In Page, gelegen aan Lake Powell en de enige plaats in deze contreien die nog iets weg heeft van de bewoonde wereld, maken we een dag extra pas op de plaats.
Dat was alleen al nodig om mijn blog over Monument Valley te kunnen schrijven en versturen. Vooral het uploaden van de foto's ging tergend langzaam.
Het gaf ons echter ook wat meer tijd om met elkaar te overleggen in welke richting we verder zouden trekken. De keuze wordt inmiddels wat beperkter, want we zijn immers al op de terugtocht naar Oregon en dat ligt toch echt in het noorden. Met nog ruim 3 weken te gaan is er nog veel te genieten, dus aanhaken en verder trekken.
Er is echter een kink in de kabel. Naar verluidt is de weg in het Nationale Park die daar naartoe leidt tot 15 mei gesloten. Dat is een tegenvaller. Wij zijn echter niet zo snel uit het veld te slaan en wagen het erop. We kiezen dus voor de 'hoge' weg die ook eventueel toegang geeft tot Utah.
In de buurt van de immer aanwezige Colorado River, belanden we in de Marble Canyon. Aan alles merk je hier dat je in de buurt van de Grand Canyon komt. Weer gepakt door het grillige natuurschoon, verlaten we de hoofdweg om impulsief de Glen Canyon National Recreation Area in te slaan. Een prima ingeving, want we vinden daar tot onze verrassing een kleine campground verscholen in de kom van een middelhoog gebergte, pal aan de Colorado River.
Daar staan we nu twee dagen, zonder directe aansluiting op elektra, water of riolering, maar met alle comfort die de travel trailer biedt. De kosten per nacht, slechts $ 9,-. Een schijntje in vergelijking met wat commerciële campgrounds durven te vragen voor vaak ondermaatse accommodaties. We krijgen hier meer voor minder. In het dagelijks leven leiden meer wegen naar meer eenvoud, maar we zijn vaak te druk en/of te onoplettend. Een afslag naar een beter gevoel is daardoor zo gemist.
Even, of met wat meer regelmaat helemaal van de wereld af zijn, dat is terugstappen in de tijd. Internet geeft niet thuis, de telefoon speelt stommetje en televisie, dat ouderwetse medium zwijgt in alle talen. We wandelen, lezen, luieren en praten over andere dingen dan thuis. Het is een louterend proces van herwaarderen.
Misschien rekken we ons morgen wel even lekker uit om daarna te beslissen of we dit ontspannen gevoel nog even willen vasthouden. Want de kunst van het reizen schuilt in het vermogen om van koers te veranderen of zelfs even een tijdje de motor uit te zetten. Zo krijgen nieuwe indrukken tijd om in te dalen en blijf je nieuwsgierig, fris en alert.
Twee dagen later trekken we verder. Nauwelijks op weg naar de uitgang van dit schitterende natuurgebied word ik al overvallen door een gevoel van weemoed. Onwillekeurig spreek ik hardop de wens uit hier ooit te willen terugkeren. Abrupt stop ik de auto aan de kant van de weg. Om als veldheer "Cactus Yope", 'onderzoeker van het harde woestijnleven', nog eenmaal de magische omgeving in mij op te nemen.
Als in een sprookje voelde ik mij omringd door macho reuzen die kaarsrecht oprijzen naar zon, maan en sterren, als toonbeeld van masculien gedrag. Ze bijten, prikken en steken maar hebben ook een ongekend zachte kant die in mijn beleving slechts kan worden blootgelegd door de enkeling die Moeder Natuur weet te doorgronden. In al hun dominantie leggen zij dan desondanks in die zeldzame situatie hun lot in handen van de Desert Rose. Die moedigt in al haar verleidende schoonheid aan tot het aanspreken van de ultieme oerkracht om te overleven in veranderende leefomstandigheden.
Think about it!
