DISTANT FAMILY, CLOSE AT HEART

Vanuit het oosten klinkt steeds luider een rommelend geluid. Of beter gezegd, het is een aanzwellend gemor van het thuisfront over het uitblijven van regelmatige berichtgeving over onze belevenissen in de USA. Na 3 weken is de oogst inderdaad mager en het lijkt daardoor alsof "theYopermobile" maar met horten en stoten op gang komt. 

Eigenlijk is niets minder waar, want in de oorspronkelijke planning van onze reis was veel tijd ingeruimd voor het aanhalen van de familiebanden in dit grote land en daarin zijn we volop geslaagd. Met stops in Brookings en New Bend in Oregon en in Sacramento, California, zit een groot deel van het opzoeken van familie erop. Intussen hebben we daarvoor al ruim 1.500 km afgelegd, want je gaat hier nu eenmaal niet een blokje om. De volgende halte is nu Carmel aan de kust van California en vervolgens Ventura bij Los Angeles en dan is al het achterstallige onderhoud van de contacten met broer, zus, neven en nicht met hun partners en kinderen bijgewerkt en volledig opgefrist. 

De weken daarop gaat het echte trekken pas beginnen en dan is het nog maar begin april. Het traject wat we dan gaan afleggen, zal hopelijk voldoende stof opleveren om de achterstand in stukjes over onze belevenissen in te lopen. Intussen zijn de problemen met mijn laptop ook opgelost en alleen al mijn ervaringen met een Apple Store in de hogere regionen zijn het waard hierover een stukje te schrijven. Dat dus binnenkort!

BACK IN HE SADLE AGAIN

De windstilte op deze blog duurt wat langer dan voorzien en we krijgen door de valpartij bij ons vertrek in Amsterdam al wat verontruste berichtjes in de mail. Ik haast me dus jullie te laten weten dat alles OK is met ons. 


We zijn zover. Zondag is het geluier afgelopen en komen we volop in actie. Bijna twee weken zijn we in Brookings, Oregon te gast geweest bij mijn zusje Anne en haar man John en de tijd is omgevlogen. 


Door de jaren heen is het weerzien van mijn familie in Amerika of bij ons thuis meestal van korte duur geweest. Het bleef bij snel bijpraten en voor je het wist stonden de koffers al weer gepakt voor de volgende reis. Deze keer wilden we die reeks van mini bezoekjes doorbreken en de haast uitbannen. 

De gastvrijheid waarmee mijn familie ons heeft ontvangen voelt aan als een ontspannen onderdompeling in een warm bad. Aan gezelligheid en aan geanimeerde gesprekken heeft het nooit ontbroken. We hebben nu dus al een heerlijke tijd, maar die leverde niet echt veel interessante stof op voor het direct schrijven van een nieuwe stukje. 

Treintje

Eens te meer bleek hoezeer wij ons thuis voelen in dit grote land. Naast alle gezellige uurtjes is er wel degelijk gewerkt, want een reis maken in een supercombo, met een Ford-pickup Truck als powerhouse en een volledig uitgeruste Travel Trailer vraagt wel de nodige voorbereiding. 

Met een totale lengte van ruim 15 meter vormt het span een aardig treintje op de weg en is altijd opperste concentratie vereist. 

De Truck is van alle gemakken voorzien en gloednieuw en de Travel Trailer kan niet worden vergeleken met de oer-Hollandse sleurhut. Het is een Air Stream, geheel gemaakt van aluminium en in zijn klassieke vorm van een zilveren kogel als zodanig een icoon op de Amerikaanse wegen. 

Chef intern gebeuren
Nu, na een aantal dagen intensieve bestudering van allerlei technische aspecten en het verrichten van handelingen zoals aan- en afkoppelen en het veilig achteruit insturen naar een goede standplaats zijn we startklaar. 

Zondag voert de reis een paar uur naar het noorden langs de beroemde Oregon Coast en gaan we mijn nichtje Chelsey ontmoeten. We hebben haar 5 jaar geleden voor het laatst gezien. Inmiddels heeft zij twee zoontjes en wordt het tijd voor de kennismaking met een nieuwe generatie. Dinsdag buigen we af naar het zuiden op weg naar Sacramento, de hoofdstad van California. Vandaar een volgend verslagje van ons eerste lange traject dat circa 10 uur rijden vergt. Yes, America is a big country and we love every inch of it! 

P.S. Technische problemen........., 't is een zootje. Wordt aan gewerkt.

TAKE IT EASY...................., ALWAYS!

Hello, goodbye!

Elke reis heeft een kop en een staart. Daar tussenin draait het rad van avontuur. 

Tussen het hartelijke uitzwaaien door onze fijne en zorgzame buurtjes bij ons vertrek van huis en een warm welkom van mijn familie bij aankomst op de luchthaven van Portland, Oregon, zijn vele uurtjes verstreken. 

Het vooruitzicht van een lange vliegreis heeft ons nimmer nerveus kunnen maken; ook deze keer verliep alles van een leien dakje. Maar......., in de aanloop naar deze reis bleek eens te meer, dat op de momenten waarop je nog vaste grond onder de voeten denkt te hebben, een verkeerde stap zo maar is gezet.

Aanloop
M.a.w. een ongeluk zit in een klein hoekje. Aha, dat roept vraagtekens op en een enkeling fronst de wenkbrauwen al. Is er dan wat voorgevallen? Jawel, maar dat komt zo aan de beurt. Van huis uit reden we naar Putten om de auto af te zetten bij onze onvolprezen garagehouder die ons al jaren lang vrijwaart van koppige voertuigen. In onze vakantietijd zorgt hij voor de APK zodat we bij thuiskomst niet verrast worden door een aanslag van een inhalige overheidsdienst. We stapten over in zijn auto en hij bracht ons naar het station. Dankjewel Ron, voor deze vriendelijke geste op je vrije dag! 

Bepakt en bezakt stapten we op de trein naar Amsterdam en in weerwil van al het publieke gemor over de Nederlandse Spoorwegen, vinden wij wederom dat ons landje zich ook op het gebied van openbaar vervoer heel positief onderscheidt. Maar OK, wij zijn dan ook niet de gemiddelde treinreiziger die dagelijks spitsuren moet trotseren.

Au!
In Amsterdam CS, bij het overstappen op de trein naar Schiphol ging het mis. Een beetje gelouterde senior zou zich niet meer moeten laten opjagen door de klok. En hoewel volstrekt onnodig, dat is precies wat er gebeurde. In een korte sprint van het ene spoor naar het andere, lieten we ons verleiden om de horde naar het beoogde perron te snel te nemen. Die horde was een roltrap naar boven. Tip van een ervaringsdeskundige: hoewel je naar boven denkt te gaan, stap je - als je niet oppast - zo maar in een valkuil. Een rare en pijnlijke gewaarwording!

Eerst ging ik bij het opstappen met alle bagage onderuit, maar wonder boven wonder wist ik overeind te komen om de weg naar boven te vervolgen. Daar aangekomen keek ik naar beneden en zag Ine als een tuimelaartje vallen. Haar volledig gedesoriënteerd te zien rondtollen was een naar schouwspel. Gelukkig kwam de roltrap tot stilstand; toen pas kon zij opklauteren en kon ik haar helpen om naar boven te komen.

Aangeslagen
Daar konden we in enige mate eerste hulp verlenen en met de schrik nog in de benen onze weg vervolgen naar de wachtende trein. Op fluitsignaal konden we instappen en vaststellen dat, op oppervlakkige verwondingen na, alles nog heel was. Een uur later, aangekomen in het hotel bij Schiphol, konden we onze wonden likken en ons gelukkig prijzen dat we de reis ongehinderd konden vervolgen. Wat ons wel is bijgebleven, is dat behalve een hulpvaardige jonge man, niemand uit het publiek een hand uitstak of zelfs maar enige belangstelling toonde. Zoals al zo vaak is gesignaleerd in beschouwingen over de samenleving, een typerend verschijnsel van deze tijd. Zorgwekkend!

Still going strong
Na een rustige nacht in het hotel, togen we de volgende ochtend al vroeg per shuttle naar Schiphol. Het was opvallend druk en sinds onze laatste reis vanaf Schiphol, drie jaar geleden, vonden we de luchthaven alweer opvallend uitgebreid. Schiphol moet mee in de vaart der volkeren, dat blijkt.

Reizigers naar Amerika moeten zich allerlei strenge controles laten welgevallen. Dat is bekend en alles went, maar het maakt reizen er niet prettiger op. Het toestel vertrok op tijd en was goed bezet. Ruim tien uur later landden we in Portland, Oregon en na de strenge paspoortcontrole werden we opgewacht door mijn zusje en haar man, beiden gehuld in - niet te missen - feloranje T-shirts. Een warm welkom na toch wel een enerverende reis.

Wie denkt dat we daarna snel een bed konden opzoeken, kent Amerika niet. 

There ain’t no small thing in that big country. Dus de afstanden zijn ook van reuzenformaat. Een autorit van nog eens 6 uur bracht ons naar zuid-Oregon en hoewel we moe waren, voelde de reis korter aan door de geanimeerde gesprekken. Toen we arriveerden, hadden we er een reis van 21 uur opzitten. Moe maar voldaan, and happy to be back in the USA!