Dank, nogmaals dank voor jullie geduld. Heel fijngevoelig om ons een paar dagen rust te gunnen na aankomst in de USA, want de reis is ons niet in de koude kleren gaan zitten. Van de vele keren dat ik deze oversteek heb gemaakt, is deze reis wel het meest vermoeiend geweest. Ine wees mij er ook al zo fijntjes op: 'Geen wonder Jopie, je denkt wel jong, maar je wordt al een dagje ouder......' Een lekkere opsteker van mijn geliefde reisgenote. En dat moet op een beperkt aantal vierkante meters samen drie maanden goed gaan.
Maar beste vrienden, die belofte lonkt toch echt: we zijn er helemaal klaar voor. De wegen liggen open, de tocht kan beginnen.
Aanloop
Aanloop
Maar eerst nog even terugblikken naar de dagen vóór ons vertrek uit Nederland. Drie maanden van huis gaan heeft heel wat meer voeten in aarde dan vooraf verondersteld. Aan de lange waslijst van af te handelen punten lijkt geen eind te komen. Het resulteert uiteindelijk in een race tegen de klok, omdat we met een absoluut goed gevoel de huisdeur achter ons willen sluiten. Een te korte nachtrust van amper drie uurtjes is de tol die we moeten betalen.
Vertrek
Ine en ik prijzen ons gelukkig een aantal fijne buren en buurtgenoten te hebben. Zij hebben ons op reis gestuurd met de opdracht ons geen zorgen te maken over huis en poes. Bedankt beste mensen voor de goede zorg en het wakende oog.
Vertrek uit Putten op de minuut nauwkeurig, overstappen in Amersfoort met vertraging, maar desondanks mooi op tijd op Schiphol. See, buy, fly: altijd leuk om jezelf te foppen door nog even wat in te slaan en te denken dat je goedkoper af bent. Inchecken gaat ondanks de verscherpte veiligheidsmaatregelen redelijk vlot, zij het dat Ine - ondanks zorgvuldig pakken - warempel toch nog wordt 'betrapt'. En beetje dom dus. Want je weet toch dat je met een scherp gepunt naaischaartje een toestel kunt hyjacken?! Ze wordt dan ook ter plekke - deskundig maar zonder geweld - ontwapend.
Hello America
Aankomst New York, vliegveld Newark. Een tussenstop waarin we binnen anderhalf uur onze koffers moeten oppikken, de douane moeten passeren en op tijd moeten zijn voor onze volgende vlucht.
Overstappen
Overstappen
Mooi op tijd melden wij ons voor de binnenlandse vlucht naar Phoenix, Arizona. Zo rustig en geordend de controle op Schiphol verliep, zo druk en chaotisch is het in New York. In lange rijen, worden de mensen tot haast gemaand door nerveuze beambten die elkaar overschreeuwen. Je moet je ontdoen van je schoenen en je edele delen worden routineus betast op een niet aflatende zoektocht naar wapens of wat daar op lijkt. Vliegen is niet zo leuk meer als het ooit was. Na de aanslagen van 2001 hebben de veiligheidsmaatregelen er toe geleid dat iedereen als een potentiële terrorist wordt beschouwd. Daarbij wordt het overal steeds voller. Beelden als sardientjes in blik, reizigers gepropt in een stoptrein naar Tokio en onafzienbare files op de Nederlandse wegen, dringen zich aan je op als je een beschrijving wilt geven van de gang van zaken op de Amerikaanse luchthavens.
Laatste eindje
Die zelfde vergelijking is van toepassing op onze vlucht naar Phoenix. Het kleine beetje nog aanwezige gevoel van romantiek rond het vliegen verdwijnt geheel tijdens die vliegreis. In een kleiner busachtig toestel met circa 150 lotgenoten, zit ik haast opgevouwen de wijzers van de klok vooruit te kijken in de (ijdele) hoop daardoor sneller op de plaats van bestemming aan te komen. Tot overmaat van ramp zit het enige kind (een peuter van zo'n jaar of 2) in het vliegtuig, pal naast Ine op moeders schoot. Tijdens de ruim 4 uur durende vlucht oefent de dreumes - slechts met korte onderbrekingen van weldadige rust - met volle overgave haar stembanden.
Was het allemaal kommer en kwel? Welnee, het is maar waar je aan toegeeft. Wij zien overal wel de humor van in en gaan onverstoorbaar door met het verder opbouwen van de binnenpret over de reis die we gaan maken.
Aankomst Phoenix, AZ: 21.30
De koffers komen snel door en vervolgens haasten we ons met een taxi naar het motel. Even gelukzalig achterover zitten en dan tevreden naar bed.
Vrijdag 18 januari 2008
Na een verkwikkende nachtrust staan wij keurig op tijd klaar als mijn broer Wim arriveert om ons op te pikken. Maar eerst ons eerste Amerikaanse ontbijt. Alles wat verkeerd is, maar reuze lekker. De tocht naar Sedona voert ons door het typische woestijn landschap van Arizona. Hier werden vroeger gevechten tussen indianen beslecht en ontstonden weer later populaire cowboyseries als b.v. Bonanza.
Onze bestemming die dag na anderhalf uur rijden: Verde Valley School in Sedona.
Een internationale school waar mijn broer docent Spaans is en een huis op de campus bewoont. De school is verspreid over een groot gebied, omgeven door schitterende rode rotspartijen en is gelegen op circa 1500 meter hoogte. Hier zullen wij een dag of tien blijven en ons klaar maken voor onze trektocht. Maar eerst even bijkomen en genieten van de omgeving.
Wordt vervolgd..............
