TROPICAL DREAMS & STORMY WEATHER

Het contrast kon bijna niet groter zijn. Vertrek uit Orlando Florida bij 38 graden en aankomst op Schiphol bij amper 10 graden.

Hoog boven de wolken die de aarde als een watten deken bedekten, leek er nog geen vuiltje aan de lucht. De staalblauwe hemel was niet anders dan op alle voorgaande dagen van ons verblijf in Florida. Warme zonnestralen verdreven de nachtelijke duisternis ver voordat Amsterdam in zicht kwam. Maar dalend door een steeds grijzer wordende wolkenmassa kondigde de werkelijkheid zich aan: Goodbye Sunshine State, hello land of stormy weather!

Onze terugreis via Atlanta had nogal wat voeten in aarde. Over de buurstaat Georgia woedde die middag een flinke orkaan met zware regenval, waardoor veel vluchten waren uitgevallen. Onze vlucht uit Orlando bleek ook uitgesteld, waardoor we zeker onze verbinding in Atlanta met het toestel naar Amsterdam zouden gaan missen. Gelukkig waren we vroegtijdig op het vliegveld. Na ruim 2 uur in de rij wachten, bleek dat we nog net op tijd op een andere vlucht konden worden geboekt. Tien minuten later en de grote blauwe KLM vogel zou gevlogen zijn zonder ons. Eind goed, al goed, zij het dat door de omzettingen onze koffer was achtergebleven. Inmiddels is dat vlekje binnen 48 uur na onze aankomst ook netjes weggewerkt.

Met de nieuwe bevestiging dat reizen in Amerika ons altijd blijft trekken, gaan we de winter in met de hoop dat we binnen niet al te lange tijd opnieuw de oversteek kunnen maken.

Op de afbeelding hiernaast is globaal te zien welke (4) routes wij vanaf 2008 hebben afgelegd. De eerste reis van 3 maanden in 2008 door Arizona, Nevada, California en Oregon maakten we per SUV en caravan. We hebben toen circa 10.000 kms. gereden.

In 2009 trokken we in een periode van 9 dagen met een motorhome door Arizona en nog eens 5 dagen met een auto. Afgelegde afstand: 2.500 kms. Later in dat jaar trokken we weer 3 weken met een motorhome door het zuid-westen van Amerika. Die keer gleden vlotjes 3.500 kms. onder ons door.

In het voorjaar van 2010 verkenden we per huurauto een deel van Texas. In 16 dagen regen we ruim 2.000 kms. aaneen. De zojuist gereden rit van 16 dagen per huurauto door Florida eindigde met 2.500 kms. op de odometer. Alles bij elkaar opgeteld hebben we in deze 3 jaar ruim 20.000 kms. afgelegd. Een kippeneindje in dit onmetelijke grote land. Voor ons gevoel is dit nog maar de warming up, want er is nog zoveel te zien.

Nu gaat helaas de Yopermobile voor onbepaalde tijd op stal en zal er op deze blog voorlopig rust heersen.
Toch hopen wij van harte dat we binnenkort kunnen beginnen aan de volgende episode. Vanzelfsprekend zullen we die ook weer gaan vastleggen. Dus tot ziens, in dit theater!

LOCKED OUT.....!

Vandaag begin ik mij zorgen te maken. Word ik vergeetachtig of vermindert mijn snelheid van handelen? Nog voordat ik de kofferbak van de huurauto met een stevige duw sluit, schiet een onhoorbare kreet door mijn hoofd: ..........’de sleutel....’!

In een reflex probeer ik het dreigend onheil te keren. Zinloos! De klep valt in het slot. Een mengeling van verwijten schiet als een scherpe pijn door mij heen. ‘Te laat, mis, sufferd, wat stom!!’ Tegen beter weten in probeer ik een portier te openen. Alle hoop ebt weg. Portier dicht! Dan zijn de de andere ook op slot. Leve de centrale slotvergrendeling! Beteuterd kijk ik door de raampjes naar binnen, alsof ik nog een wonder verwacht.

Ine voelt onraad. ‘Joop, is er wat?’ Ik verman me, trek mijn meest opgewekt gezicht en antwoord desondanks met knijpende stem: “Ehh..., ik geloof dat er iets fout is gegaan. De auto zit op slot en de sleutel ligt in de achterbak.”

Au! Mijn nonchalance heeft een averechtse uitwerking. Ine zegt niets, maar haar gezicht spreekt boekdelen. Vertwijfeling alom.
In een poging om het minder erg te doen lijken, werp ik schaapachtig tegen dat mij dit in de 50 jaar dat ik auto rij nog nooit is overkomen. Niet zo’n slimme opmerking en al helemaal niet constructief.

Wat nu? Het is zondag 24 oktober, 16:30. We zijn net ingecheckt in een hotel. Hoogste tijd voor actie. Wel beste vrienden, op dagen zoals deze is geen uitvinding mooier dan een autopech dienst.

Een telefoontje naar de verhuur centrale, wat gegevens uitwisselen en binnen twee uur komt een monteur zich als reddende engel melden. Het kost een paar centen, maar binnen 5 tellen is een portier opengemaakt. Nog eens 10 tellen later grijp ik de autosleutel triomfantelijk uit de kofferbak en zwaai deze als een zwaar bevochtte trofee boven mijn hoofd.

Even spookt door mijn hoofd: .....hmm....., inbreken, toch wel een mooi vak. Snel, geruisloos en lonend!

A GOLDEN SUN & SNOW WHITE BEACHES

Als ik rond de jaarwisseling poedersuiker over de oliebollen strooi, zal ik met weemoed terugdenken aan de sneeuwwitte stranden van Sarasota in Florida. Nee, dit is geen tekst van een smartlap, maar heeft alles te maken met de zoete herinneringen aan een tropisch paradijs. Want dat is het gebied rond Sarasota waar we nu al weer drie dagen volop genieten.

Deze dagen hebben we het ultieme vakantiefolder gevoel. Dit wens je iedereen toe. Geen spoortje van stress en een levensgang in sukkeldraf. De uitbundig stralende zon lacht je toe, je beweegt je tegen de achtergrond van wuivende palmen en onder de tonen van een zacht zingende branding die ritmisch met je meedeint. De diepblauwe hemel lijkt een eindeloos hoge koepel en het strand is maagdelijk wit en poederzacht. Kun je nog dromen, droom met ons mee, want er is zoveel meer als je het wilt zien. Yes, you can!

Eigenlijk was Sarasota een tussenstop op onze trektocht naar het noorden. Maar het mag duidelijk zijn dat we geen haast maken om onze reis te vervolgen.

Geheel in overeenstemming met ons plan om vooral niets te plannen, doen we dus wat ons in de gegeven omstandigheden het beste lijkt. Gewoon niets anders doen dan waar we ons fijn bij voelen. Dat leidt ons ook - voor ons doen - veelvuldig richting strand of naar de haven. Reeds eerder merkte ik op dat de recreatie-voorzieningen zo goed verzorgd zijn en dat het publiek zich voorbeeldig houdt aan de gedragsregels. Zoals op bijna alle vlakken van de samenleving wordt door het publiek erkend dat er regels nodig zijn die moeten worden nageleefd. De enkele hufter die zich hiervan distantieert wordt vroeg of laat pittig aangepakt. Ook hierin zou Nederland een lesje kunnen leren.

Uitgangspunt van dit beleid is dat Amerika voor en van de Amerikanen is. Publiek terrein, waaronder ook b.v. stranden en de talloze National Parks is op grote schaal vrij of tegen een redelijke prijs toegangelijk voor iedereen die er gebruik van maakt zoals bedoeld. Aan toegangswegen, parkeergelegenheden, toiletten, vuilnis ophaaldiensten, picknick-gelegenheden en wat al niet meer, wordt dan ook grote zorg besteed.

Helaas zie je in deze tijd dat de economische crisis ook hier z'n tol eist. Wie daar de schuld van krijgt is in deze tijd het onderwerp van gesprek. Op elk radio- of televisiestation wordt door iedereen met een beschuldigende vinger naar een ander gewezen en daarbij wordt harde taal niet geschuwd. Want folks....., het is een jaar van tussentijdse verkiezingen voor het Amerikaanse Congress en dan worden in alle Staten van de U.S. baggerschepen met modder en ander onwelriekend spul aangevoerd. Een onverkwikkelijk en onbegrijpelijk staaltje van Amerikaans folklore dat miljoenen dollars kost.

Er heerst een patstelling in de Amerikaanse politiek. De tegenstellingen zijn zo groot dat deze grootmacht krachteloos lijkt te worden. Ook uit deze verkiezingsstrijd lijken de beter gesitueerden toch weer te worden bevoordeeld. Dit neemt niet weg, dat desondanks ook in dit paradijselijke gebied de gewone man aanspraak kan blijven maken op z'n rechten om met volle teugen te genieten van klimaat, zee, flora en fauna.

A STRONG EURO, HOW SWEET IT IS!

Reizend langs de kust van Florida, dringt zich met een beetje fantasie het beeld op dat er net zo veel boten zijn als auto's. 

Van klein tot zeer groot, als het varen kan schiet het door het water of ligt het suffend te dobberen in een bootslip.

Maar ook liggen ontelbaar veel boten als gesorteerde broodjes in huizenhoge stellingen te wachten tot ze te water worden gelaten.

Voor ons geen vaarpret. Wij toeren langs de zonnige wegen van Florida en zijn wat varen betreft eigenlijk alleen geïnteresseerd in de vraag hoe goed de Euro vaart ten opzichte van de 'once so mighty US Dollar'. En, als vakantieganger is het een aangename bijkomstigheid dat de Euro thans in hogere sferen verkeert. Yes, money talks my friends.
Met het plaatje bij dit stukje zenden wij jullie een zonnige groet uit Zuid Florida. Want daar waren wij gebleven: on route to the Florida Keys, een reeks eilandjes dat zich uitstrekt tot ver in de Golf van Mexico.

Wij hebben in Holland de Waddeneilanden, de Amerikanen hebben de Florida Keys. Voor een rondje eiland hoppen heb je hier wel beduidend meer tijd nodig. De afstand naar Key West, het meest zuidelijk gelegen eiland is vanaf het vaste land circa 150 kms. Dan ben je dus wel even onderweg. Alles is tweebaans en wee degene die de gemiddelde snelheid van 60 km. overschrijdt. Vanaf het eerste en grootste eiland Key Largo, zijn achtereenvolgend de eilanden Islamorada, Marathon, Big Pine Key en Key West met lange bruggen aan elkaar verbonden. In het hele gebied liggen rondom deze grotere eilanden nog zo'n 1700 kleine en onbewoonde eilandjes verspreid. Een paradijs dus voor liefhebbers van de watersport.

Wat direct opvalt, is de weelderige plantengroei, die mij als tropenkind uit voormalig Nederlands Indië deed mijmeren over mijn jeugdjaren. Het vooruitzicht dit tropisch klimaat binnenkort weer te moeten inwisselen voor onze koude en natte najaarsstormen thuis is dus verre van aanlokkelijk.

Helaas waren wij op Key West wat beperkt in onze bewegingsruimte door een plotseling opspelende rug die mij een uiterst ongemakkelijke nacht heeft opgeleverd. De klachten waren wel zo ernstig dat ik hulp meende te moeten zoeken bij de afdeling eerste hulp in een ziekenhuis. Het vooruitzicht leverde al nachtmerries op, want je bent niet zomaar uit de klauwen van een Amerikaanse arts. Alleen al het papierwerk is een ode aan de bureaucratie, hetgeen altijd vertaald wordt in hoge rekeningen. Toen we te horen kregen dat op deze 'spoedafdeling' gerekend moest worden op een wachttijd van enige uren, heb ik mijn rug zo goed en zo kwaad als het ging gerecht en direct op eigen kracht het ziekenhuis verlaten.

Ja, wij Hollanders zijn wel goed, maar niet gek. Met een laatste blik op het 90 miles verderop gelegen Cuba en een foto van Ine bij de boei waar je te water zou moeten gaan om de kortste afstand naar Fidels eiland te overbruggen, namen wij weer de weg terug naar het vaste land.

Met regelmatige tussenstops was het ondanks de opspelende rugpijn nog best te doen. Eenmaal terug op het vaste land en na een aantal pijnstillers trad er gelukkig merkbare verbetering op.

De volgende dag, dinsdag 19 oktober en - het wordt eentonig - weer met een stralende zon, zetten we koers naar Miami Beach. Een stad die je niet zo maar even kunt beschrijven. Zo'n oord moet je zien.

Een kriskras rit van meer dan 100 kms. door deze meest zuidelijk metropole van Amerika, waar steenrijk en straatarm op gepaste afstand van elkaar leven onder de staalblauwe hemel, was vluchtig, maar indrukwekkend. Torenhoge appartementen- gebouwen pal aan hagelwitte stranden en getto's waar de etnische gangs hun straatoorlogen uitvechten.
Het financiële centrum downtown, kloppend hart van corporate America, paleizen van huizen aan het water met aanlegsteigers voor de meest luxe motorjachten en groepen mannen die op de hoeken van de straat bedelen om werk. Ziedaar het contrast in korte bewoordingen.

Maar ook opvallend genoeg, de eindeloos lijkende stranden met voorzieningen voor de gewone man, keurig onderhouden en smetteloos. Ook dat is Amerika. Een indrukwekkend beeld, waaraan de gemiddelde strandbezoeker in Nederland een voorbeeld zou moeten nemen.

Als we Miami verlaten, zetten we koers naar de westkust van Florida aan de Golf van Mexico. Een tocht van ruim twee uur door Alligator Alley, dwars door de beroemde Everglades, woonoord van de grote schare krokodillen die hier in het wild leeft.

BLUE SKIES, PALMTREES & SUNSHINE

'Snelle Jopie' slaat weer toe! Wat dacht je wat, effe concentreren, gewoon wat aan de knoppen van de nieuwe interface frunniken en ja hoor.........het eerste plaatje staat er toch maar weer. Oogt toch heel wat vriendelijker nietwaar?

Dat geeft de burger moed. Ine en ik hebben een wat andere aanloop genomen voor deze reis. Waar een normaal stel zich in alle rust voorbereidt, vonden wij het nodig om op de valreep drie middagen lang ons terras opnieuw te voegen. Onder het motto 'eerst de rot klusjes, dan het genot', profiteerden we van redelijk weer om nog voor de aanvang van de herfststormen de boel op orde te krijgen. Daarna was het koffers pakken, Scooby, onze poes, bij het dierenpension afzetten en een familiebezoekje in Rijswijk afleggen.

Vervolgens ging het op Schiphol aan om in te checken bij Hotel v.d. Valk. Dat was op zondag 10 oktober 16:00 uur. We maakten hierbij gebruik van een speciaal programma 'sleep, park, fly', waarbij een overnachting recht geeft om je auto voor de duur van je reis zonder bijkomende kosten te parkeren bij het hotel. Het voordeel van zo'n start is dat je al direct een vakantiegevoel krijgt. Maandag, lekker uitgeslapen, op ons akkertje met de shuttle naar Schiphol en om 14:00 uur de lucht in.

Het eerste traject van de vliegreis voerde naar Atlanta. Een prima vlucht van 9 uur. Geen noemenswaardig oponthoud buiten de gebruikelijk vaste en rigide formaliteiten die tegenwoordig nou eenmaal bij binnenkomst in de USA horen. Atlanta is een enorm grote luchthaven. De overstap op de vlucht naar Orlando duurde anderhalf uur. De start had enige vertraging door het grote aantal toestellen dat geduldig het groene licht om op te mogen stijgen afwacht. De reis naar Orlando verliep vlotjes. Amper een uurtje vliegen. Na 15 uur reizen waren we het dan ook wel zat. Binnen een half uur hadden we onze huurauto opgepikt - een witte Toyota Corolla - en waren we op weg naar ons eerste hotel. Sue, onze vaste TomTom gids, vond feilloos de weg.

Na een goede nachtrust ontdekten we pas dat onze hotelkamer niet brandschoon was. Bij vertrek lieten we op een vriendelijke, maar indringende manier bij de receptie weten dat wij in Nederland andere normen hebben van reinheid. De manager bood prompt volledige compensatie aan. Daar ging het ons niet om, maar het tekent wel het schuldbesef van de op service afgestemde Amerikaanse maatschappij. Dat was dus een klein smetje, maar daarom niet getreurd. Buiten schijnt de zon, de palmen wuiven en het is tussen de 30-35 graden. Als ik me niet vergis, is het in Holland ietsjepietsje koeler..........

Onze eerste etappe leidde naar een ander hotel in Apopka, een ritje van rond 25 km dat ons echter 2 uur heeft gekost.
Het was file rijden in extreme zin, iets dat ik zelfs in Holland nog nooit zo heb meegemaakt. En dan te weten dat je zo'n 5 rijen dik voortkruipt. Oorzaak: een enorme vrachtwagen en aanhanger die van een talud was gedonderd. Ook Amerika kent z'n ramptoerisme en dus was het aan de andere kant ook mis.

Als pleister op de wonde kwamen we in een gloednieuw Holiday Inn
terecht. Heerlijke kamer met alle gemakken en weer voor een vriendelijke prijs. We hebben de Euro-wind weer mee. Omgerekend kost zo'n kamer ons 65 Euro, inclusief een prima ontbijt. Ter vergelijking: onze kamer bij Hotel Schiphol was 125 Euro, zonder ontbijt. Dat benne leuke dingen voor de mensen!

Donderdag zijn we naar het oosten gereden om langs de Atlantische Oceaan zuidwaarts af te zakken. Daar, vlak bij Cape Canaveral, de beroemde lanceerplaats van raketten, hebben we weer overnacht. De kuststrook in Florida is dicht bevolkt en dus is het verkeer ook druk. Gelukkig lopen er verschillende autowegen naast elkaar, dus je kunt kiezen tussen flink opschieten of voortsudderen. Voor ons is het een kennismaking met een gebied dat wij nog niet eerder hebben bezocht. Een eerste vergelijking met California dringt zich aan ons op en nu al kunnen we zeggen dat de Golden State aan de andere kant van Amerika verreweg onze voorkeur heeft. Maar van het klimaat hier kun je in Holland alleen maar dromen, dus we genieten volop.

Zo zijn we nu in het zuiden van Florida aangeland. Voorlopig laten we het drukke Miami links liggen. Daar komen we later terug. Nu zijn we op weg naar de Florida Keys. Een reeks kleine eilanden, verbonden met bruggen, die zich uitstrekt richting Cuba. Het hele traject is 150 km. lang. Daarover later meer. Vandaag is het zaterdag, mijn verjaardag. Allen die mij per email of sms hebben gefeliciteerd, hartelijk dank!
Als jullie het niet erg vinden, trekken wij ons nu even terug in de schaduw van een palmboom aan de kant van het zwembad. Oef...., wat is het hier warm!

IN BETWEEN, WHAT'S NEXT?

Tot mijn eigen verrassing heeft deze weblog een ander aanzien gekregen. Dat krijg je ervan als je er maandenlang niets aan toevoegt. Door nieuwe ontwikkelingen veranderen ze de spelregels onder je neus zonder dat je het merkt. Dus moet ik gaan uitzoeken hoe het spel nu gespeeld wordt.

Een nieuwe layout moet uitnodigen tot lezen. Door een goede indeling, frisse kleuren, duidelijke accenten en opleuken met illustraties en foto's. Nou, daar ben ik nog wel even zoet mee. Dus....., ik maak het mij voorlopig even makkelijk door los uit de pols tekst uit te strooien op deze hagelwitte ondergrond. Met andere woorden: platte tekst en dus oersaai.
Sorry, maar het is nu niet anders.

Een jaar om
Bijna een jaar geleden trokken we voor het laatst met een gehuurde motorhome door het zuidwesten van Amerika. Ons huis in Garderen stond toen al 18 maanden te koop. Ondanks de economische malaise hadden we toen goede hoop dat een nieuwe koper zich in het voorjaar van 2010 zou aandienen. Dat zou betekenen dat voor ons het licht dan eindelijk op groen zou springen voor een nieuwe en lange trektocht in onze eigen motorhome. Mis dus, de huizenmarkt zit nog steeds op slot en dus staan onze ambitieuze plannen nog op sterk water.

Toch hebben we in het afgelopen voorjaar de oversteek naar de USA wel gemaakt. Een mens moet toch wat nietwaar? In april/mei hebben we een auto gehuurd en twee weken lang door Texas gezworven. Houston, Buffalo, Dallas, Alverado, Austin, San Antonio en weer terug naar Houston vormden een lus van ruim 2000 kilometer met hotels als comfortabele stopplaatsen.
Een leuke reis maar zonder de gemakken en de vrijheid van een rollend huis.
Dit even als intermezzo, omdat het weglaten van deze reis een hiaat zou vormen in de reisverslagen van deze blog. Eigenlijk dus een stukje achterstallig onderhoud. Kort, zakelijk en zonder opsmuk. Saai dus.