Wat wil je nog meer? Je huis op wielen startklaar voor het geval dat je toch maar besluit verder te trekken naar een ander mooi plekje. Intussen zit je lekker lui achterover verloren in een spannend boek.Jawel, het zijn barre tijden om zo van dag tot dag zonder opgejaagd te worden door agenda of klok vrijuit te kunnen kiezen. Wat zal het worden? Blijven we nog even of gaan we de koers verleggen naar zo maar een nieuw stipje aan de verre horizon?
Where do we go to my lovely? We'll see pumpkin. In deze fase van onze tweede jeugd is de beste route er een zonder vaste bestemming. Rijden of stilstaan? Who cares? Pluk de dag en geniet volop. Dat is het motto.
Zo, het leek me voor de verandering eens aardig om niet zoals gebruikelijk een nieuw reisverhaal vanaf dag 1 te beginnen.
Anders dan onze lange reis in 2008 waarover je in theYopermobile alles kunt lezen, is het trouwens niet de bedoeling om weer uitvoerig over onze belevenissen te schrijven. Het zullen wat fragmentarische indrukken zijn waar we later nog eens met plezier op kunnen terugkijken.
De kern van het verhaal ligt eigenlijk al opgesloten in de eerste zinnen van dit stukje. Daaruit kun je lezen hoe intens we genieten van onze vrijheid en de ruimte waarin we ons kunnen bewegen. De foto's en de beknopte tekst die ik daarbij zal plaatsen zullen steeds weer bevestigen hoezeer wij ons bewust zijn van het feit dat deze manier van leven voor ons een groot goed is. Waar wij ook onze standplaats kiezen, de nieuwe omgeving laat steeds weer veel van zich ontdekken en bewonderen zonder dat zij al haar geheimen prijs geeft. En als we onze weg vervolgen, is er steeds opnieuw die nieuwgierigheid naar wat voor moois zich na de volgende bocht zal gaan ontvouwen. Inmiddels is het ruim 2 weken geleden dat wij in San Francisco zijn geland. Een directe vlucht van ruim elf uur die wat mij betreft ook niet langer moet duren. Ik doe nooit een oog dicht en benijd vaak de mensen die al gauw wegzinken in een diepe slaap. Van vroegere ervaringen moet je wat opsteken en dus zijn we direct na aankomst een motel in gedoken om rustig te wennen aan een nieuw dagritme. Na een prima nacht de volgende dag gezond weer op, klaar om de gereserveerde motorhome op te halen.
Vaker dan op onze vorige reizen weten we bij bij het krieken van de dag nog niet waar we bij zonsondergang zullen staan. Het kan van dag tot dag verschillen. Soms kiezen we voor een doorgangspark op weg naar een bepaalde bestemming en nemen we genoegen met basisvoorzieningen of zelfs minder. In het laatste geval zoek je een plekje in het wild wat niets kost of hooguit een paar dollars. Ze noemen dat hier boondocking. Als je motorhome over een watertank beschikt, alsmede vuil water tanks gesplitst in een grijs deel voor gebruikt spoelwater en een zwart deel voor wat je zelf toch dagelijks kwijt moet, kun je zo maar een dag of 4 blijven staan. Vooral met een generator om zelf stroom op te wekken ben je helemaal onder de pannen.
Boondocking is voor vele Amerikanen een geliefde bezigheid. Niet in het minst omdat het weinig kost. Vooral de snowbirds, veelal gepensioneerde mensen of ouderen met een kleine beurs, die in de winter vooral naar Arizona en New Mexico trekken, bevolken in grote getalen de vlakten rond Yuma en Quartzsite. De bevolking van dit laatste plaatsje groeit in die tijd van zo'n 3000 zielen met vele duizenden tijdelijke bewoners. Een maatschappij op zich waar het echter gewoonlijk gemoedelijk aan toe gaat. Iets voor ons? Dacht het niet! Leuk om even te neuzen en je te verbazen en dan gauw wegwezen.
Amerika heeft een dicht netwerk van campgrounds waar altijd wel een plaatsje is te vinden. Van heel eenvoudige parken met al dan niet full hook-ups (water, electra en aansluiting op riolering) tot resorts met alle luxe zoals zwembaden, sauna, golfcourses, restaurants en wat al niet meer. Prijzen lopen van 15 tot 60 of meer US Dollars per nacht. Alleen al de plantengroei en waterpartijen in de dure resorts doen je versteld staan van alle luxe. Ook hierin is Amerika een buitenbeentje. Wij houden het simpel met af en toe een zijsprongetje naar een bijzonder resort. Wij zoeken de vrijheid en de ruimte. Klik eens op de foto's en kijk, dan weet je wat ik bedoel!
Waarheen we ook naar toe willen, ons huurhuis op wielen brengt ons er comfortabel heen. De motorhome is bijna 10 meter lang en is voorzien van alle gemakken. Vooral de uitschuifbare wand brengt extra ruimte als we ons plaatsje gevonden hebben. De wand van 4 meter schuift circa een halve meter naar buiten en daarmee automatisch de zitbank en de eethoek. Ofschoon dat een enorm verschil uitmaakt, is het nog niks vergeleken met de imposante en luxe motorcoaches van 12 tot 14 meter lang die wel vier van die uitschuifbare wanden hebben. Zo veranderen ze met een druk op de knop van een reisbus tot een volwaardige luxe woning. Aan deze giganten van de weg zijn vaak ook nog flinke auto's gekoppeld (formaat SUV) waardoor ze gecombineerd een lengte van 18 meter of langer hebben. Only in America!
VOOR EEN PRIKKIE.............., MET SATELIETONTVANGER KOST-IE WEL EEN FLINKE DUIT MEER. MAAR DAN HEB JE OOK WAT!
De hierbij geplaatste foto's geven een indruk van de plaatsen waar wij zoal 'onze tent opslaan'. Ine, lezend op een campsite van een van de vele State Parks, een ander plaatje genomen midden in de rauwe natuur van Arizona, boondocking op z'n best! Aan een plekje aan zee ga je ook niet zo gemakkelijk voorbij. Van frisse zeelucht happen knap je lekker op.En niet te vergeten het uitzicht vanuit onze motorhome met de wijde blik over Lake Pleasant ten noorden van Phoenix. Een aangelegd meer, belangrijk voor de waterhuishouding van Central Arizona met ook een belangrijke recreatieve functie. Dit mooie uitgestrekte meer wordt gevoed door - hoe kan het ook anders - de almighty Colorado River, de levensader voor een groot deel van Amerika.
Tussen de plaatsen waar deze foto's gemaakt zijn liggen vele honderden kilometers. Je kart wat weg in dit land. Op het moment dat ik dit schrijf hebben we in twee weken tijd een kleine 2000 km's afgelegd. In totaal verwacht ik dat we de 3000 km's wel zullen halen voordat we weer op het vliegtuig naar Holland stappen.
Trouwens, de aanblik van deze 2 wegreuzen bracht mij op een ondeugend idee. Mocht het ons eens lukken om voor een leuk prijsje zo'n rollende villa aan te schaffen, dan ligt het toch voor de hand om onze Cadillac terug te verschepen naar America... Beter klimaat voor een cabriolet, kostenvrij (nou ja.....). Zeg nou zelf, dat is toch geen dagdroom? Voor een zacht prijsje een aanhangertje als garage. Auto altijd paraat voor leuke uitstapjes, benzineprijs veel aantrekkelijker. En het oogt ook nog leuk.
Ik enthousiast, Ine verre van dat. Begon naar haar voorhoofd te wijzen en meewarig naar me te kijken. Jammer, zeepbel is uit elkaar gespat. Ooit heb ik geleerd dat je groot moet denken, maar Ine zegt dat daarmee iets anders wordt bedoeld......!
