok de taaie tak de arm van zonnescherm met een korte ruk van de trailer en zwiepte en passant door om vervolgens het achterraam volledig in gruzels te breken. 

Consternatie alom! Ik ben niet zo gauw in paniek te brengen, maar ik moet toegeven dat ik mijzelf stevig moest toespreken om helder te kunnen denken en handelen. Na de schade te hebben vastgesteld viel de duisternis al. De opdracht voor de volgende dag was echter al uitgetekend. Mijn broer, een vroege vogel, was na een slapeloze nacht nog vroeger dan anders in touw om het zonnescherm al te borgen en het open raam provisorisch te de dichten, zodat we ons tenminste weer veilig op de weg zouden kunnen begeven.

Na mijn zusje en haar man het slechte nieuws te hebben gebracht, moesten stappen worden genomen om de schade te herstellen en de verzekeringszaken te regelen. 

De beste oplossing was om twee uur terug naar het noorden te rijden en in Los Banos bij een erkende dealer aan te kloppen. Daar hebben we 4 dagen gestaan in de trailer op een plaats met volledige aansluiting en hebben we de tijd gedood in afwachting van de bureaucratische afhandeling van de schade voordat het groene licht kwam voor herstel. Inmiddels zijn de werkzaamheden begonnen en zijn we in afwachting daarvan weer even terug in Carmel. Naar verwachting kunnen we rond 12 april onze reis gaan vervolgen richting Arizona.  

Met dit stukje venijn in de staart, is meteen de anticlimax genoemd van het eerste deel van onze reis, de familietoer. We hopen dat we hiermee de tegenslagen hebben gehad en verheugen ons op de verdere reis en vooral op het weerzien van de cactussen die nu in Arizona woestijn in volle bloei staan. 

Een nieuw leven, nieuwe hoop
Een positieve instelling brengt je het verst in het leven. Dus wil ik dit stukje op de valreep ook besluiten met een mooi bericht. Baby 'GusGus', is inmiddels geboren in Sacramento en het spreekt vanzelf dat hij thans, 'the talk of the town' is. 

Zijn ouders hebben hem genoemd naar de vader van Nolan, mijn neef. De gezonde 'baby boy' draagt de naam John Edward Caldwell en er is geen liefdevoller tekst denkbaar dan de boodschap van de jonge vader waarin hij de trotse grootvader eer bewijst.
Dit is de letterlijke tekst in ontroerend mooie woorden:

     John 
     Edward 
     Caldwell










'Born yesterday, may I introduce everyone to our baby boy John Edward Caldwell! Baby and mother are healthy and doing wonderful - he currently does a lot of eating, pooping and sleeping. 

He was given the name of my father in the hopes he would grow up to be a man of similar generosity, kindness in spirit and humility. I can not think of a man I would rather him grow up to be like. Welcome to the world little buddy.'