Met het vorderen van de tijd en aangeland in een periode van het leven waarin werk en maatschappelijke verplichtingen niet meer het ritme van alledag bepalen, word je geacht te gaan genieten. Alsof er dan pas gelegenheid voor is…..
Ik heb pensioen nooit gezien als een beloning voor een welbesteed werkzaam leven. Werk is geen noodzakelijk kwaad, noch een belemmering om een evenwichtig en sociaal bewogen leven te leiden. Pensioen was dus ook nooit een belofte of het eind van een strafexpeditie.
Wat wel aanpassing vereist is de verandering van de structuur van alledag.
Wie meent dat hij pensioen verdient, zal onaangenaam verrast worden als hij of zij zich daar niet op voorbereidt. Hem of haar wacht dan 'het zwarte gat' of 'een leven achter de geraniums'. Wie dat wel doet, zal zich doorgaans net zo kunnen verheugen op een anders ingericht leven als toen de baan voor een belangrijk gedeelte het dagelijks ritme bepaalde.
Nu ik al 12 jaar met pensioen ben en een voorlopige balans opmaak over die periode in mijn leven, valt een ding sterk op: tijd is kostbaar. De wens om die tijd zinvol te gebruiken, levert een programma op waarin ik steeds weer verrast word door een tekort aan tijd. Tijd die nodig is om voldoende aandacht te kunnen besteden aan de vele onderwerpen waar ik belangstelling voor heb.
Privilege
Al lang geleden heb ik mij eens laten ontvallen dat ik steeds geprobeerd heb de klok voor te blijven, maar nu voel dat de tijd mij heeft ingehaald. Dat heeft niet alleen te maken met grote interesse op veel gebieden, maar ook met de intensiteit waarmee dat gebeurt, de langzaam verminderende energie en concentratie als ook de meer benodigde tijd om te herstellen. Ouder worden is een kunst die je onder de knie moet leren krijgen. Gezond ouder worden is een privilege. De tijd om gezond te blijven is het grootste goed dat ons ten deel kan vallen. Daarom is pensioen een periode om zinvol te blijven nadenken over alles wat je nog wilt bereiken. Handelen naar vermogen om doelen te bereiken die het waard zijn om naar te streven, is een goede dagelijkse oefening om alert en vitaal te blijven.
Time don't run out on me! De titel wil niet suggereren dat je verloren gegane tijd kunt terugwinnen, wel dat je jezelf kunt aansporen de tijd van leven veel bewuster te ervaren. Tenminste is het gevoel van ouder worden hierdoor te vertragen of zelfs in enige mate buiten te sluiten.
Na wekenlang rondgereden te hebben in dunbevolkte streken, met vaak kilometers lange trajecten waarbij het scheen of wij wij alleen op de wereld waren, was het binnenrijden van Sacramento op spitsuur 's middags wel weer even wennen. Maar zelfs dan valt het op hoe gedisciplineerd de Amerikaan zich in het verkeer gedraagt.
In elk geval was het een voorproefje van wat ons weer te wachten staat bij terugkomst in Nederland. Alleen al om het verkeer zou ik weer in Amerika willen wonen. Na wederom een hartelijke ontvangst van mijn familie in de hoofdstad van California moesten wij in geuren en kleuren vertellen over onze reisbelevenissen, want omdat onze verhalen in het Nederlands zijn opgetekend heeft mijn Engels sprekende familie daar niets van mee gekregen.
Sentimental journey
Vanaf Sacramento ging het recht omhoog richting Oregon, de reis loopt langzaam naar het eindpunt in Salem. Maar niet voordat we nog een bezoek van enkele dagen aan onze voormalige woonplaats Bend in Central Oregon hebben gebracht. De invasie van mensen uit California die in onze tijd daar, 1986-1990, al op gang kwam is inmiddels enorm toegenomen en dat heeft de stad aanmerkelijk doen groeien. Het duurde dan ook even voordat we onze draai weer konden vinden. Helaas liet het weer ons in de steek.
De Cascade, de lange bergketen met hoge toppen, was meestentijds gehuld in een dikke laaghangende bewolking. Toch biedt Bend ons nog steeds voldoende om ons er helemaal thuis te voelen. De niet verwachte slechte weersomstandigheden maakten het afscheid van Bend wat minder schrijnend dan voorgaande keren. Niets blijft zoals het was en nostalgische gevoelens ebben weg naarmate de tijd verstrijkt en zo is het goed. Voor ons gevoel was nu onze reis ook afgelopen, ondanks dat we het laatste traject van een kleine 200 km. naar Salem nog moesten afleggen.
De eertijds gedane belofte van mijn vriend was juist. De oorsprong van de Metolius River bij Camp Sherman, niet ver van de bekende plaats Sisters, is van een onuitsprekelijke schoonheid. De aanblik van deze rivier, die zich voortkronkelt door ongerepte natuur, met de kleurenpracht van het grootst mogelijke veldboeket dat je je kunt voorstellen is voor mij onvergetelijk. Daar is indertijd mijn liefde voor Oregon ontloken en heeft de Cascade range zijn plaats in mijn hart opgeëist. De hoog boven alles uittorende Mount Jefferson in indrukwekkend sneeuwgewaad oogt als wachter op de achtergrond. Hij staat voor mij daar als symbool van eeuwige hoeder voor komende generaties die hun recht opeisen om te genieten van wat ons allen toebehoort.
Ik besef wederom dat geen momentopname hetzelfde is en dat verwachtingen vaak niet uitkomen. Dat neemt niet weg dat het lieflijke beeld nooit kan vervagen en dat de onzichtbare Mount Jefferson daar was, daar is en daar altijd zal zijn om op gezette tijden de betoverende aanblik die mij ooit is geschonken ook aan anderen te gunnen.
Met nog een week voor de boeg zouden de volgende dagen in het teken staan van opruimen, de truck en de travel trailer te poetsen en in perfecte staat en met een dankbaar gevoel weer aan mijn zusje en mijn zwager terug te geven. Zij hebben ons een geweldige tijd bezorgd door de Red Rider en de Airstream trailer ter beschikking te stellen. Een nieuw truck en een klassieke 'real American icon' werden zo maar spontaan meer dan twee maanden aan ons toevertrouwd. Ine en ik zijn ons ervan bewust dat dit een heel bijzonder en liefdevol gebaar is geweest. De aanmoedigingen om er vooral van te gaan genieten zijn niet aan dovemans oren gericht geweest. Meer dan 8.000 kilometers hebben we afgelegd door 6 staten en hopelijk is uit mijn verhalen in theYopermobile goed op te maken hoe enorm wij hiervan hebben genoten.
Nolan, Anneliese,
Anne and John,
thank you
for this act of love!
We will never forget this journey!
