Trekken door het westen van Amerika zonder daarin Route 66 op te nemen is een opgelegde kans missen voor open doel. Al vóór ons vertrek naar de USA in januari hadden we ons voorgenomen, tenminste een deel van deze historische route te gaan verkennen. Nu, met Las Vegas achter ons en op weg naar het eindpunt van onze lange reis, is het bijna zover. De reis heeft ons o.a. gevoerd door de high desert, langs de kust van California en Oregon, door de machtige Redwoods en door het hooggebergte van de Cascades en de Sierra Nevada. Alle zonder uitzondering 'beautiful American Trails'. Hoe toepasselijk is het dan om een deel van het laatste traject te rijden over the 'Grand old mainstreet of America'. Maar voordat het zover is, staat eerst een bezoekje aan de Hoover Dam op het programma. Een bolwerk van staal en beton dat een goede waterhuishouding in het westen en zuid-westen van de Verenigde Staten moet garanderen. De Hoover Dam ligt precies op de grens van Nevada en Arizona en is een van de meest indrukwekkende bouwwerken ter wereld. Vanzelfsprekend dat wij dit gevaarte met eigen ogen en van dichtbij willen bewonderen.
De Hoover DamAl miljoenen jaren lang heeft de Colorado River zich over een afstand van ruim 2000 km. een weg gebaand vanuit the Rocky Mountains in Colorado naar de Golf van California bij Mexico.
Het is een waterweg die vooral in de laatste 100 jaar steeds belangrijker is geworden voor de waterbehoefte van de snel groeiende bevolking. Tussen de stroomgebieden van de rivier - lees staten - moest overeenstemming worden bereikt over de vraag hoe het water zou worden verdeeld.
Dit leidde in 1922 tot een ingewikkeld contract waarin het watermanagement werd geregeld. Het directe gevolg hiervan was het ambitieuze plan om een dam te bouwen. De constructie hiervan begon in 1930. Onder zeer zware omstandigheden werd het werk in vijf jaar voltooid. Meer dan 100 arbeiders verloren daarbij het leven. In 1999 werd de Hoover Dam genoemd als een van de vijf grootste bouwkundige constructies van de 20ste eeuw.
Jaarlijks bezoekt meer dan een miljoen mensen deze boogdam en het kan dus flink dringen zijn om de grens tussen de twee staten over te steken. Om dikke files te vermijden vertrekken we bijtijds uit Las Vegas om na een uurtje rijden de Hoover Dam te bereiken. Al van verre wijzen de dikke hoogspanningskabels en talloze masten als het ware de weg naar het bolwerk. Het is geen fraai gezicht maar ook hier heiligt het doel de middelen. De Hoover Dam dient immers niet alleen om wateraanvoer en opslag te regelen maar huisvest ook een elektriciteitscentrale. Niet minder dan 17 turbines leveren per jaar meer dan 2.074 megawatt aan hydro-elektriciteit op, genoeg om 1,5 miljoen mensen van stroom te voorzien. De verkoop van elektra is meer dan voldoende om self-supporting te zijn. Indrukwekkend, omdat het onderhoud en het in werking houden van de dam en de installaties heel veel geld kost. Het loont om op tijd te zijn, zeker bij dit soort bouwwerken. Sinds de aanslagen in 2001 zijn de veiligheidsmaatregelen in Amerika bijzonder verscherpt. Als we Boulder City voorbij zijn worden we al gauw naar een controlepunt geleid waar auto en trailer aan een korte inspectie worden onderworpen. Omdat het nog niet druk is zijn er geen lange wachttijden en is de stemming ontspannen. Aan de foto bovenaan kun je zien dat Ine aan die controle zelfs nog een vriendje heeft overgehouden. Na de 400 meter lange rit over de dam zoeken we een parkeerplaats om in all rust het kolossale bouwwerk en de omgeving op ons te laten inwerken. Door de dam is een groot kunstmatig meer gevormd van circa 63.455 ha. Het water dat in 'Lake Mead' wordt opgevangen en gedoceerd door de dam wordt 'doorgestuurd', voorziet meer dan 20 miljoen mensen van water en maakt irrigatie van grote landbouwgebieden in droge streken mogelijk.
Als je je realiseert hoe droog en dor het gebied daar is, wekt het bewondering op dat midden in die woestenij zo'n enorme plas water ligt. Ook flora en fauna zijn er mee gebaat en de recreant vindt er alles van z'n gading.
Alsof de bouw van de dam niet genoeg is, wordt thans gewerkt aan een nieuwe vierbaansweg met een viaduct hoog over de Colorado River. Hierdoor zal het sterk toegenomen verkeer over de dam afnemen De nieuw weg zal een werkelijk spectaculair uitzicht op de dam en het meer bieden. Te zijner tijd dus nog maar een keertje terugkomen.Met een hoofd vol nieuwe indrukken vervolgen we onze weg. We rijden nu op Hwy. 93 naar het stadje Kingman. Opvallend is dat er in dit ruwe gebied veel land te koop wordt aangeboden. Voor een betrekkelijk klein bedrag heb je hier al gauw een flinke lap grond. Het is een interessante streek om door te rijden, maar je daar vestigen..........., nee dank u, toch maar niet. Na een kleine 2 uur rijden we Kingman binnen en parkeren direct bij het Power House Visitor Center om informatie in te winnen over Route 66. Hier kun je alles te weten komen over de historie van deze weg en is allerlei prullaria te koop.
We staan geparkeerd naast een spoorweg waar om het kwartier eindeloos lange rijen goederenwagons voorbij rijden, getrokken door 4 enorme diesellocs. Soms zijn het meer dan 100 wagons, volgeladen met containers. Een snel rekensommetje leert je dan dat zo'n 'treintje' meer dan 2 km. lang is. Aan de namen op de containers kun je goed aflezen waar veel goederen hun oorsprong hebben, ........., 'made in China'. Waar heb ik dat vaker gezien?Een oude locomotief tegenover het informatiecentrum herinnert je eraan dat Kingman een plaats is waar het spoor altijd een grote rol heeft gespeeld. Vlak daarnaast is een restaurant die de typische stijl van de jaren rond 1950 uitstraalt. Je kunt er niet omheen, we are on Route 66.
Route 66De US 66 is de historische autoweg in de Verenigde Staten die Chicago in de staat Illinois verbond met Santa Monica aan de kust van California. De lengte van deze weg was ruim 4000 km. Route 66 liep door Illinois, Missouri, Kansas, Oklahoma, Texas, New Mexico, Arizona en California en speelde een belangrijke rol in de Amerikaanse cultuur van de 20ste eeuw. In de jaren rond 1930, tijdens de grote depressie, trokken veel mensen naar California om daar hun geluk te zoeken. Na de 2e wereldoorlog gebruikten vele nieuwe autobezitters de weg om van de ene kant van het land naar de andere te rijden. De weg is een nostalgisch symbool voor de rol van de auto in de Amerikaanse samenleving van de jaren 1930-1980. In 1985 werd de US66 officieel opgeheven, nadat het Interstate Highway System het lange afstandsverkeer had overgenomen. In Arizona loopt nu de grote I-40 min of meer parallel aan de oude weg.
De nostalgie naar de oude tijd wordt gevoed door een speciaal gevormde vereniging die zich beijvert om grote stukken van de oorspronkelijke autoweg in stand te houden. Door de commercie wordt hier slim op ingespeeld, waardoor de aandacht voor dit stukje Amerikaanse geschiedenis opbloeit. Veel automobilisten willen tenminste één keer de 'Mother Road' gereden hebben. Dat gebeurt steeds vaker in groepsverband met oldtimers. In auto's of op motoren wordt dan gezamenlijk een deel van de route gereden en worden er allerlei programma's om heen gebouwd. Route 66 is op vele manieren bezongen. In 1946 schreef de jazzcomponist en pianist Bobby Troup zijn meest bekende nummer 'Get your kicks on Route 66', nadat hij naar California was gereden. Behalve Nat 'King' Cole die er een grote hit van maakte, hebben o.a artiesten als Chuck Berry en de Rolling Stones deze song opgenomen. 
Tegenwoordig kun je nog slechts op delen van de oude Route 66 rijden. Wij kiezen voor het langste ononderbroken stuk dat loopt van Kingman naar Williams, een afstand van een kleine 200 km. Als we Kingman verlaten, rijden we nog een tijdje door een redelijk bewoond gebied, maar al gauw zijn andere weggebruikers in geen velden of wegen te ontdekken. Eigenlijk verschilt het rijden op deze weg niet met andere afgelegen trajecten die we gereden hebben. Een fascinerende omgeving, geen verkeer en prachtig weer. Weer voelen we ons in ons element. We are the king & queen of the road. Als er toch aanwijzingen zijn dat we ons op historische gronden bevinden, komt dat door de sporen van oude tijden toen deze weg nog druk bereden werd. Vervallen en verlaten benzinestations en motelletjes, verweerde verkeersborden en achtergelaten autowrakken enz. Het is niet zo zeer dat het deprimeert, als dat het intrigeert en aanzet tot enige mijmerij. Alles gaat nu eenmaal voorbij. Wat rest zijn karakteristieke overblijfselen uit vervlogen tijden.
In de late middag komen we in Seligman aan. Het ligt op een punt waar de I-40 en Route 66 vlak naast elkaar liggen. Een mooi voorbeeld waarom dit plaatsje heeft kunnen overleven. In bouwstijl en aanbod van producten en diensten probeert men hier in te spelen op de groeiende belangstelling van de toerist voor Route 66. Zo zijn er meer van die plaatsjes die gebouwen en gevels in oude luister herstellen en door gerestoreerde oldtimers in het straatbeeld de aantrekkingskracht van the Road to Nostalgia proberen te vergroten.
We zoeken in Seligman een plekje op de enig campground die het plaatsje rijk is. Niet veel bijzonders, maar er valt niets te kiezen.
De volgende dag beginnen we aan het laatste traject van onze tocht. We draaien de I-40 op, richting Flagstaff. Het is flink klimmen, want we moeten naar een hoogte van ruim 2000 meter. Rond het middaguur komen we in Flagstaff aan waar we hartelijk begroet worden door mijn broer Wim en Bernadette, een vriendin. De koffie smaakt goed, de stemming is opperbest en de verhalen borrelen spontaan op. Dan is het tijd om op te stappen. Nog eenmaal draaien we een parkeerplaats op om wat boodschappen in te slaan en dan gaat het richting Sedona, de plaats die we ruim 2 maanden geleden verlieten. Nog een uurtje rijden en dan is het kringetje rond.De reis loopt ten einde, maar het reisverslag is nog niet volledig. Wordt vervolgd. See ya!
