Sinds 6 mei lijken wij van de aardbodem te zijn verdwenen, want al twee weken heerst er op de site van theYopermobile een vredige stilte. Niets om je zorgen over te maken, er is niets aan de hand. Ik ben gewoon even in de greep geweest van een bijna volmaakt gevoel van gelukzaligheid over het feit dat de drie hoofddoelen van deze reis zijn verwezenlijkt.
Even ter herinnering, die waren: opzoeken en weerzien van verspreid over Amerika wonende familie, de ontmoeting van onze Hollandse vrienden op een unieke party in de desert van Arizona en mijn lang gekoesterd wens om Monument Valley in te trekken. Inmiddels hebben jullie hier alles over kunnen lezen in recente blogs. Dat betekent nou niet direct 'mooi, dan gaan we nu weer op huis aan', maar wel dat we de indrukken van onze reis even hebben laten bezinken en niet wilden vervallen in een 'gewone' chronologische weergave van het vervolg van onze trektocht.
Helaas is het reisdoel naar de Noord Rim van de Grand Canyon er wel bij ingeschoten door pure pech. De weg daarnaar toe was afgesloten tot 15 mei. Kennelijk had koning Winter nog te veel barrières achtergelaten om de vele ongeduldig wachtende bezoekers 'aan gene zijde van de Canyon' een veilig traject te kunnen bieden. Jammer, we hoopten dat wij tot een kleine groep brutalen zouden behoren die door de mazen van het net zou kunnen glippen, maar de regels werden strak gehandhaafd. Niettemin was alleen al de tocht naar de ingang van de Grand Canyon aan de Noordkant de moeite waard. In een eindeloos lijkende klim naar boven kwamen wij tot stilstand op een hoogte van bijna 3.000 meter die schitterende vergezichten voorschotelde.
Als je eensluidend tot de conclusie komt, dat het beter is om dit keer aan de entree van deze fameuze Nationale Parken voorbij te gaan, dan is dat veelzeggend. Op het gevaar af dat je wellicht nooit meer in de gelegenheid komt om de specifieke bijzonderheid hiervan met eigen ogen te bewonderen. Daarbij moet gezegd worden dat de beste indrukken van deze twee Parken te krijgen zijn door het volgen van wandelroutes. En daarin ligt tegenwoordig niet meer onze grootste kracht.
Las Vegas, 'encore'
Dus met enige berusting, maar zonder terughoudendheid op weg naar het kruispunt van 's mensen ondeugd en aangedikt vermaak: de gokstad Las Vegas. Want niets menselijks is ons vreemd! De verleiding om over ons verblijf daar verder uit te wijden is groot, maar ik zal mij hiertegen verzetten om de doodeenvoudige reden dat ik in 2008 al uitvoerig over deze bijzondere stad heb geschreven. Bij uitzondering zal ik mijzelf hieruit heel kort citeren:
'Vanuit het gegeven dat mensen kennelijk vermaakt en verleid willen worden is een imperium ontstaan dat al lang buiten de oevers van 'the Strip' is getreden. The Strip is de oorspronkelijke strook land waar in 1905 het eerste casino verrees en waar al jaren de beroemdste hotels en casinos zijn gevestigd. The Strip, thans ook Las Vegas Boulevard genaamd, is de slagader van deze bijzondere stad, waar je op je eerste ontdekkingstocht je vergaapt aan de gebouwen, gevels en geraffineerde lichteffecten. En zoals het ons verging, zo zal het ongetwijfeld ook met miljoenen anderen het geval zijn: na je eerste bezoek - bij voorkeur in de avond - zoek je dizzy van alle indrukken je hotel of in ons geval je 'huggy buggy' op'.
Verder verwijs ik graag naar het betreffende blog bij de inhoudsopgave van theYopermobile, getiteld 'Sleepless in Las Vegas', gedateerd 14 april 2008 in de volle overtuiging dat de inhoud hiervan niets aan actualiteit heeft ingeboet.
Eén kleine aanvulling is wel op z'n plaats. In alle eerlijkheid moet ik toegeven dat wij deze keer één verleiding niet hebben kunnen weerstaan. Na jaren gezond en verantwoord voedsel volgens 'de schijf van vijf' te nuttigen, hebben wij ons eenmalig bezondigd aan 's werelds meest verleidelijke en volmaakte hamburger van 'In 'n Out'. Een populaire keten van Amerika's meest geliefde 'koek en zopie'.
Bij 'In 'n Out' sta je in de rij voor de king aller hamburgers, waarbij alle Big Macs en Doble Whoppers verschrompelen tot taaie, smakeloze en tot braken neigende gelooide schoenzolen. Kort gezegd: watertandend hebben wij ons gekweten van deze op het oog zondige, maar in werkelijkheid zalig(s)makende hap. Onvermijdelijk gelardeerd door de meest krokante shoestring patat die een gezond mens zich kan wensen en overgoten door een American size beker met koude bruisende hoogst ongezonde Coke.
Rest mij op te merken, dat de vrijage met de stad der zonden en het verfrissend uitrusten aan de oevers van Lake Mead, het monumentale recreatieproject van de stad, een redelijk gevoel van 'mens in balans' oplevert. Vanuit Las Vegas, gaat de reis nu sneller hogerop richting Oregon, waar onze trektocht in maart is begonnen.
De volgende halte is Pahrump, Nevada, op ruim een uurtje rijden. In de afgelopen jaren dat we door deze streek reden is dat een vaste pleisterplaats geworden. Vooral omdat de campground letterlijk een oase is in dit woestijnstadje dat opvallend genoeg een snelle groei doormaakt.
Zoals je mag verwachten van een staat waarin het gokken vrijelijk wordt toegestaan, floreren ook in Pahrump de casinos. Het is een ijzeren wet: waar het geld rolt, nemen vraag en aanbod toe en leidt het tot het aanjagen van de economie. Uit de snelle groei die Pahrump doormaakt, blijkt eens te meer hoe groot de aanzuigende kracht hiervan is op drommen gelukzoekers en wat voor effect dit heeft op de werkgelegenheid.
Onze eerste kennismaking met Pahrump en met name met de luxe campground die wij daar met enige regelmaat bezoeken, dateert uit 2008. Ik heb daarover uitvoerig geschreven op mijn site 'theYopermobile' en daar heb ik eigenlijk weinig aan toe te voegen. Met enige aarzeling wil ik ook nu volstaan met een 'kort citaat uit eigen werk' over hoe en waarom Pahrump en ik iets met elkaar hebben gekregen.
'Tijd om te stoppen vandaag. Hier een nachtje overblijven en dan rap wegwezen. Dat pakte echter heel anders uit. Want het RV Park waar we toevallig verzeild raakten, bleek een ware oase in de woestijn te zijn waar we ons vijf dagen lang gewenteld hebben in luxe. Een park met campsites van megaformaat. Niet aangelegd op een natuurlijke ondergrond, maar op een tapijt van asfalt en beton. Aaahhh…..jakkes….., hoor ik in mijn verbeelding iemand vertwijfeld uitroepen. Ik geef toe, het klinkt niet bijster aantrekkelijk maar toch, binnen het totale concept is het uitermate praktisch.'
Als je hier meer over wilt lezen, adviseer ik je in de inhoudsopgave te zoeken naar mijn verhaal over Pahrump, getiteld: 'Camping Hilton Style' uit 9 april 2008. Gewoon omdat destijds uit een grimmige confrontatie een kostelijke relatie is ontstaan!
Na drie dagen luieren in die oase, werden we toch weer tot actie gemaand. De tijd begint te dringen, de tocht moet worden vervolgd. Griezelig om na weken waarin tijd geen begin of eind heeft en je je vaak moet inspannen om uit te vinden welke dag het is, de tucht van de klok weer te moeten voelen. Maar niet getreurd, bovenal overheerst de opperste voldoening over alle belevenissen die deze reis weer heeft opgeleverd. Dat het daarin ook af en toe even mis ging, hoort bij het leven. Niets gaat vanzelf, soms zit het mee, soms zit het tegen. Belangrijk is hoe sta je in het leven en ben je weerbaar.
dak van California
Dus met nieuw elan zetten we ons weer in beweging. Dit keer niet richting Death Valley ondanks dat de verleiding groot was. De temperatuur in deze vallei heeft inmiddels de 40 graden Celsius bereikt als voorbode van een nog meer geselende hitte later in de zomermaanden.
Dat willen wij de Red Rider, onze onvolprezen trekker op jonge leeftijd niet aandoen. Bij deze temperatuur wordt op een auto zonder belasting door de steile beklimmingen en lange afdalingen al een enorme aanslag gepleegd. Laat staan op een voertuig dat ook nog eens een zware last moet trekken. Dus op weg naar het noorden laten we Death Valley letterlijk links liggen en gaan op weg naar het aanmerkelijk koelere plaatsje Tonopah, Nevada, een treurig makend stadje op ruim drie uur rijden van Pahrump.
De vraag waarom op die desolate plek in de woestijn toch mensen wonen, is alleen maar te beantwoorden door het aanhalen van een een typisch Amerikaanse grapje: 'we're all here, because we're not all there…..! ' Voor de niet goed verstaander, hier de vrije vertaling: 'Wij zijn allemaal hier, omdat we nu eenmaal niet helemaal goedsnik zijn……' Omdat we laat in de middag arriveerden, besloten we desondanks toch maar om de nacht op een campground in Tonopah door te brengen, maar bij het krieken van de dag was er niet veel nodig om dat naargeestige oord snel te verlaten.
Daar en toen besloten we in een opwelling af te wijken van de beoogde route. Die zou ons verder naar het noorden door Nevada leiden, maar we kozen er voor om de lokkende Sierra Nevada, de hoge bergketen op de oostgrens van California weer op te zoeken. De doorsteek naar de Sierras beloofde al meteen een schouwspel te worden dat voorlopig niet uit ons geheugen zal verdwijnen.
De eindeloos lijkende weg kronkelt zich als een slang van prehistorische afmetingen door het berglandschap en eigenlijk wil je ook niet dat er een eind komt aan zo'n indrukwekkend rit.
En toch na bijna 8 uur reizen wordt het hoog tijd de dagelijkse rit tot een eind te brengen. De rijke oogst van de dag: prachtige foto's na korte stops. Onuitwisbaar uitzicht op bergtoppen, priemend in een blauwe hemel en soms verdwijnend in een watten deken van laaghangende wolken. Gratis en voor niets, zo maar in het wild onder een smakelijke lunch met vaak geen mens in de omgeving te bekennen.
Ons traject vormde als zodanig een patroon, waarin we als het ware beide staten met kruissteken aan elkaar hebben gehecht.
*Met dank aan Marion en Clemens, mede Sierra-bedwingers op PK-basis, voor het uit de brand helpen van de fotografisch minder bedeelde schrijver.
