GOING BACK SOUTH

Lang heeft het er naar uitgezien dat dit stukje het internet niet zou halen. Gisteren was alles klaar om deze editie van de Yopermobile te plaatsen, toen plotseling alle tekst spoorloos verdwenen was. Het spookbeeld van iedereen die op computers tekst verwerkt en grafische kunstjes uithaalt. De veelvuldige technische tegenslagen nemen langzamerhand wel een stukje plezier weg, maar vooruit, de handdoek in de ring gooien gaat me te ver. Dus heb ik het hele stuk opnieuw geschreven. Geen sinecure kan ik wel zeggen. Met schietgebedjes heb ik tot nog toe de nieuwe tekst kunnen behouden, maar nu hapert het fotogedoe weer. Het is nu safety first. De tekst plaats ik op het net zonder de gekozen foto's. Sorry, het is niet anders. Het is dit of niets. De Yopermobile moet de reis ook op papier afmaken, dus dan maar met wat gesputter. Graag enig mededogen en hoe dan ook: veel leesplezier!

Via internet en e-mailtjes vernemen wij dat jullie in Nederland reikhalzend uitzien naar het voorjaar dat maar niet wil doorbreken. Pasen schijnt zelfs winters koud te zijn geweest. Was dat even een goede zet om ons landje een tijdje te ontvluchten...!

Vanuit dit overwegend zonnige deel van de wereld heb ik het dan ook niet kunnen laten om per e-mail wat plaagstootjes uit te delen. We zijn nu zo'n dikke tien weken onderweg en al met al hebben we weinig regen gehad, laat staan winterse kou. Wel ja, toe maar, wrijf het ons nog eens even lekker in, hoor ik daar in de verte mompelen. Dus genoeg over zonnebaden, blauwe lucht, korte broek, verkoelende briesjes en wat je zo al meer aantreft op paradijsachtige plekjes. Houd moed lieve vrienden, ook Nederland zal straks volop in lentetooi gehuld zijn en zal somberheid weer plaatsmaken voor zomerse sferen. Dat moment zal zich gauw voordoen. Volgens mijn verwachting zeker rond medio april, want dan zullen wij weer met veel plezier ons huis in Garderen betrekken.

Sinds ons laatste bericht vanuit Sunriver zijn er twee weken verstreken. Vanuit beautiful Oregon zijn wij weer zuidwaarts vertrokken, terug naar Santa Rosa, California om de traveltrailer op te halen. Daarna gaat het richting Nevada, the Silver State, de vierde staat die de Yopermobile aandoet. Vervolgens zakken wij af naar de plaats waar op 17 januari onze reis door West-Amerika begon: Sedona, Arizona.

See ya later Oregon!

Met een licht weemoedig gevoel nemen we op maandag 17 maart afscheid van Central Oregon en draaien Hwy. 97 op die ons voert naar de afslag 'Diamond Lake Junction'. Vandaar rijden we op Hwy. 138, een traject dat ons elke keer weer boeit. Over een afstand van ruim 30 km. heb je uitzicht op een kaarsrecht langzaam oplopende weg. Die maakt vervolgens een flauwe bocht om na 10 km in de horizon te verdwijnen. Bij helder weer een prachtig vergezicht op een weg waarop je slechts af en toe een auto tegenkomt. Dit keer waren nog sporen van een flinke sneeuwval zichtbaar. In combinatie met een lichte mist levert de verdwijnende weg naar boven een spookachtig beeld op.

Hwy. 230 voert ons daarna met een bocht om het Crater Lake National Park. We laten het beroemde Crater Lake dit keer letterlijk en figuurlijk links liggen. De wegen er naartoe zijn in de winter meestal afgesloten. Wie ooit de kans krijgt er een kijkje te gaan nemen, zal de moeite van de lange rit beloond zien. De naam zegt het al, Crater Lake is een meer van onpeilbare diepte midden in een krater. Op een mooie zomerse dag is het water intens blauw en is de aanblik van de hele omgeving zoals bij zoveel andere natuurverschijnselen van indrukwekkende schoonheid.
Hwy. 62 leidt ons daarna naar Medford, de grootste stad in het zuiden van Oregon. Vandaar is het nog een klein stukje naar Talent, vlak bij Ashland, bekend om z'n Shakespeare Festival. In Talent hebben wij een paar gezellige uurtjes met mijn nichtje Chelsey doorgebracht die daar woont en werkt.

Back to California

We verlaten Oregon op de I-5 en zetten koers naar Mount Shasta City aan de voet van de besneeuwde Mount Shasta. Met een hoogte van bijna 4.500 meter de op één na hoogste berg van California. De berg maakt deel uit van de langgerekte Cascade Range. Voor de verandering brengen we een nachtje door in een Motel. De eerste keer op onze lange reis. De kamer in het Best Western Tree House is comfortabel en heeft uitzicht op de berg. We verwennen onszelf met een uitstekend diner, staan de volgende morgen uitgerust op om aan te schuiven aan een heerlijk ontbijt. Monter vervolgen we onze weg, ons verheugend op wederom een mooi traject dat voor ons ligt.

De weg voert ons langs Lake Shasta. Bekend terrein, omdat ik hier in de periode 1983/1984 een klein jaar gewoond heb en werkzaam was in de Campground-industry. Maar ook dat is een verhaal apart. In die tijd ging ik bijna elk weekend naar huis in Cloverdale, waar Ine ons 'La Grande Motel' bestierde. Dat waren ritjes van 5 uur rijden heen en ook weer terug. Soms kwam Ine mij opzoeken en vermaakten wij ons in en rond het meer.

Lake Shasta is een prachtig stuwmeer dat het noorden van California voor een groot deel van water voorziet. Het meer leent zich bij uitstek voor allerlei recreatieve activiteiten. Vooral het varen met een houseboat is populair. Houseboats zijn eigenlijk grote volledig ingerichte caravans op het water die niets te wensen over laten. Je kunt dagenlang zwerven over het meer en genieten van de prachtige natuur rondom. Ondanks dat het er in de zomer snikheet is, is het door de droge lucht en een licht briesje heel goed uit te houden. Redding is de naburige stad met alle voorzieningen. Zin in een anders dan andere vakantie? Just call me!

Na Redding vervolgen we onze weg, af en toe omkijkend naar de dominant aanwezige Mount Shasta die zich pas na vele kilometers rijden langzaam aan het oog onttrekt. Op de I-5 schiet het lekker op en na een twee uur rijden buigen we bij Williams af naar Hwy. 20 West. De weg is sinds de tijd dat ik daar wekelijks reed aanzienlijk verbeterd. Na een uurtje bereiken we Clear Lake, ook een groot meer maar niet te vergelijken met Lake Shasta. Het is een ondiep meer en daarom leent het zich minder voor het beoefenen van watersport. Daarbij zijn de omliggende plaatsjes rommelig, hebben weinig voorzieningen en geeft het geheel een armoedige indruk. Toch lijkt er iets te veranderen, want er verschijnen hier en daar nieuwe 'gated communities'. Achter hekken worden al dan niet aan het water luxe woningen gebouwd, omringd door zorgvuldig onderhouden tuinen. Zoals op zoveel plaatsen in Amerika, wonen arm en rijk vaak - gescheiden - vlak naast elkaar.
Spoedig naderen we de Winecountry weer en als we Hwy. 101 opdraaien is het nog maar een stukkie van zo'n 100 kilometer om na 2 weken terug te keren in Santa Rosa. Daar worden we door onze vrienden Jerry and Linda wederom met open armen ontvangen en vergast op een uitgebreid diner. De volgende dag gebruiken we door wat te freewheelen in Santa Rosa.

De traveltrailer die een tijdje gestald is geweest, wordt weer aangehaakt en we zijn klaar om onze reis naar het zuiden te vervolgen. Hierbij een kiekje van Smothers European, de Mercedes-Benz en Volvo dealership van onze vrienden waar Calimero z'n plaatsje had.

Voordat we vertrekken, moeten er echter eerst nog wat bezoekjes afgelegd worden aan een paar bekenden in de buurt. We nemen afscheid van onze vrienden in Santa Rosa en rijden naar een RV Park in Petaluma, waar we eerder een paar dagen hebben gestaan. In het nabij gelegen Healdsburg bezoeken we Li Keiser, een krasse vrouw van 91 jaar die nog volop in het leven staat. In 1982 kochten we van haar en haar inmiddels overleden man Eugene het 'La Grande Motel' in Cloverdale. We hebben haar 10 jaar niet gezien en gebruiken een lunch om gezellig wat bij te praten. De volgende dag rijden we vanuit Petaluma naar Mill Valley, vlak bij San Francisco, om onze vriendin Cheryl te ontmoeten. We hebben haar de afgelopen jaren met enige regelmaat gezien en gesproken en ook nu weer is het met elkaar goed toeven onder een smakelijke lunch met uitzicht op de baai van San Francisco.

'The City'De naam San Francisco is gevallen. Ik heb beloofd er nog iets over te zeggen, al schieten woorden tekort om deze wondermooie stad te omschrijven. Het gezegde is gekoppeld aan Napels, maar wat mij betreft is het: 'eerst San Francisco zien en dan sterven'. San Francisco of 'The City', zoals ze vaak trots door haar bewoners wordt genoemd, kent haar gelijke niet. Eigenlijk is het niet eens een typisch Amerikaanse stad, al ontbreekt ook hier de hoge Skyline niet. Zij verschilt in bouw, ligging, aard en cultuur. De dagelijkse gang van zaken doet Europees aan en de Aziatische invloed wordt sterker. Vanaf het eerste moment biedt San Francisco een fascinerende aanblik. Op een mooie zomerse dag torent deze witte stad, die op heuvelen is gebouwd, hoog boven de baai uit en biedt vanaf de beroemde Golden Gate Bridge een adembenemend uitzicht. Wanneer vanuit de Pacific Ocean de mist komt binnendrijven en de stad langzaam in nevelen wordt gehuld, kun je vaak de hoge staanders van de Golden Gate Bridge de mist zien doorboren. Als ware het de fiere wachters van de stad.

Dit is niet zo maar een brug, alleen al de bouw van de Golden Gate Bridge is een hoogstandje op zich. De aanblik is betoverend en het onderhoud is een 'around the clock job'. De GGB verbindt de stad met de noordkant van de baai en is één van de belangrijkste verkeersaders in de USA. Een andere verbinding tussen San Francisco met het noorden is de verderop gelegen Bay Bridge. Daar tussenin kun je overal vandaan Alcatraz Island ontwaren. Op het eilandje midden in de Bay was vroeger een beruchte gevangenis gehuisvest. De sporen daarvan zijn nog goed zichtbaar. Over San Francisco raak je niet uitgesproken. Als je de stad voor het eerst gaat bezoeken doe je jezelf tekort als je niet vooraf goed bent geïnformeerd over alles wat er te zien en te beleven is. En als je er eenmaal bent, zul je de mening van de beroemde Britse schrijver Rudyard Kipling kunnen onderschrijven: 'San Francisco heeft slecht één nadeel: je kunt er moeilijk van scheiden'. Ziehier de kleine lofzang op een stad van iemand die allesbehalve een stadsmens is!

Toch is voor ons nu het moment aangebroken om verder te trekken. De Toyota spint genoegelijk en onze traveltrailer Calimero heeft er weer zin in. We rijden vanuit Petaluma, via Hwy. 101 en een tussenweg - Hwy. 116 - naar de I-5. Deze zeer druk bereden weg leidt ons naar Sacramento, de hoofdstad van California, waar de vroegere filmster Arnold Swartzenegger, thans Governor is en dus een machtig man in de Amerikaanse politiek. Vanwege zijn succesrol in de films 'the Terminator' wordt hij met een knipoog ook wel 'the Governator' genoemd. We rijden langs Sacramento en zoeken bij Placerville een RV Park langs Hwy. 50 die naar Lake Tahoe leidt. Hier blijven we twee dagen om onze laatste twee bezoekjes aan bekenden af te leggen.

Senioren, ze hebben de toekomst

In het naburige El Dorado Hills zoeken we onze vrienden Bob en Frannie van der Horst op. Door de jaren heen bezoeken wij elkaar over en weer en zo is een vriendschap ontstaan die nu al 22 jaar in takt is. Bob en Fran ontvangen ons weer gastvrij in hun mooie 'Casa Francina' en zoals gewoonlijk vliegen de uren onder het genot van een heerlijk diner voorbij. Zij zijn een goed voorbeeld van mensen die actief en betrokken de jaartjes aaneen rijgen. Gezond blijven en bewust leven is hun motto en zij leven ernaar. Way to go guys!

De volgende dag gaan we op weg naar Lincoln, een uurtje rijden vanaf de camping om onze oude bekenden Ted en Dottie Smith op te zoeken. Wij hebben hen 22 jaar niet gezien. Beiden raken op leeftijd en wonen in een typisch Amerikaans ingerichte stad, uitsluitend voor Senioren. Alles is hier gericht op gezond en actief ouder worden in een opzet die in Holland onbekend en waarschijnlijk onbemind is. Klimaat, winkels, fitnesscentra, zwembaden, medische begeleiding en een keur aan sociale activiteiten zorgen voor een zo lang mogelijk blijven functioneren. Hierdoor is aantoonbaar gebleken dat mensen minder snel in een isolement afglijden. Onze vrienden leiden ons rond en wij kijken onze ogen uit. Niet alleen de voorzieningen staan kwalitatief op een hoog peil, maar ook de omvang is van enorme proporties. Overal in Amerika zie je dit soort steden verrijzen, gericht op de wat beter gesitueerde ouderen van Amerika. De Nederlandse ouderenkolonies in b.v. Spanje zijn hierbij vergeleken van Madurodamformaat.

Dit bezoekje was de laatste in een reeks van 'zoek je vriendjes' en het wordt tijd om verder te trekken naar het zuiden.

Sierra Nevada

Op woensdag 25 maart 2008 vertrekken we voor een lange tocht door de Sierra Nevada, een hooggebergte dat ook wel de ruggengraat van California wordt genoemd. Er wacht ons een een rit vol afwisseling. Vanuit Placerville volgen we Hwy. 50 naar Lake Tahoe, algemeen beschouwd als het mooiste bergmeer van Amerika. Het diepblauwe meer van XXL formaat is omring door bergen met sneeuwkappen. Aan het grote aantal cabins ofwel vakantiehuisjes kun je zien dat hier veel vakantiegangers komen. In de zomer om te genieten van het leven op en rond het meer, in de winter om te skieën in de naburige wintersportcentra. We volgen de weg langs de oostoever om vervolgens af te buigen naar de Staat Nevada, the Silver State. Het is maar een klein eindje naar Carson City, de hoofdstad van Nevada. Een mooi moment om afscheid te nemen van ons navigatie Tomtommetje die het onderweg begeven heeft en een nieuwe aan te schaffen. Dat betekent dus ook afscheid nemen van onze GPS-specialiste en reisgenote, de vriendelijk gebekte stem onderweg. 'Miep' in de wandelgang genaamd. So, good bye 'Miep', hello and welcome 'Truus'!

Hwy. 395 zal ons vanuit Nevada terugvoeren naar California en ons over en door de Sierra Nevada leiden. De weg klimt geleidelijk en gedurende de gehele reis zullen we op gemiddeld 2000 meter hoogte cruisen. De Sierra Nevada speelt een grote rol in de beschrijving van de Amerikaanse geschiedenis. Vooral als het gaat om de hardheid van het bestaan gedurende de roemruchte 'California Goldrush' in de jaren vanaf medio 1800.

We passeren het beroemde 'Yosemite' National Park aan de oostkant. Dit is ook al zo'n plek die je eigenlijk niet mag missen. Helaas zit een bezoek er nu niet in. In de wintermaanden zijn de wegen er naartoe en doorheen hermetisch afgesloten. Maar een trip naar dit prachtige park komt op onze verlanglijst te staan met 'stip'. De lange reis verveelt geen moment. Het landschap wisselt steeds en achter elke bocht doemt weer een nieuwe verrasing op. Bergketens links en rechts, besneeuwde toppen, meren, vergezichten, stijgen, dalen, draaien en weer stijl omhoog: het houdt niet op. Je waant je soms met z'n tweeën alleen op de wereld, want in dit majestueuze berglandschap zie je slechts af en toe een medemens.

Als we na 8 uur reizen, slechts onderbroken door stops om foto's te maken, Bishop bereiken, zijn we niettemin nog redelijk fris en vervuld van de vele indrukken. We zoeken een plaatsje voor de nacht in het vooruitzicht dat de volgende dag er een is vol beloften. Dat is de dag dat we 'Death Valley' zullen doortrekken.

Death Valley

Donderdag 27 maart 2008 is een dag die voor altijd gegrift zal blijven in onze herinnering. Om 10.00 uur vertrekken we uit Bishop om onze reis op Hwy. 395 te vervolgen. Bij Lone Pine slaan we Hwy. 190 in en al meteen krijgen we een voorproefje wat ons verderop te wachten staat. We zijn al gewend aan het ruige landschap van de Sierra Nevada, maar nu dient de woestijn zich aan. Wie zich een voorstelling kan maken van een woestijn, zal mogelijk zich niet bijster aangetrokken voelen door het ogenschijnlijk volstrekt ontbreken van enige vorm van leven. Hier geen lieflijke plaatjes of pitoreske beelden. En we zijn nog maar in het voorporaal van Death Valley, het Dal van de Dood. Als dit je afschrikt heb je hier niets te zoeken.

De eerste werkelijke blik op Death Valley krijgen we na een lange klim. Vanaf circa 1.500 meter hoogte hebben we een onvoorstelbaar uitzicht op Panamint Valley, die ongeveer op zeeniveau ligt. Beneden ons zien we de weg naar de vallei kronkelen. Na de nodige foto's te hebben gemaakt volgen we diezelfde weg om later uit te stappen en te genieten van het uitzicht rondom. We staan op de kale vlakte, het is warm maar nog niet heet en de grond is door de droogte gebarsten. Zelden of nooit valt hier enige neerslag van betekenis en over een paar weken wordt alles en iedereen in de valley geteisterd door temperaturen die oplopen tot boven de 50 graden Celcius. Er heerst hier stilte, hier groeit niets en hier past slechts groot ontzag voor de kracht, de aard en de vele verschijningsvormen van de natuur. Je bent geneigd te denken: als het dal van de dood zo wonderschoon is, wie zal de dood dan vrezen? Tsja....!

We stappen weer in en trekken verder Death Valley in. Overweldigende indrukken stapelen zich op en we genieten van deze bizarre schoonheid.

Na weer een lange maar spannende dag rijden we Death Valley aan de oostkant uit om vlak over de grens van California en Nevada in Pahrump te overnachten. We zijn nu ongeveer een uur verwijderd van Las Vegas. Als het even meezit tot een volgende keer. Hang in there!

OREGON, LAND OF THE GREAT OUTDOORS

Enige tijd geleden heb ik op deze weblog wat zitten mopperen omdat mijn stukjes niet doorkwamen. Mijn laptop kreeg dan ten onrechte de volle laag, want ik wist best dat de opgeworpen obstakels in de ether daaraan debet waren. Maar je moet je toch ergens op kunnen afreageren en zeg nou zelf, ik kan mijn relatie met Ine toch niet in de waagschaal stellen......

Als ik mijzelf dan op zulke momenten even laat gaan, dan moet ik ook zo sportief zijn om te melden wanneer het van een leien dakje loopt. En beste volgers van de Yopermobile, de glimlach is niet van mijn gezicht te poetsen, want het zit al geruime tijd lekker mee. Tijd dus om een ode te brengen aan de voortrekkers van de vooruitgang. En dan moet ik Google hierbij te betrekken. Want dank zij deze ITC-gigant kan ik op het plaatje hiernaast laten zien welke route de Yopermobile tot nu toe heeft afgelegd. Elke pin op de kaart verwijst ook nog eens naar een apart opgeslagen document, waarop ik nadere bijzonderheden heb vermeld over de betreffende streek. Deze informatie, gevoegd bij de stukjes over de Yopermobile die jullie kunnen lezen, zal uiteindelijk een lijvig reisverslag vormen. Dat zal nog een boel napret geven! But, first things first, we verlaten California voorlopig en zetten koers naar Brookings en Bend.

Vanuit Crescent City is het nog maar een klein stukje voordat we Brookings binnenrijden. Hier zullen we vijf dagen logeren bij mijn zusje Anneke en haar man John. Beiden al jaren werkzaam in het onderwijs en thans de trotse bezitters van een prachtig huis met uitzicht op zee. Ruim opgezet, vrij gelegen met een smaakvol ingerichte tuin met waterpartijen en een hottub onder de open lucht. Je kunt het slechter treffen. We hebben ons die dagen weer prima vermaakt en er viel vanzelfsprekend veel bij te praten. Zoals gewoonlijk wordt daarbij het nodige lekkers geserveerd. Ja, er wordt wat afgegeten in onze familie. Weerzien met Brookings roept ook weer ander sentiment op. Dit was de laatste woonplaats van mijn moeder voordat zij eind 2001 naar Nederland kwam en vlak daarna overleed. Ik zoch haar hier vroeger twee keer per jaar op en we maakten dan heel wat dagtripjes langs de schitterende kust van Oregon. Ook nu hebben Ine en ik genoten van deze streek en het vriendelijke weer.

The Oregon Coast

De lange westkust van Amerika kent vele prachtige plekjes en vergezichten; in mijn vorige stukjes heb ik daarover al geschreven. De Oregon Coast biedt weer een heel andere aanblik en kenmerkt zich vooral door de vele rotspartijen. Tot ver in zee lijken die haast achteloos her en der verspreid te zijn en op gezette tijden worden ze gegeseld door de toorn van de Pacific Ocean. Het beeld van hoog aanzwellende golvend die woedend op de rotsen beuken doet je beseffen wat voor krachten de natuur kan losmaken. En zo maar een dag later, onder een vriendelijk zonnetje, lijkt de vrede getekend en rijzen de rotsen fier op uit een vrijwel vlakke waterspiegel. De zee is en blijft een wolf in schaapskleren.

Vanuit Brookings vervolgen wij nog zo'n drie uur onze weg langs die prachtige kust om daarna bij Reedsport de Hwy 101 te verlaten en landinwaarts af te buigen. We zijn op weg naar Bend in Central Oregon, waar wij van 1986 tot 1990 hebben gewoond en gewerkt. Op Hwy. 38 steken we door naar de freeway I-5, die ons vervolgens naar de Universiteitstad Eugene leidt. Daar slaan we de Hwy. 126 in die ons door het Cascade gebergte zal leiden. De weg volgt de McKenzie River en voert ons steeds hoger tot we op 1500 meter de Santiam Pass bereiken. De weg is geheel sneeuwvrij en tot onze verwondering begint nu pas rond de bergen enige sneeuw zichtbaar te worden. We vinden het best zo, want het kan hier spoken.

Central Oregon

Vanaf dit punt zakken we op Hwy. 20 verder af richting het plaatsje Sisters, vernoemd naar de gelijknamige 3 omringende bergen van ruim 3000 m. De bergen op hun beurt hebben de namen Faith, Hope and Charity gekregen. Deze bergen maken deel uit van de langerekte Cascade Range die loopt vanaf Canada tot diep in California.

Als we Sisters voorbij zijn verlaten we min of meer het groene landschap van pijnbomen en een enkele loofboom. Dit is de poort van de 'high desert'. We komen nu in de achtertuin van waar wij ooit gewoond hebben en een zeker gevoel van opwinding maakt zich van ons meester. Niet verwonderlijk, want wij zijn gek op deze streek waar voor ons lief en leed heel dicht bij elkaar hebben gelegen. Ons laatste bezoek aan Bend ligt al vele jaren achter ons en we zijn heel benieuwd naar wat er veranderd is en ook hoe wij zullen reageren op het weerzien.

Het loop al tegen de avond als wij Bend binnenrijden, of liever gezegd we rijden er doorheen op weg naar het 20 kilometer verder gelegen Sunriver. Daar zullen wij onze intrek nemen in een huis van onze eerder genoemde vrienden uit Arizona.

Het is nu maandag 10 maart 2008 en het begint te schemeren. 'Miep', onze GPS-specialiste, leidt ons feilloos naar het adres. Sunriver is een van de bekendste wintersportcentra in het westen, een luxe en afgeschermd resort waar geen gewone optrekjes staan. We kennen de plek en weten zo ongeveer wat we kunnen verwachten. Wel beste mensen, het klopt als een bus, voor een week vertoeven wij even in een andere wereld.

Een groot en volledig ingericht huis - gelijkvloers - met vier slaapkamers, drie badkamers en voorzien van alle luxe en gemakken. Alles in Amerikaans formaat, dus groot. Op onze ontdekkingstocht door het huis worden we er allebei stil van. Onze vrienden wisten wel waarmee ze een mens kunnen plezieren.

Actie alom
Deze hele week is het partytime en sentimental journey tegelijk. And we love it! De week vliegt voorbij. We proberen een beetje evenwicht te vinden in ons drukke programma. Enerzijds door op pad te gaan en anderzijds te genieten van het huis en directe omgeving. Als we 'thuis' zijn wordt er ook gewerkt. Gewerkt? Ja, gewerkt.........! Hoebedoellu alleen maar vakantie vieren?? Kijk maar eens naar de actiefoto. Ine op een naaimachine behorend bij de huisinventaris, druk met patchwork en ik in de stress achter de laptop om mijn achterstand van het schrijven in te lopen. Maar maak je geen zorgen, wij doen dit alles met heel veel plezier.

Dagelijks verbazen we ons over de veranderingen in deze streek en worden weer geraakt door de aantrekkingskracht van Bend. Geen wonder dat wij hier ooit wilden wortelen. We woonden in een uniek gelegen huis met uitzicht op de bergen en dachten in 1986 het paradijs te hebben betreden. Het weerzien van ons vroegere huis was dan ook best emotioneel, al was ook daar in 20 jaar nogal wat veranderd. Een ding was nog precies hetzelfde: het wondermooie uitzicht op de drie gezusters. Op de onderstaande foto kun je zien waarom het vertrek ons toen zwaar viel: dit was en is het uitzicht vanuit ons toenmalige huis.


Er was nog een ander weerzien, Dat was met het restaurant dat wij in die tijd hebben gekocht en niet hebben kunen laten floreren. Dat is nogal zacht uitgedrukt, want hierdoor werd onze droom het hier helemaal te gaan maken ruw verstoord. Het eind van het liedje: huis en restaurant moesten worden verkocht en dat was ook de reden van onze terugkeer naar Nederland. Wij noemen het restaurant dan ook onze 'moneytrap'. Wie denkt dat wij met deze terugkeer masochistische trekjes vertonen heeft het mis. Dit weerzien heeft juist afgerekend met een zeker gevoel van berusting. Het is afstand nemen van het verleden en versterkt ons besef, dat wat wij weer in Holland hebben opgebouwd van zeer grote waarde is. Wij zijn daarvoor dan ook heel dankbaar.

Vandaag, zondag 16 maart 2008, een dag voor ons vertrek uit Bend en dus uit dit heerlijke huis in Sunriver, hebben wij prachtig weer. Een uitgelezen dag om foto's te maken van ons dierbare plekjes. Die zullen alleen de fijne herinneringen aan deze ideale plek levend houden.

Onweerstaanbaar

Wat maakt Central Oregon zo onweerstaanbaar? Oregon, the Land of the Great Outdoors! Vooral in deze omgeving is alles aanwezig. Een heerlijk klimaat, zomers een paradijs in en rond de vele meren,omringd door de bergen. En als de 'r' in de maand is, een wintersportcentrum voor 'elck wat wils'. Natuurliefhebbers en sportliefhebbers vinden in Central Oregon alles bijeen gebracht. Bend is daarom niet alleen populair bij vakantiegangers maar ook een gewilde plek om te wonen en te werken. Het plaatsje Bend is dan ook uitgegroeid tot een stad van 70.000 inwoners met alle voorzieningen en een ingrijpend veranderde infrastructuur.

Wij gaan nu terug naar California, waar wij in Santa Rosa de traveltrailer weer zullen aankoppelen om onze reis te vervolgen naar Death Valley en Las Vegas. Ook daarop verheugen wij ons.

Al lezende zijn jullie inmiddels geheel op ons ingelopen en is het verhaal voorlopig up to date. So, thanks for your time and if you like, keep following our trail. There are only four more weeks to go. See ya!

THE ECHO OF OUR FOOTSTEPS

Reizen is eigenlijk dubbel genieten in repeterende zin. Het is het best te vergelijken met sex in optima forma. Eerst ter opwarming de voorpret van de rit en dan, gaandeweg, begint de geleidelijke opbouw van het genot. Her en der verspreid zijn er wat rustpunten om bij te komen van al dat moois en om wat bij te tanken voor het volgende deel van het traject.

Hallo was u daar nog of wordt het nu te pikant? En dan te bedenken dat ik het hoogtepunt van elke trip nog onbesproken laat. Ach op mijn leeftijd wil je het voorstellingsvermogen van iedereen de vrije ruimte geven en trek je dus een grens.
Maar laten we niet afdwalen en ons beperken tot het volgende traject van onze reis naar het noorden. Een rit van ruim 8 uur op de beroemde Redwood Hwy. Een rit die ons ook voert langs twee plaatsen waar wij ooit gewoond hebben en waar de echo van onze voetstappen nog naklinkt.

Redwood Hwy.

Uit Santa Rosa vertrekken wij over Hwy. 101 richting Cloverdale. Dit is Sonoma County. Samen met de Napa Valley de beroemdste wijnstreek van California. Het is een genot om door deze glooiende streek te toeren en te zien met wat voor precisie de wijnstokken gebonden zijn. De komende maanden zullen veel toeristen zich vergapen aan de rijke velden en de wijnhuizen bezoeken om de prijzige wijnen te proeven. In Cloverdale hebben wij ooit het goed lopende 'La Grande Motel' gehad en aan de drie jaar dat wij daar gewoond hebben, bewaren wij nog steeds dierbare herinneringen.

Wij vervolgen onze weg en verlaten de wijnstreek. Nu komen we in het gebied met haast ondoordringbare naaldwouden. Hier regeert de Redwood, een boomsoort van enorme afmetingen. Sommige gaan zo ver terug als het begin van de jaartelling. Vele zijn meer dan 100 meter hoog en van een omvang die het mogelijk maakt om er met een flinke auto a.h.w. dwars doorheen te rijden. In de toeristische centra zijn enkele reuzenbomen gedeeltelijk uitgehold, waardoor je dat ook letterlijk kunt doen. De plaatsen die we passeren zijn door de jaren heen maar weinig veranderd. Hier verdient men z'n geld in de bosbouw en in de loggingindustrie (houtverwerkingsbedrijven die zich aan steeds strengere regels moeten houden). Een andere bron van inkomsten is het toerisme. Het is hier nooit een vetpot geweest en ook nu zijn de tekenen van armoede zichtbaar aanwezig.

Na urenlang rijden door deze monumentale bossen, voert de weg bij Eureka ineens terug naar zee. Vanaf dit punt betreed je een schitterend gebied waar op sommige plaatsen de oceaan de bossen lijkt te kussen. Het levert een beeld op dat mij steeds weer ontroert. Midden in dit gebied ligt Klamath, een klein plaatsje aan de mond van de gelijknamige rivier, beroemd door z'n zalmvisserij. Hier is het Motel gelegen dat wij ooit hebben overgenomen van mijn moeder nadat mijn vader in 1977 was overleden. Over onze periode in Jack's Motel is veel te verhalen, maar dit is niet de plek daarvoor. Uit dit plaatsje vertrokken wij in 1982, na een korte onderbreking in Nederland, naar Cloverdale en vervolgens naar andere streken in Amerika.

Pure schoonheid

Vanaf Klamath is het een half uur rijden door de Redwoods naar Crescent City. De weg klimt en loopt weer even van zee af landinwaarts. Als zonnestralen zich een weg banen door de ochtendmist die als een deken over deze gigantische bomen is gedrapeerd, ontpopt zich een waar schouwspel. Dit is zo puur, dat je je even in een andere wereld waant. Vooral als in het voorjaar ook de rhododendrons tussen deze giganten in volle bloei staan. Op zo'n moment kun je niet anders doen dan de auto parkeren en de motor uitzetten om te luisteren naar de diepste stilte die je ooit gewaar werd. In het hart van de Redwoods, zul je zelfs geen vogel horen, want redwood rot niet en dus zijn er geen insecten.

Crescent City is gelegen aan de kust en is de laatste wat grotere plaats in het noorden van California. In de laatse vijftien jaar hebben zich hier meer grote bedrijven gevestigd en is er meer leven in dit stadje gekomen. Deze groei is vooral te danken aan de bouw van de grote en zwaar bewaakte gevangenis 'Pelican Bay'. Mensen die zich daarvoor kwalificeren, krijgen binnen de muren 'verblijf met vol pension' aangeboden. Je kunt daar maar beter niet bij willen horen, want velen komen er nooit meer weg. Onder hen bevinden zich de grootste misdadigers, waarvan menigeen 'on deathrow' z'n lot afwacht. Hoe dan ook, zolang de misdaad tiert, is de werkgelegenheid in het stadje tenminste gewaarborgd. Door de toenemende bedrijvigheid is Crescent City uit een jarenlang isolement gekropen en heeft het zeker ook heel aardige kanten gekregen.

Vanaf Crescent City is het minder dan een uur rijden naar Brookings, Halverwege overschrijden we de grens tussen California en Oregon. In een volgend stukje een impressie over ons verblijf in Brookings, waar mijn zusje woont en onze verdere tocht naar Bend in Central Oregon. Alweer een vroegere woonplaats. Watch the Yopermobile moving up north.

THE FAMOUS PACIFIC COASTAL HWY.

Op weg naar Oregon komen wij op steeds bekender terrein. Vanaf nu moeten we er rekening mee houden dat het overwegend mooie weer ons wat minder gunstig gezind zal zijn. Maar die vele zonnige en warme dagen hebben we tenminste in de knip zitten. Dat is op zich al bijzonder, want grote delen van Amerika zijn de afgelopen weken geteisterd door kou, regen en sneeuw. Ons humeur is niet kapot te krijgen en we kijken uit naar het vervolg van onze reis die in Oregon het meest noordelijke punt zal bereiken.

Pismo Beach

Om naar het noorden te reizen hebben we de keus uit: snel opschieten via de grote freeway, de I-5, een ietsiepietsie minder snelle route, de Hwy. 101 óf langzaam vorderen maar genieten op de Pacific Coast Hwy 1. Daarover hebben we dus niet lang hoeven nadenken.
Als aanloop naar deze weg kozen we nietemin uit practische overwegingen eerst een stukje Hwy. 101. Die leidt naar Pismo Beach, een kilometer of wat gelegen van het populaire Santa Barbara. Vlak bij het strand hebben we overnacht om de volgende dag het tweede deel van de etappe te gaan afleggen.

Droompad

De coastal hwy. 1 is wat mij betreft de mooiste kustweg die ik ken. De tweebaansweg slingert zich langzaam steeds steiler omhoog en biedt regelmatig een fabuleus uitzicht op de de afgelegde route en de nog te rijden weg.

De pacific Ocean op z'n mooist en een plaatje van een kustlijn. Bij Big Sur, min of meer halverwege dit circa 600 km lange droompad langs het hoog oprijzende kustgebergte, kom je gewoon ogen tekort. De weg kan plotseling scherp dalen, waardoor je ineens vlak langs de zee rijdt en je de golven hoog ziet opspatten tegen de her en der verspreide massieve rotspartijen.

Regelmatig wijken we dan ook uit naar een parkeerplaats om al dat moois op ons te laten inwerken.

Er zijn nog andere bezienswaardigheden die je dwingen om te stoppen. Zoals een grote kolonie 'Elephant Seals' met wijfjes en jongen. Deze zeeleeuwen liggen op een groot afgebakend deel van het strand te zonnen en te roggelen. Het is interessant om te zien hoe de mannetjes de vrouwtjes het hof proberen te maken en allerlei mij onbekende spelletjes willen doen...... De stank van deze lieverdjes is amper te verdragen en al gauw richt je geteisterde neus zich weer gulzig op een frisse zeebries.

If you're going to San Francisco........

Op zo'n kleine honderd kilometer van San Francisco wordt het weer drukker op de weg. Het schiereiland Monterey met het naburige mondaine Carmel komt in zicht. Vanaf 10.00 zijn we onderweg en met de klok kruipend naar 17.00 uur besluiten we te overnachten in Felton, ten noorden van Santa Cruz. Het RV park bevindt zich in de redwoods, enorme bomen die naarmate we naar Noord California reizen steeds groter zullen worden. Het is er donker en het is een slecht onderhouden park, maar voor één nachtje kan het er mee door.

De volgende morgen vertrekken we bijtijds om vóór de grote drukte door San Francisco te kunnen trekken. We zijn op weg naar Petaluma op de Hwy. 101. Het ligt onder de rook van Santa Rosa, de plaats waar wij later 5 dagen te gast zullen zijn bij Amerikaanse vrienden.

Een beroemde song van Tony Bennet is:

 'I left my heart in San Francisco' 

en de tekst is me uit het hart gegrepen. De stad ligt aan een grote baai en is het centrum van de Bay Area, een conglomeraat van steden waar in totaal zo'n 5 miljoen mensen wonen. Over een week of twee komen we weer terug in deze stad en zal ik er wat meer van vertellen. Maar, bij het rijden over de beroemde Golden Gate Bridge, kom ik er niet onderuit om alvast een foto te plaatsen van deze hangbrug, waarvan je een niet te beschrijven blik op San Francisco hebt. So, I promise.......more later! Al was het alleen maar als verzoeknummer van mijn buurtjes, die zich liefdevol ontfermen over ons poesje 'Scooby'.

Santa Rosa

Na een bezoekje aan mijn pas getrouwde neef Nolan in S.F. en een prettig verblijf op een uitstekend RV park in Petaluma was het tijd om in Santa Rosa onze oude bekenden Jerry en Linda op te zoeken. Hun allerhartelijkste begroeting maakte ons gewoon verlegen. Alsof er geen 16 jaar voorbij gevlogen waren; het klikte direct tussen ons en de dagen stonden bol van de leuke uitstapjes en heerlijk eten. Linda is de dochter van onze vrienden die we in Sun City hebben bezocht en is is één van de meest energieke en creatieve mensen die ik ooit ontmoet heb. Zij en Ine delen een gezamelijke hobby: quilten.

Haar man Jerry is de General Manager van Smothers European in Santa Rosa, een grote dealership van zowel Volvo als Mercedes Benz. Dat ik in een uiterst luxe Mercedes cabriolet mocht rondrijden was een buitenkansje dat deze autofreak zich natuurlijk niet liet ontnemen.

Na aanvankelijk de trailer bij hun huis te hebben geparkeerd, verhuisden we die halverwege ons verblijf naar de Mercedes Dealership, alwaar die voor een week of twee is gestald. Na onze tocht naar mijn zusje Anna in Brookings, Oregon gaan we door naar Bend in Central Oregon. Van onze vrienden kregen we de sleutels van hun vakantiehuis daar. Dikke verwennerij dus. In Bend hebben wij ooit 4 jaar gewoond en dus verheugen we ons in het weerzien ervan. De trailer krijgt nu even rust en het betekent ook dat we ons wat sneller kunnen verplaatsen.

Al is de weblog nog niet helemaal up to date, we zijn toch aardig opgeschoten dank zij een goede internetverbinding bij mijn zusje in Brookings. OR. In de volgende aflevering is dat de plaats waar vanuit we nog even terug kijken op de ook al weer mooie rit van Santa Rosa naar Oregon op de Redwood Hwy., een tocht van zo'n 8 uur.

So, hang in there, we are not done yet!

STROLLING DOWN MEMORY LANE

Een mens vergeet snel en is nog sneller verwend. Als zich een nieuw speeltje op de markt aanbiedt dat meer snelheid en gebruiksgemak belooft in de communicatie met elkaar, dan gaat het ons nog niet snel genoeg. 

We leven op een draaitol. Want hoe was het vroeger ook al weer? Eigenlijk zijn we dat een beetje vergeten.

'Vroeger', nou ja, nog niet zo heel lang geleden.... Contact leggen en onderhouden met de telefoon aan een draadje, dat was het ultieme gemak. De mobiele telefoon bracht zowat een revolutie teweeg en nu bevinden we ons door de razendsnelle ontwikkeling van de computer en internet ineens in een schijnbaar andere wereld. Het zijn geen veranderingen met kleine stapjes, maar een vooruitgang met reuzensprongen. Het moet nu allemaal vooral supersnel zijn en we raken in de war als de techniek ons even in de steek laat.

Een mooi gezegde in het Engels: 'you can't take it for granted' en soms is het goed om even te ervaren hoe het was in de dagen van weleer. Dat is ons meermalen overkomen op deze reis. Falende mobieltjes, gammele netwerken en nukkige computers. Dan val je vanzelf terug op de goede oude ballpoint of zoek je een ouderwetse telefooncel op. Als die het zelfs laat afweten ben je terug bij AF. Het is al eerder hier geschreven; we lopen met de weblog achter op onze reis. Maar nu zit het weer even mee en dan ben ik mij zo bewust van het gewonnen gemak in die snelle wereld van vandaag.

Palm Springs

Met Catalina Spa als uitvalsbasis, hebben we 3 dagen genoten van het paradijs in de desert. Dit is de plaats waar the rich & famous zich ophoudt. Van filmsterren tot politici en captains of industry, wie hier geen optrekje heeft telt eigenlijk niet mee. 

Huizen als paleizen, tuinen als lustoorden en auto's die een prijskaartje hebben waar wij bleek van wegtrekken. De malls, enorme winkelcentra, hebben grote parkeerterreinen waar je altijd en gratis je auto kwijt kunt. Hoe bedoel je 'parkeerkwartjes'?

Alles is met elkaar verbonden door wijds opgezette avenues - omzoomd door ontelbare palmen - die je voeren langs zo'n 40 golfcourses waar geen grassprietje te lang is. De weelderige plantengroei is van een niet te beschrijven schoonheid en je waant je dus even in een andere wereld. De avenues en gebouwen herinneren aan de meest beroemde inwoners die ooit in de States hun faam vergaarden zoals, Frank Sinatra, Bob Hope, Ike Eisenhouwer en Gerald Ford.

Een tip voor mijn golfende vrienden: even flink sparen en als de bliksem een tripje Palm Springs boeken. This is Golfparadise, enjoy the beauty, forget your handicap.

Het water dat nodig is om al dit moois midden in de desert te kunnen creëren, komt voor een groot deel van die levensader, de Colorado River. Hoe onbereikbaar die overdaad aan luxe ook mag zijn, wij hebben toch weer eventjes genoten van deze sprookjeswereld, waarvan trouwens heel veel verborgen is achter grote hekken met stevig gebouwde guards.

The Ronald Reagan Library

Binnen een niet dichtgetimmerd reisplan was er één plaats die we als een 'must' hadden opgenomen: de Ronald Reagan Presidential Library in Simi Valley. Dus was het na een kleine week Palm Springs tijd om op te breken. Met een stevige tegenwind begaven we ons verder westwaarts op de Interstate 10 die ons langs de noordkant van Los Angeles zou voeren. Stel je voor, over een afstand van zo'n 200 kilometer op een van de drukste freeways in de U.S. om niet anders dan een grote stad voorbij te trekken. Dat vereist een opperste concentratie, vooral met een knuffelhut achter je aan.

Simi Valley is lieflijk gelegen aan de noord-west kant van Los Angeles. Een wijds uitgestrekte plaats met uitsluitend laagbouw. Hier is de RR Library gevestigd. Vreemd genoeg was er nergens een fatsoenlijk RV park te bekennen en dus besloten we zuidwaarts naar de kust te rijden om in Malibu te bivakkeren. Malibu, ook al zo'n plaats met een magische klank, met huizen vlak aan zee gebouwd. Wie daar woont, moet ongetwijfeld eens rekenen op wakker worden met natte voeten. Onlangs heeft in de aangrenzende Santa Monica Mountains een zware brand gewoed, die rond Malibu een groot aantal huizen heeft verwoest. De sporen zijn nog zichtbaar. Wij vonden op een RV park een prachtige plek met uitzicht over de kustlijn.

De volgende dag reden we weer terug naar Simi Valley. Een bezoek aan de 'RR' Presidential Library is indrukwekkend. Op een prachtige locatie is alles verzameld dat de herinnering aan de 40ste president van Amerika levend moet houden.

Op het populaire vlak is van alles 'on display'. Vanaf zijn jeugdjaren in Illinois, word je gevoerd door zijn jaren als filmacteur, vakbondsleider in de filmindustrie, gouverneur van California en vooral door zijn twee termijnen als president. In die laatste rol krijgt hij, naarmate de tijd verstrijkt, nationaal en internationaal steeds meer aanzien als een staatsman van grote allure. Hem wordt toegeschreven dat hij door zijn constante druk op de Sovjet Unie de koude oorlog heeft beëindigd.

Waar of niet waar, in ieder geval heeft hij een stevige stempel op de Amerikaanse geschiedenis gedrukt. Daarvan getuigt ook de grote schare bezoekers die zichtbaar onder de indruk dagelijks door de vele zalen en gangen schuifelt. Spectaculair on display zijn het vliegtuig waarin hij zich heeft verplaatst: de voormalige Airforce 1 en de helicopter die hem van en naar het Witte Huis bracht: de Marine 1. Vanzelfsprekend brengt iedereen aan het eind van de rondgang een bezoek aan zijn graf.

Daarop is gegraveerd:

I know in my heart that man is good

That what is right will always eventually triumph

And there is purpose and worth to each and every life

Buiten het museumgedeelte is de Library ook het centrum van studie voor vele journalisten, politici, geschiedschijvers, studenten en bewonderaars. Zij kunnen onder strenge voorwaarden inzage krijgen in de miljoenen documenten, veiligheidsrapporten, geluidsbanden en filmbeelden over zijn leven. Al met al een ontzagwekkende nalatenschap.

Wie een beeld wil krijgen van de omvang van deze Library, kan al beginnen met een bezoekje op afstand via Google Earth, terwijl surfen naar de website van de Library ook een aanrader is.

Met een goed gevoel over dit bezoek vertrokken wij de de volgende dag vanuit Malibu naar San Francisco, onze favoriete stad. We kozen de beroemde Pacific Coast Hwy. 1, die ons in een adembenemende tocht via de Big Sur naar de City by the Bay voerde.

Daarover een volgende keer, me dunkt.....jullie komen steeds een beetje dichter bij de plek waar wij nu zijn: Brookings, Oregon. Dus, volg de Yopermobile op z'n verdere reis. More to come..... See ya!