 |
| Hello, goodbye! |
Elke reis heeft een kop en een staart. Daar tussenin draait het rad van avontuur.
Tussen het hartelijke uitzwaaien door onze fijne en zorgzame buurtjes bij ons vertrek van huis en een warm welkom van mijn familie bij aankomst op de luchthaven van Portland, Oregon, zijn vele uurtjes verstreken.
Het vooruitzicht van een lange vliegreis heeft ons nimmer nerveus kunnen maken; ook deze keer verliep alles van een leien dakje. Maar......., in de aanloop naar deze reis bleek eens te meer, dat op de momenten waarop je nog vaste grond onder de voeten denkt te hebben, een verkeerde stap zo maar is gezet.
Aanloop
M.a.w. een ongeluk zit in een klein hoekje. Aha, dat roept vraagtekens op en een enkeling fronst de wenkbrauwen al. Is er dan wat voorgevallen? Jawel, maar dat komt zo aan de beurt. Van huis uit reden we naar Putten om de auto af te zetten bij onze onvolprezen garagehouder die ons al jaren lang vrijwaart van koppige voertuigen. In onze vakantietijd zorgt hij voor de APK zodat we bij thuiskomst niet verrast worden door een aanslag van een inhalige overheidsdienst. We stapten over in zijn auto en hij bracht ons naar het station. Dankjewel Ron, voor deze vriendelijke geste op je vrije dag!
M.a.w. een ongeluk zit in een klein hoekje. Aha, dat roept vraagtekens op en een enkeling fronst de wenkbrauwen al. Is er dan wat voorgevallen? Jawel, maar dat komt zo aan de beurt. Van huis uit reden we naar Putten om de auto af te zetten bij onze onvolprezen garagehouder die ons al jaren lang vrijwaart van koppige voertuigen. In onze vakantietijd zorgt hij voor de APK zodat we bij thuiskomst niet verrast worden door een aanslag van een inhalige overheidsdienst. We stapten over in zijn auto en hij bracht ons naar het station. Dankjewel Ron, voor deze vriendelijke geste op je vrije dag!
Bepakt en bezakt stapten we op de trein naar Amsterdam en in weerwil van al het publieke gemor over de Nederlandse Spoorwegen, vinden wij wederom dat ons landje zich ook op het gebied van openbaar vervoer heel positief onderscheidt. Maar OK, wij zijn dan ook niet de gemiddelde treinreiziger die dagelijks spitsuren moet trotseren.
Au!
In Amsterdam CS, bij het overstappen op de trein naar Schiphol ging het mis. Een beetje gelouterde senior zou zich niet meer moeten laten opjagen door de klok. En hoewel volstrekt onnodig, dat is precies wat er gebeurde. In een korte sprint van het ene spoor naar het andere, lieten we ons verleiden om de horde naar het beoogde perron te snel te nemen. Die horde was een roltrap naar boven. Tip van een ervaringsdeskundige: hoewel je naar boven denkt te gaan, stap je - als je niet oppast - zo maar in een valkuil. Een rare en pijnlijke gewaarwording!
Eerst ging ik bij het opstappen met alle bagage onderuit, maar wonder boven wonder wist ik overeind te komen om de weg naar boven te vervolgen. Daar aangekomen keek ik naar beneden en zag Ine als een tuimelaartje vallen. Haar volledig gedesoriënteerd te zien rondtollen was een naar schouwspel. Gelukkig kwam de roltrap tot stilstand; toen pas kon zij opklauteren en kon ik haar helpen om naar boven te komen.
Aangeslagen
Daar konden we in enige mate eerste hulp verlenen en met de schrik nog in de benen onze weg vervolgen naar de wachtende trein. Op fluitsignaal konden we instappen en vaststellen dat, op oppervlakkige verwondingen na, alles nog heel was. Een uur later, aangekomen in het hotel bij Schiphol, konden we onze wonden likken en ons gelukkig prijzen dat we de reis ongehinderd konden vervolgen. Wat ons wel is bijgebleven, is dat behalve een hulpvaardige jonge man, niemand uit het publiek een hand uitstak of zelfs maar enige belangstelling toonde. Zoals al zo vaak is gesignaleerd in beschouwingen over de samenleving, een typerend verschijnsel van deze tijd. Zorgwekkend!
Au!
In Amsterdam CS, bij het overstappen op de trein naar Schiphol ging het mis. Een beetje gelouterde senior zou zich niet meer moeten laten opjagen door de klok. En hoewel volstrekt onnodig, dat is precies wat er gebeurde. In een korte sprint van het ene spoor naar het andere, lieten we ons verleiden om de horde naar het beoogde perron te snel te nemen. Die horde was een roltrap naar boven. Tip van een ervaringsdeskundige: hoewel je naar boven denkt te gaan, stap je - als je niet oppast - zo maar in een valkuil. Een rare en pijnlijke gewaarwording!
Eerst ging ik bij het opstappen met alle bagage onderuit, maar wonder boven wonder wist ik overeind te komen om de weg naar boven te vervolgen. Daar aangekomen keek ik naar beneden en zag Ine als een tuimelaartje vallen. Haar volledig gedesoriënteerd te zien rondtollen was een naar schouwspel. Gelukkig kwam de roltrap tot stilstand; toen pas kon zij opklauteren en kon ik haar helpen om naar boven te komen.
Aangeslagen
Daar konden we in enige mate eerste hulp verlenen en met de schrik nog in de benen onze weg vervolgen naar de wachtende trein. Op fluitsignaal konden we instappen en vaststellen dat, op oppervlakkige verwondingen na, alles nog heel was. Een uur later, aangekomen in het hotel bij Schiphol, konden we onze wonden likken en ons gelukkig prijzen dat we de reis ongehinderd konden vervolgen. Wat ons wel is bijgebleven, is dat behalve een hulpvaardige jonge man, niemand uit het publiek een hand uitstak of zelfs maar enige belangstelling toonde. Zoals al zo vaak is gesignaleerd in beschouwingen over de samenleving, een typerend verschijnsel van deze tijd. Zorgwekkend!
Still going strong
Na een rustige nacht in het hotel, togen we de volgende ochtend al vroeg per shuttle naar Schiphol. Het was opvallend druk en sinds onze laatste reis vanaf Schiphol, drie jaar geleden, vonden we de luchthaven alweer opvallend uitgebreid. Schiphol moet mee in de vaart der volkeren, dat blijkt.
Na een rustige nacht in het hotel, togen we de volgende ochtend al vroeg per shuttle naar Schiphol. Het was opvallend druk en sinds onze laatste reis vanaf Schiphol, drie jaar geleden, vonden we de luchthaven alweer opvallend uitgebreid. Schiphol moet mee in de vaart der volkeren, dat blijkt.
Reizigers naar Amerika moeten zich allerlei strenge controles laten welgevallen. Dat is bekend en alles went, maar het maakt reizen er niet prettiger op. Het toestel vertrok op tijd en was goed bezet. Ruim tien uur later landden we in Portland, Oregon en na de strenge paspoortcontrole werden we opgewacht door mijn zusje en haar man, beiden gehuld in - niet te missen - feloranje T-shirts. Een warm welkom na toch wel een enerverende reis.
Wie denkt dat we daarna snel een bed konden opzoeken, kent Amerika niet.
There ain’t no small thing in that big country. Dus de afstanden zijn ook van reuzenformaat. Een autorit van nog eens 6 uur bracht ons naar zuid-Oregon en hoewel we moe waren, voelde de reis korter aan door de geanimeerde gesprekken. Toen we arriveerden, hadden we er een reis van 21 uur opzitten. Moe maar voldaan, and happy to be back in the USA!
