RETORN A TARRAGONA

Una Campanya ......!

Un trosset d'història

Imagineu-vos: 

vostè és un jove de 22 anys, acaba de casar-se i decideix abandonar els Països Baixos.

L'elecció d'un altre lloc és fa fàcilment. Bye bye Amsterdam, Hola Tarragona, i aquí estem!

No parlàvem espanyol, ni català, no erem conscients de la cultura i costums i havíem arribat amb els estalvis justos per buscar feina. Però ets jove, positiu, ple d'energia i determinació per tenir èxit en el nostre nou país. I així va començar tot! al 1965.

Amics amb l'aigua

El triangle Reus-Salou-Tarragona a Catalunya és el nostre hàbitat. Des de la meva formació com a professor d'educació física, és obvi que a l'esport és on trobàrem l'esperança.

Això funciona. 
A l'abril de 1966 començo com entrenador del CN Tàrraco, un club de natació recentment format a Tarragona. 

Al servei de la joventut

Durant quatre anys treballo dur en la construcció del jove club de natació. Al 1970 junt amb la meva dona i el nostre fill, que havia nascut a Tarragona, tornem als Països Baixos. La primera part de la meva carrera professional va acabar i fins la meva jubilació el 2004 hi ha hagut molts més capítols. 

Sovint la meva ment vaga de vegades a un temps específic de la meva vida, però amb els anys els records s'esvaeixen.

El talent jove, diamants en brut d'un club 

De sobte, del no-res, puc remuntar-me a una època de la meva vida que ja pensava que estava tancada. 
Coincidència o un contacte espontani ha provocat tot això. Això està bé, però és molt particular quan això succeeixi després de gairebé 50 anys !! 
Gràcies a les xarxes socials a l'any 2010 entro de nou en contacte amb Dolors, una jove nedadora de la meva època al Tàrraco. 
A través d’ella vaig contactar amb el club al 2014, al seu cinquantè aniversari, fet que va donar lloc a un retorn a Tarragona el maig d'aquest any.

La gran Sorpresa

Inoblidable

El retorn a Tarragona per a mi i la meva dona ha estat una experiència extraordinària. Estem aclaparats per una sèrie d'esdeveniments emocionants. Molt especial va ser el retrobament a l'aeroport de Reus, seguit de la recepció i visita a CN Tàrraco, en que el president del Club em va lliurar una placa en memòria del meu temps a Tarragona. 

Però la sorpresa més gran per a nosaltres va ser una reunió organitzada en un restaurant amb vells coneguts. En una bella ubicació, vam ser rebuts per membres de la junta, ajudants, nedadors i nedadores amb els que vam compartir aquells anys al CN Tàrraco i  també per membres de la actual direcció del Club.

Gràcies a tothom per ser-hi, ha significat molt per a mi!

Una emotiva reunió després de gairebé 50 anys. Una festa de reconeixement amb anècdotes, històries, records i amb una llàgrima aquí i allà. Les emocions i expressions d'agraïment pel treball realitzat, les tinc sempre al meu cor. 

No hi ha paraules suficients per descriure aquest dia en particular, el 17 maig 2014. 

Els records están fets d'això!

Tres persones han jugat un paper clau que la nostra visita a Tarragona fos una gran festa.
La Dolors, l’Ana i el Santi, tres ex nedadors, adolescents de l'època en què jo era el seu entrenador.

Dolors, gràcies per la teva amistat i tots els seus esforços i ajuda!
Anna i Santi, gràcies per la seva hospitalitat en un lloc paradisíac del Cap Salou!

Ha estat un viatge en el temps i el cercle s’ha tancat.

El que una vegada és va iniciar a Tarragona: la construcció d'un club de natació i el treball amb els joves, gairebé 50 anys més tard ens ha portat a un punt culminant que mai hauria imaginat.

Un emotiu retrobament amb vells amics. 

El retorn a Tarragona és el meu esdeveniment més destacat de 2014!

*******************

****************

************

Hierna volgt de Nederlandse uitvoering van de hierboven 
in het Catalaans geplaatste impressie over: 
„TERUGKEER NAAR TARRAGONA”.  

Een stukje geschiedenis

Een groeiende zwemfamilie

Stel je even voor: je bent een jonge man van 22 jaar, net getrouwd en je besluit om Nederland te verlaten. 
De keus voor een andere plek is snel gemaakt. Bye bye Amsterdam, Hello Tarragona!

Je spreekt geen Spaans, geen Catalaans en je kent de cultuur en de gewoontes van het land niet. 
Het kleine spaarpotje dat je samen hebt is net voldoende om even om je heen te kijken op zoek naar werk. 

1967 Schoolzwemmen
1e kampioenschap

Maar je bent jong, positief ingesteld, bruisend van energie en vastbesloten om te slagen in je nieuwe land.
Zo is het begonnen! In 1965. De driehoek Reus-Salou-Tarragona in Catalonië vormt ons leefgebied. Vanuit mijn opleiding als sportleraar is het vanzelfsprekend dat de sport het domein is waar ik werk hoop te vinden. Dat lukt. In april 1966 word ik trainer van C.N. Tàrraco, een net opgerichte zwemclub in Tarragona. Gedurende vier jaar werk ik hard en met veel plezier aan de opbouw van de jonge zwemclub, waarna ik met vrouw en onze in Tarragona geboren zoon toch weer terugkeer naar Nederland.

Met 2 snelle jongens

Vlak voor het begin van 1970 is dus het eerste deel van mijn professionele loopbaan afgesloten. Tot mijn pensioen in 2004 zullen er nog vele hoofdstukken volgen. 

Toch is het verleden nooit helemaal weggestopt. 
Soms kun je zomaar uit het niets in gedachten worden teruggevoerd naar een fase in je leven waarvan je dacht dat die afgesloten was. Toeval of een spontaan contact kan hiertoe leiden.
Dat is leuk, maar het wordt heel bijzonder als zoiets na bijna 50 jaar (!!) gebeurt.

Een zwemploeg in opbouw

Dankzij de sociale media raakte ik in 2010 weer in contact met Dolors, ooit een jeugdige zwemster uit mijn Tàrraco-tijdperk. De ontsluiting van cyberspace heeft ons in een nieuwe wereld gebracht. Door Facebook is het contact verder gegroeid. Via Dolors begon ik de club, die in 2014 haar 50-jarig bestaan vierde, opnieuw te volgen en dat heeft geleid tot een terugkeer naar Tarragona in mei 2014.

De grote verrassing

Een hartelijk weerzien

De terugkeer naar Tarragona is voor mij en Ine een uitzonderlijke belevenis geweest. 

Wij zijn overweldigd door een reeks van gebeurtenissen met een grote emotionele lading. Hoe bijzonder het was bleek al direct bij de begroeting op het vliegveld van Reus. 

Gevolgd door  de ontvangst en een rondleiding in de accommodatie van C.N. Tàrraco, waarbij de voorzitter van de club mij verraste met een plaquette ter herinnering aan mijn tijd als trainer in Tarragona. 

Maar de grootste verrassing was een spontaan georganiseerd welkomsdiner met vele oude bekenden. Op een schitterende locatie was een zaal afgehuurd en werden we begroet door (oud-)bestuursleden, oud-stafmedewerkers en voormalige zwemmers en zwemsters.

Een gepast antwoord op een warm welkom

Een ontroerend weerzien na bijna 50 jaar. Een feest der herkenning met anecdotes, verhalen, herinneringen en met hier en daar een traan. 

De emoties en de blijken van waardering voor het ooit verrichte werk, heb ik voor altijd in mijn hart gesloten.

Er zijn geen passende woorden om die bijzondere dag op 17 mei 2014 te beschrijven. Onvergetelijk!

Drie mensen hebben een hoofdrol gespeeld. Zij hebben van ons bezoek aan Tarragona een groot feest gemaakt. Dolors, Anna en Santi, drie voormalige zwemmers, teenagers nog in de tijd dat ik hun trainer was. 

Twee perfecte gastvrouwen

Dolors, dank voor je vriendschap, al je bemoeienissen en hulp! Anna en Santi, dank voor jullie gastvrijheid op een paradijselijk plekje van Cabo Salou! 

Het is een reis geweest terug in de tijd en de cirkel is gesloten. 

Wat ooit in Tarragona is begonnen; het bouwen aan een zwemclub en het werken met jonge mensen, heeft bijna 50 jaar later geleid tot een nooit gedachte climax. Een emotioneel weerzien met oude vrienden. 

De terugkeer naar Tarragona is mijn hoogtepunt van 2014!

EEN HALVE EEUW SAMEN.........

In perfecte synchronie

EN NOG STEEDS
WERK IN UITVOERING!

Op 18 December 2014 hebben wij alles even neergelegd en in de privacy van ons huis samen getoast op ons 50-jarige huwelijk. 

Het bereiken van deze mijlpaal was het uitgelezen moment om nog een keertje om te kijken naar wat zich zoal heeft voorgedaan op deze lange tocht door 5 decennia. Met verwondering, want waar is de tijd gebleven?

Wij hebben momenten van geluk aaneen geregen en op momenten dat de ketting dreigde te breken door te zware lasten of tegenslagen, hebben we uitdagingen opgepakt en omgebogen tot nieuwe kansen. Tranen van blijdschap hebben rijkelijk gevloeid en intens verdriet hebben we samen gedeeld. In materiële zin zijn wij voldoende bedeeld en geestelijk groeien heeft ons geleerd steeds toegankelijk te blijven voor elkaar. Wij voelen ons bevoorrecht al zo ver te zijn gekomen en slaan met veel vertrouwen, wellicht iets minder soepel, maar nog steeds nieuwsgierig een vervolgtraject in.

1961: verkering

1964: verloving

1964: getrouwd

2010: relaxed

HERFST

Zaterdagochtend 1 november, met de slaap nog nauwelijks uit de ogen, word ik als bij toverslag bevangen door wat ik buiten zie. Een staalblauwe hemel, een stralende zon en de kring van loofbomen in vlammende herfsttooi rondom ons huis bieden een onwaarschijnlijk mooie aanblik. De beuk op ons gazon steelt als een met goud behangen majesteit de show. Een lichte bries doet af en toe een wolk van kleurig blad naar beneden dwarrelen. 

De droge en knisperende bladeren vlijen zich rondom de stam als onderworpenen aan hun vorst. Het gazon gaat langzamerhand schuil onder een kleurige bladdeken. De herfst op z'n mooist.

Op deze dag, naar later zou blijken de warmste herfstdag ooit, kun je niet anders dan genieten van het moois dat de natuur te bieden heeft. En toch, de dans der seizoenen moet zijn beloop hebben. Dat blijkt uit het weerbericht voor de komende dagen. Wind, regen en kou hebben koers gezet naar ons land.

Het betekent dat de mooie beelden van nu spoedig plaats maken voor een tuin in verval. Tijd dus om de mouwen op te stropen en versneld werk te maken van opruimen en winterklaar maken van de tuin.

Na een paar uur druk in de weer te zijn met bladblazer, bladhark en bladton, zijn gazon en tuinpaden ontdaan van het herfstdek. Het is windstil, een laatste moment van genade voor bomen en struiken voordat zij door wind en regen van hun laatste blad zullen worden ontdaan. 

Zo mooi als vandaag zal het dit jaar niet meer worden. In het schijnsel van de ondergaande zon werpen bomen en struiken hun schaduw vooruit en krijgen we een voorproefje van de donkere dagen die ons te wachten staan. De zomer is voorbij, wat ons lief is, lijkt in een oogwenk te verdwijnen. De winter dient zich aan, met haar eigen wetten. De natuur laat niet met zich sollen.