'GIMME THAT HORIZON!'

Free spirit

Ooit werkte ik als bondspromotor voor een grote Nederlandse sportbond en schreef in een boze bui de toenmalige directeur, mijn baas, een brief op hoge poten. In die jaren werden werknemers mondiger en slikten niet alles meer voor zoete koek.

In de brief uitte ik mijn verontwaardiging over de slordige wijze waarop het
bestuur van de bond een belangrijk beleidsstuk in behandeling had genomen.
Dat stuk was door een zeer vaardig team minutieus voorbereid en ik verweet een aantal bestuursleden een gebrek aan betrokkenheid, kennis van zaken en waardering voor de geleverde inspanningen.

Ik herinner mij de laatste zin van die brief, die jaren later in wat andere bewoordingen heeft geleid tot mijn levensmotto.

De slotzin van die brief luidde als volgt: 'het ideaal is mijn waarheid op een afstand. Misschien zal dat ideaal nooit worden verwezenlijkt. Dag mag zo zijn, maar er moet wel altijd uitzicht op blijven.'

Ik moest hier zojuist sterk aan denken. Vandaag hebben wij in Brookings, Oregon voor een dag of twee een standplaats gevonden op nog geen 50 meter van de grote Pacific Ocean. Het uitzicht vanuit onze Motorhome op de hoge aanstormende golven die vlak voor ons woest breken in de kolkende branding, maakt mij stil en gelukkig.

Mijn blik wordt voortdurend getrokken naar de verre horizon en ik besef dat door het reizen naar steeds weer andere gebieden, die veranderende verte kleurrijk en uitnodigend is als het leven zelf.

Dat besef heeft altijd al latent in mij geleefd, maar vooral in deze jaren waarin ik mij van zo veel moois, zo veel meer gewaar ben geworden, heeft mijn levensmotto meer en meer aan kracht gewonnen. In die woorden ligt een diepere filosofie opgesloten, die mij helpt om elke dag weer als een nieuwe gift te beschouwen.

Mijn levensmotto: 'Je mag me in dit leven alles ontnemen maar nooit en te nimmer het uitzicht op de horizon!'

Want daaraan ontleen ik kracht, hoop en motivatie. Graag nodig ik iedereen uit om aan 'Gimme that horizon' zelf een eigen invulling te geven.

EUREKA!

Het is een dikke week geleden dat ik het laatste stukje schreef. Ik heb dus wel wat in te halen. Vanuit Eureka in California blik ik in deze aflevering terug op de afgelopen dagen.

Als je op de kaart van California kijkt, zie je dat Eureka een kustplaats is in het noorden van de 'Golden State', zoals California vaak liefkozend wordt genoemd. Het is een bedrijvig stadje in het aanzienlijk minder welvarende gedeelte van deze Staat. Men leeft hier voornamelijk van de bosbouw en houtverwerkings-industrie, want dit is de streek van de beroemde Redwoods. Wouden met reusachtige bomen in lengte en omvang, die je maar op weinig andere plekken van deze aardbol kunt vinden.

Met de kop van dit stukje bedoel ik niet alleen een stad aan te duiden, maar ook nog wat anders. Eureka......., is een uitroep. Het betekent: 'Ik heb het gevonden'. En als wij door deze streek rijden, betekent dit voor ons het herkennen van veel vertrouwde plekjes omdat wij 33 jaar geleden hier niet ver vandaan enige tijd hebben gewoond. Zelfs na onze terugkomst in Nederland in 1990 hebben wij nog regelmatig dit schitterende gebied bezocht. Ik heb hier in 2008 op een vorige tocht ook al over geschreven en zal dus niet in herhaling vervallen. Mocht je het nog eens willen nazoeken, ga dan naar in de inhoudsopgave van deze blog, links van de pagina bovenaan, en klik de volgende stukjes aan: 'The famous Pacific Coastal Hwy' van 9 maart 2008 en 'The echo of our footsteps' van 15 maart 2008. Eureka is de plaats van waaruit wij straks verder naar het noorden rijden. Daarover een volgende keer meer. Nu terug naar de voorgaande dagen.

Onze reis voert deze keer door 7 Staten. In de vorige stukjes heb ik al wat geschreven over onze aankomst in Salt Lake City, hoofdstad van de Staat Utah, na een treinreis vanuit Denver, Colorado. Vanuit Salt Lake City ging het verder met de Motorhome waarmee we tot vandaag - 2 weken later - inmiddels 2.500 km's hebben afgelegd. Via Arizona en Nevada zijn we dwars door California getrokken naar de kust om bij Paso Robles de Hwy 101 naar het noorden in te slaan op weg naar Moss Landing bij Monterey. Hier bezochten we mijn broer Wim die daar op z'n zeiljacht woont. Intussen hebben we aan allerlei dingen gemerkt dat we in California zijn. Als vanouds is alles hier een stuk duurder. De benzineprijs, toch al aanmerkelijk hoger geworden tijdens onze reis, schoot nog eens dubbeltjes verder de hoogte in.

Per Gallon (bijna 4 liter) betaal je hier gemiddeld 4 US Dollar en omdat onze Motorhome met z'n krachtige benzinemotor nogal dorstig is, staan we regelmatig te tanken. Bij een gemiddeld verbruik van 1:4 (km's) - vooral het klimmen naar hoge bergpassen vergt nogal wat - betekent dat een forse aanslag op ons reisbudget. Een geluk bij een ongeluk is dat de sterke Euro ons aardig compenseert voor deze tegenslag. Zo zie je maar: soms zit het mee, soms zit het tegen.

Een andere tegenvaller is het zeer slechte weer. California is ons ook wat dat betreft niet goed gezind. Sinds onze binnenkomst in California hebben we vrijwel onophoudelijk koud en nat weer. Dat dwingt ons meest van de tijd de koesterende warmte en dekking voor de geselende buien binnen in de Motorhome te zoeken. Nu komt de ruimte die we daarin hebben goed van pas.
Inmiddels bereiken ons juichende geluiden uit Nederland over de eerste vriendelijke aankondigingen van de lente. Het is jullie in ons kikkerlandje gegund na de lange koude winter. Intussen hoeft niemand zich om ons zorgen te maken, want wij vermaken ons onder alle omstandigheden opperbest. Zo weet Ine, praktisch als altijd, ook deze momenten te kiezen om bv. een wasje te doen.

Met Wim en zijn vriendin Bernadette bezochten wij in Monterey het wereldberoemde Aquarium. De wereld onder water is van een indrukwekkende schoonheid en getuigt ook duidelijk van 'the survival of the fittest'.

In een vergelijking met onze mensenwereld op dezelfde planeet en onze houding en gedrag jegens elkander, bekruipt je toch weer dat gevoel van zorg. Immers, in het dierenrijk boven en onder water wordt het handelen door instinct bepaald, waar wij mensen halsstarrig afwijken van recht en rede en daarmee onze gezamenlijke leefwereld in gevaar brengen. Permanente educatie over de gevolgen hiervan is van het allergrootste belang en ook daarin neemt het Aquarium in Monterey haar verantwoordelijkheid.
Will we ever learn? De tijd zal het leren!

Bij de jachthaven van Monterey stonden wij zonder aansluiting op water en elektra. Met de generator voor stroomopwekking, water en gas ruimschoots aan boord en opslagtanks voor vuil water, hoefden we niet aan comfort in te boeten. Daarbij kostte ons de standplaats deze keer niets. De kosten voor kamperen op zg. Campgrounds moet je trouwens niet onderschatten. Voor een overnachting met volledige aansluitingen betaal je al gauw tussen de 30-50 US Dollar. Vooral de laatste paar jaar zijn die kosten flink gestegen. Als je de weg een beetje weet, kun je die aanmerkelijk drukken en dus....., weten wij die weg.

Vanuit Monterey vervolgden we onze weg op Hwy 1 langs de kust via Santa Cruz naar San Francisco. Hier zochten we weer even een plaatsje om te genieten van het uitzicht op deze schitterend gelegen stad vanaf de beroemde Golden Gate brug . Daarna door naar Santa Rosa, om vrienden te bezoeken en verder ging de tocht op Hwy 101 om woensdag 23 maart aan te komen in Eureka.

Ik ben mij ervan bewust dat ik in dit stukje met zevenmijlslaarzen verder trek. Het heeft allemaal te maken met het bekende terrein waarop wij thans zijn en waarover wij in 2008 al eerder uitvoerig over hebben geschreven.

Wat dat betreft is het schrijven van een reisblog over een nieuw gebied aantrekkelijker dan verslag doen over een reis die wij al eerder hebben gemaakt. Niettemin genieten wij net zoveel als de vorige keren en is de vrijheid om te gaan en staan waar je wilt de alles bepalende factor om te blijven trekken. Waar heb ik dat toch al eens eerder geschreven?

Van hieruit gaat het vanaf vrijdag 25/3 verder richting Oregon om uiteindelijk over een week ons doel in de Staat Washington te bereiken. Daarover later meer. For now, theYopermobile moves on. See ya!

KEEP ON ROLLIN'

Donderdag 10 maart
Dit is de dag die ik al een tijdje geleden in mijn agenda heb omcirkeld. Vanaf vandaag zijn we tot 31 maart baas in eigen 'bus'.

Bij Camping World in Draper, op circa 20 miles ten zuiden van Salt Lake City, gaan we deze flinke Camper ophalen. Ik krijg nu ineens een beetje haast. Het vooruitzicht om de komende drie weken zelf achter het stuur te kruipen lokt.

We boffen dat het openbaar vervoer in Salt Lake City prima geregeld is. Een comfortabele tram - de Utah Trax - brengt ons in 45 minuten naar het nabij gelegen Sandy. Een kaartje kost maar $ 2,25 p.p. Reis je binnen een bepaalde straal van het centrum van Salt Lake City, dan hoef je zelfs geen kaartje te kopen!! de z.g. Free Fare Zone. Iets voor onze grote steden? Denk daar maar eens over na Nederland.

De tramrit geeft ons een aardige blik op de stad. De route voert o.a. langs Temple Square. Hier zetelt het hoofdkwartier van de Mormonen, een kerkgenootschap met wereldwijd meer dan 13 miljoen leden. Zij zijn de stichters van de stad Salt Lake City. Het centrum beslaat een gebied van circa 4 ha. met o.a de grote tempel, de Tabernacle, de enorme Assembly Hall en twee bezoekerscentra. Helaas was ons verblijf hier te kort om deze bezienswaardigheid te bezoeken of foto's te maken.

Vanaf het eindpunt van de tram is de afstand naar Camping World net even te groot om met onze bagage te voet verder te gaan en dus leggen we het laatste stukje af met een taxi. Hat afhandelen van de formaliteiten kost ongeveer een uur en weg zijn we in ons tijdelijke 'home on wheels'.
De camper is een model van 2010 en dus redelijk nieuw. Met een lengte van ruim 10 meter is het voor Europese begrippen een flinke knaap. Prettig is dat dit model ook beschikt over een uitschuifbare wand van bijna 4 meter lang en 0,50 m. diep. Eenmaal geparkeerd op een mooi plekje, wordt met één druk op de knop de leefruimte aanmerkelijk groter en dus genieten we van meer wooncomfort.

Na een klein uur rijden doen we onze eerste inkopen. Dit keer ontbreekt de fles wijn, want met een alcoholpercentage van boven de 3,2 wordt deze drank in Utah beschouwd als 'liquor' en is het niet zomaar bij Amerikaanse tegenhangers van b.v. Albert Heijn, Jumbo en/of andere buurtsupers te koop. Daarvoor moet je bij speciale (Staats)winkels (liquor stores) zijn, die volgens de overheid het beste weten wat goed voor je is. Wee je gebeente als je als nietsvermoedende toerist de staat Utah binnenkomt en betrapt wordt met een paar flessen wijn in het keukenkastje van je Camper. Laat staan dat je als puber even een 'flesje doet' zonder gepakt te worden. Big brother is watching you! Riekt dat naar een politiestaat? Welnee, men handhaaft hier gewoon strikt de wet en dat wordt prettig duidelijk door b.v. het dalende aantal verkeersongevallen.

Voorzien van de eerste levensmiddelen zoeken we vervolgens een Campground op voor onze eerste overnachting en voelen ons weer als gerijpte vrijbuiters zonder klok of vaste woon- en/of verblijfplaats. Just the way we like it.

Op weg naar de zon
De lange en koude Nederlandse winter met slechts heel af en toe een karig zonnetje doet ons hevig verlangen naar de koesterende warmte van deze koperen ploert. Dus volgen wij de volgende dag de lange weg naar het zuiden van Utah om bij het plaatsje Hurricane in de buurt van Zion National Park nieuw kwartier op te slaan. Op een rustige Campground bevalt het ons zo goed, dat we besluiten een paar dagen te blijven staan om wat van de schitterende omgeving te genieten. Ons voorgenomen bezoek aan Bryce National Park stellen we uit tot een volgende keer, want die gaat er zeker komen. Dit deel van Amerika spreekt ons bijzonder aan, omdat je bijna op de snijlijnen bent van verschillende Staten al moet je de afstanden zeker niet onderschatten. Niettemin, Utah, Arizona, Colorado, Nevada, California zijn binnen redelijke schootsafstand en trekken ons aan als een magneet.


Ook de vrije tijd van reizende pensionados vraagt op z'n tijd om het maken van keuzes. Wij besluiten af te zien van de lange tocht naar zuid Arizona en verleggen onze koers richting Nevada. In de eerste plaats omdat niets moet en alles mag. We combineren het nuttige met het aangename; op 18 maart willen we graag aan de kust van California zijn om mijn broer Wim bij Monterey op te zoeken en via Nevada is de afstand die we daarvoor moeten afleggen aanmerkelijk korter. Dus zoeken we nu Pahrump op, ten Noorden van Las Vegas, om voor de verandering op stand te genieten van een 5 sterren Resort onder prachtige weersomstandigheden.


Waking up in the morning, this is what you see and it makes your day!


Amper op weg verlaten we Utah, om via een klein stukje Arizona naar Nevada te cruisen. Om meer van het bergachtig landschap te genieten verlaten we de drukke I-15 en slaan de weg in die langs Lake Mead voert. Een langgerekt kunstmatig meer waarlangs we urenlang rijden; soms dichterbij en dan ineens weer afbuigend verder af. We komen slechts een enkele auto tegen.


Lake Mead wordt gevuld door de Colorado River en voorziet vooral Las Vegas van water. Aan de zuidkant van het meer regelt de Hoover Dam de waterafgifte stroomafwaarts, richting Arizona en California. Wij zijn hier al eerder geweest en in deze zelfde weblog heb ik op 9 en 13 april 2008 al eens over Pahrump en Las Vegas stukjes geschreven onder de naam 'Camping Hilton Style' en 'Sleepless in Las Vegas'. Als het je interesseert kun je ze zo terug vinden.

Terwijl Ine een uiltje knapt, heb ik gelegenheid gehad wat bij te schrijven. Mijn stukjes hebben geen andere bedoeling dan in grote lijnen aan te geven hoe onze reizen verlopen. Wij hebben zeker niet de pretentie complete reisverslagen te maken met uitvoerige informatie over de streken die we bezoeken. Dat is van een heel andere orde. Ik ben slechts een eenvoudige maverick, die in de schitterende en veelal verlaten gebieden die wij bezoeken slechts een ruw spoor achterlaat.



Voorlopig zijn wij de komende drie dagen onder de radar.
You can track us down again when theYopermobile gets in motion on its way to California.

See Ya!

TRAVELIN' LIGHT

Opgewekt, een leeg hoofd en een rustig gemoed. Dat weegt dus niets en al naar gelang je meer reist, sleep je steeds minder bagage met je mee. Traveling light, that's the key! 

We hebben er zin in. Dat is een understatement...., Ine en ik staan te popelen om weer op stap te gaan. In de aankondiging van onze nieuwe trip naar de USA gaven we het al aan: 'Big wheels keep on turning', en daarmee bedoelen we wielen in alle soorten en maten. Variatie maakt het leven boeiend en avontuurlijk en dus maken we deze reis gebruik van verschillende voertuigen die - hoe raad je het - gebruik maken van één van de belangrijkste uitvindingen van de mens: het wiel.

In 34 dagen reizen we per vliegtuig, trein, motorhome en auto. Elke onderdeel heeft zo z'n eigen charmes, al blijft vliegen toch een noodzakelijk kwaad, omdat je nu eenmaal intercontinentaal moet oversteken.
Dit is het verslag in een notendop over onze 6e reis naar de USA in drie jaar tijd. Ik zal met enige regelmaat een stukje over onze belevenissen toevoegen. Dus als je het leuk vindt, kun je theYopermobile weer van dichtbij blijven volgen.

Zondagmiddag 6 maart: we verlaten ons stulpje in Garderen. Dit keer blijft Scooby, onze poes, thuis. Het dierenpension waar ze vroeger regelmatig werd ondergebracht bleek toch geen prettige oplossing. We zijn erg gelukkig dat ze in haar vertrouwde omgeving kan blijven en liefdevol wordt verzorgd door broer en zus, Johan en Janine, beiden dorpsgenoten. Een hele opluchting voor ons, dus mag het wel even worden vermeld.

Motel Van der Valk bij Schiphol is ons eerste doel. We maken gebruik van het 'Park, Sleep, Fly' arrangement. Gemak dient de mens, dit is een aanrader voor iedereen die een er een tijdje uitvliegt. De naam zegt het al: parkeer je auto, betrek een hotelkamer, ga de volgende dag uitgerust met de hotelshuttle naar Schiphol en laat je auto veilig achter voor de duur van je reis. Betaalbaar, gemakkelijk en de manier om onthaast op pad te gaan.

De volgende etappeplaats is Minneapolis in de Amerikaanse staat Minnesota. De Airbus 300 van Delta Airlines neemt een krachtige aanloop op z'n enorme wielen en draagt ons na een aangename vlucht in ruim 10 uur naar de overkant van de Atlantische Oceaan. Mijn ervaringen over de straffe behandeling die luchtreizigers tegenwoordig krijgen als ze ter controle de Amerikaanse Douane passeren heb ik al eens eerder omschreven. Kort gezegd: het is er niet vriendelijker op geworden. Dat hebben we allemaal te danken aan een stelletje meedogenloze rotzakken, die in naam van hun God en/of vaderland aanslagen plegen en zo doende hun geurvlaggetjes achterlaten.

Al met al zijn we op tijd voor onze aansluitende vlucht naar Denver, Colorado. Een ritje van twee uur in een propvol toestel, een zogenaamde commuter flight. Dat zijn lijndiensten waarin Airlines elkaar proberen af te troeven door zoveel mogelijk passagiers in een toestel te proppen. Ine en ik zitten in een raamrij van drie stoelen.

Net als wij willen gaan zitten, hoor ik iemand zeggen, 'Hi, I am your new neighbor'. Ofschoon de man een vriendelijke stem heeft, klinken zijn woorden als een dreigement, want hoog boven ons uit torent een reus van een kerel van onmetelijke omvang. Hij wurmt zich in de veel te krappe stoel, zoekt met zijn ellebogen steun, maar vordert daarbij de leuning waarop ik krachtens mijn vliegticket zelf aanspraak op mag maken Daar zit ik dan, klem tussen een kolos die een levenslang verbod tot vliegen zou moeten krijgen en ranke Ine, veilig aan de raamkant. Op het gevaar af een blijvende hernia op te lopen heb ik dit traject slechts kunnen overleven door zwaar naar Ine over te hellen, zonder haar te pletten. Wat mijn buurman aan stille verwensingen in mij opriep toen hij ook nog eens ging proberen om in een niet bestaande ruimte zijn laptop te bespelen, laat ik over aan jullie fantasie. Nu we weer in veiligheid zijn kan ik oprecht verklaren: vliegen maakt meer kapot dan je lief is.

Later in middag betreden we met een zucht van verlichting onze hotelkamer in Denver en kunnen we anderhalve dag bijkomen van de lange rit alvorens we gaan beginnen aan de volgende etappe: ditmaal per trein.

Heel soms kun je ver van huis zo maar vanuit het niets iemand ontmoeten met wie je meteen een zekere verwantschap voelt. Op onze tussenstop in Denver maakten wij kennis met Monique, 83 jaar jong en van Nederlands-Indische afkomst. Wij ontmoetten Monique in een kleine downtown espressobar waar vreemd genoeg een heerlijke geur van knoflook hing. Ine liet zich ontvallen dat zij deze geurige rakkers veel gebruikt bij het bereiden van Indische maaltijden. Ofschoon de conversatie met Monique tot dat moment in het Engels werd gevoerd, sprak zij ons ineens opgetogen aan in een waterval aan woorden in onvervalst Nederlands.

Het is bekend, mensen die hun wortels hebben in het vooroorlogse Nederlands-Indië hebben iets gemeen dat het gewone medeburgerschap ontstijgt. Geboren op Sumatra heb ik altijd een ondefinieerbare band met mijn geboorteland gehad en het duurde ook dit keer niet lang of de raakvlakken van ons leven regen zich aaneen als kralen van een ketting.
In de korte tijd dat wij ervaringen met elkaar uitwisselden werd ons duidelijk dat deze voormalige non die door het leven gaat als 'little brown nun' een bewogen leven achter zich heeft. Tegenwoordig woont zij in Denver en zo af en toe bezoekt zij familie in Nederland. Afgesproken is dat wij aan deze onverwachte kennismaking een vervolg zullen geven.

Terug naar onze reis. De Amtrak is een trein die over verschillende trajecten voert, dwars door Amerika. Wij hebben gekozen voor de California Zephyr. Dit spoor loop van Chicago naar San Francisco, een reis van 3 dagen. Wij stappen dus tussentijds in om vanaf Denver naar Salt Lake City in de staat Utah te reizen. De tocht voert door de Rocky Mountains en is het mooiste deel van het Zephyr traject. Onze reis zal 15 uur in beslag nemen. Vertrek uit Denver: woensdag 9 maart om 8:00 uur. Aankomst in Salt Lake City om 23:30 uur.

Het Amtrak spoor kent geen hoge snelheidslijnen en bestaat zeker niet uit het modernste materieel. Ook de wijze van inchecken en verzorging aan boord is duidelijk anders dan wat de moderne spoorlijnen in Europa en andere landen bieden. Maar reizen per trein in Amerika is zeker heel ontspannen. Zware diesel locs trekken lange treinen met matige snelheid hoog door de bergen om daarna weer af te dalen voor een nieuwe aanloop omhoog. Hooggebergte, afgelegen dorpjes, tunnels, sporen die hun weg zoeken langs de beroemde Colorado River, het typische 'gedeng-gedeng' geluid, afgewisseld met het indringende en waarschuwende signaal dat de locs veelvuldig uitstoten; van reizen met de Amtrak wordt een mens weer rustig.
Anders dan in een vliegtuig ben je veel mobieler in deze trein. Door lange gangen kun je je een weg banen naar de restauratiewagen of lounge en kun je in speciale wagons met grote ramen genieten van het schitterende landschap.
Wij hadden comfortabele verstelbare stoelen met veel beenruimte. Prima voor een reis van 15 uur, maar voor een langere reisduur is een slaapcoupé zeker aan te bevelen. Wij betaalden voor onze reis slechts 93 Euro totaal!!

Het was voor ons de eerste treinreis in Amerika. Zeker voor herhaling vatbaar, maar voorlopig toch even niet. Het zal te maken hebben met het feit dat wij graag 'zelf aan het stuur willen zitten'. Minder afhankelijk van anderen, tijdschema's en andere beperkingen.Na aankomst in Salt Lake City wacht ons een prima hotel. Van het station worden we snel door de hotelshuttle opgehaald en binnen een uur zijn we in diepe slaap verzonken.

Vanaf deze plaats nemen we het stuur in eigen hand. Op donderdag 10 maart halen we de gereserveerde motorhome op en trekken we zuidwaarts, dwars door Utah naar Arizona en Nevada. Inmiddels zijn we ons rollende huis ingetrokken en daarover een volgende keer meer.
'theYopermobile' is op stoom gekomen, stay tuned!

BIG WHEELS KEEP ON TURNING

theYopermobile zet zich binnenkort weer in beweging. En dit keer begint de reis in Amerika anders dan anders. Inmiddels zit de aanloop erop en zijn we maandag 7 maart na een voorspoedige vliegreis in Denver Colorado gearriveerd. Nu staan we aan de vooravond van een nieuw avontuur. Met dit van YouTube geplukte filmpje lichten we alvast een tipje van de sluier op. Later meer!