SLEEPLESS IN LAS VEGAS

Wow! Las Vegas is niet alleen een bijzondere maar vooral intrigerende stad. 
Geen wonder dat de spotlights altijd op deze unieke show- en gokstad zijn gericht. 'Entertainment Capital of the world' of 'City of Lost Wages' zijn zo maar een paar bijnamen van deze stad die elke dag weer vele gelukzoekers lokt naar de Casino's. 
Daaraan ontleent het ook die andere bijnaam van 'Sin City' en dankt het onder de moralisten z'n imago van een electronisch Sodom en Gomorra.


Maar in onschuldige termen gesproken kun je ook vanuit het oogpunt van pure nieuwsgierigheid een bezoekje aan Las Vegas brengen. Immers niets menselijks is ons vreemd. Klaarblijkelijk schept de mens er een duivels genoegen in om zich bloot te stellen aan allerlei vormen van verleiding. Het gros van de bezoekers beperkt zich tot onschuldig vermaak, maar wee degene die in het spel z'n hand overspeelt.

Vanuit het gegeven dat mensen kennelijk vermaakt en verleid willen worden is een imperium ontstaan dat al lang buiten de oevers van 'the Strip' is getreden. The Strip is de oorspronkelijke strook land waar in 1905 het eerste casino verrees en waar al jaren lang de beroemdste hotels en casino's zijn gevestigd. The Strip, thans ook Las Vegas Boulevard genaamd, is de slagader van Las Vegas waar je op je eerste ontdekkingstocht je vergaapt aan de gebouwen, gevels en geraffineerde lichteffecten. En zoals het ons verging, zo zal het ongetwijfeld ook met miljoenen anderen het geval zijn: na je eerste bezoek - bij voorkeur in de avond - zoek je dizzy van alle indrukken je hotel of in ons geval je 'huggy buggy' op.

Booming City

Als we op woensdag 2 april 2008 in Las Vegas arriveren, kun je al van verre zien dat vanuit de oorspronkelijke Strip een enorme stad is verrezen die thans anderhalf miljoen inwoners telt. Een booming town die nog steeds z'n grenzen blijft verleggen om de onstuitbare stroom van nieuwe werkzoekenden te kunnen huisvesten. Zoals ik mij al eerder in Arizona afvroeg, dringt ook hier meteen de vraag zich op, hoe bij zo'n bevolkingsaanwas in de waterbehoefte kan worden voorzien. Dit moet haast wel een bron van zorg zijn, vooral nu is vastgesteld dat het waterniveau van het naburige Lake Mead veel te laag is voor de tijd van het jaar. Lake Mead is een groot kunstmatig meer, onder andere gevoed door de Colorado River en het waterniveau wordt geregeld door de beroemde Hoover Dam. Dit meer voorziet deze alsmaar uitdijende stad van water.

The Strip

Zoals bij elke stad is het prettig binnenrijden over de brede aanvoerwegen en al snel bereiken we RV Park 'Oasis' dat ook nog eens dicht bij 'the Strip' is gelegen. Het park telt meer dan 900 plaatsen en is bijna geheel bezet. Gelukkig maar dat wij gereserveerd hebben, anders was het ondanks de vele parken in en rondom de stad toch nog wel even zoeken geweest. We treffen weer een ruime accommodatie aan en ondanks de hoge bezettingsgraad heb je niet het gevoel op elkaars lip te zitten.

In de vroege avond trekken we voor het eerst naar the Strip en kijken al meteen onze ogen uit. We besluiten om vooralsnog vanuit de auto de stad te gaan verkennen, zodat we de volgende dagen wat makkelijker de weg kunnen vinden. Ine heeft alle tijd om rond te kijken, terwijl ik me toch goed moet blijven concentreren op het drukke verkeer. 'Only once you can make a first impression'....... Wel, de eerste indrukken overtreffen onze verwachtingen en dat belooft wat voor de komende dagen.

Het gezegde 'wie lacht niet die de mens beziet', zou zo maar in deze stad z'n oorsprong kunnen hebben. Niets leukers dan naar je medemens te kijken in een stad die bol staat van extravagante uitingen in bouw en straatbeeld. Las Vegas verbaast, intrigeert, choqueert en imponeert. Als je je lichtvoetig door deze stad beweegt, zou je haast vergeten dat alles aangestuurd wordt door hard Cash & Credit.

In twee dagen kun je Las Vegas aardig doorkruisen, maar als je alle hotels en casino's wilt bezoeken ben je voorlopig nog wel even zoet. En dan hebben we het nog niet eens over het bijwonen van één of meer topattracties, laat staan het wagen van een kansje aan de speeltafel of een gokautomaat. Om een topartiest live te zien optreden moet je toch wel een bundeltje neerleggen. Cash mag, maar hoeft niet. Ze zijn daar gek op je creditcard. Waar vroeger sterren als Elvis Presley, Frank Sinatra, Dean Martin en Sammy Davis jr. volle zalen trokken, zo zijn dat nu topartiesten als Celine Dion, Elton John en vele anderen. Zelfs good old Tom Jones is nog steeds kind aan huis in MGM-Las Vegas.

Absolute topper in het selecte rijtje superstars is Celine Dion die de afgelopen vijf jaar - week in, week uit - optrad in het Coloseum (4.500 plaatsen) van het prestieuze Caesars Palace. Reserveren: weken van te voren en elke avond uitverkocht. Zij hield daaraan - naar verluidt - een magere 200 miljoen dollar netto over..........! Toegangsprijzen: van $ 100,- tot $ 250,-. Nu was het de beurt aan Elton John en in de zomer zijn Cher en Bette Midler de grote kasmagneten. Zo, dat weten jullie dan ook weer en kun je tenminste kiezen als je plannen hebt.

Lokken en gokken
De Strip kent een aantal fameuze hotels en casino's die heel karakteristiek zijn en eigenlijk een uitvoerige omschrijving verdienen. Helaas, dat valt toch net buiten het bestek van dit globale reisverslag. Maar neem van ons aan dat je ogen tekort komt. De mega-resorts doen er alles aan om elkaar als blikvanger te overtroeven en zijn vrijwel alle gewijd aan een thema. Zo onderscheidt b.v. Caesars Palace zich door zijn frivole Romeinse trekken, dansen bij de Bellagio waterfonteinen spectaculair op muziek van Frank Sinatra en Andrea Bocelli en kun je spelevaren in gondels op Canal Grande bij The Venetian. Op een replica van de Eiffeltoren in Paris-Las Vegas kun je dineren en in New York-New York hotel waan je je op Manhattan in miniformaat. Nou ja.....mini, schaal 1:3 is midden in de dessert van maxiformaat.

Toppunt van luxe en jawel......., zelfs smaak, zij het soms een tikkeltje bizar, is Wynn Las Vegas. Een nieuw spectaculair Hotel-Casino. Steve Wynn is de grote man van Las Vegas die in de afgelopen jaren de stad van een nieuwe impuls heeft voorzien. Bouwkosten van dit architectonische hoogstandje: 2,7 miljard dollar. Er zijn 2716 kamers of als je wilt een suite, 18 restaurants, 137 speeltafels en 1960 gokautomaten. Het enige resort met een eigen golfbaan midden in de stad. Uitsluitend gasten mogen een rondje spelen maar wel eerst $ 500,- neerleggen, tenzij je natuurlijk een big spender bent. Want wie het geld laat rollen wordt in de watten gelegd.

Andere bekende Hotel-Casino's zijn o.a. The Mirage, Luxor, Las Vegas Hilton en Excalibur. Ze hebben alle gemeen dat ze luxe bieden. Verder is in een aantal Hotels de bloemsierkunst werkelijk tot Kunst verheven en durf je haast niet te lopen op de in marmer ingevlochte mozaïek vloeren. Opvallend is dat al deze luxe gebouwen toegankelijk zijn voor iedereen en men er alles aan doet om je zolang mogelijk binnen de muren te houden. In de eerste plaats in het Casino, maar zelfs de kleine man die slechts een ijsje koopt wordt waardig behandeld. Het motto is: iedereen is vroeger of later een potentieel goede klant. 'So, treat him well, he may be back for the big bucks'.

Las Vegas wordt doorkruist door brede wegen, vaak 4 tot 6 banen per rijrichting en het is er altijd druk. On-Amerikaans zijn de brede voetgangerspaden, voorzien van roltrappen en oversteekbruggen waardoor alle gebouwen gemakkelijk en veilig bereikbaar zijn. Tussendoor prijzen vele bedrijfjes hun handelswaar aan, proberen allerlei eetgelegenheden hun graantje mee te pikken en rijden chauffeurs van giga-limousines af en aan. Dus verleiding alom. Ook het voetvolk is elk moment van de dag in grote getalen aanwezig zodat je met recht kunt zeggen dat deze stad nooit slaapt.

Dagschotel

Als wij na een paar dagen opbreken, beseffen we wederom hoe afwisselend onze reis is en hoe alles z'n charmes heeft. Zo rij je urenlang door een betoverend landschap waar je nauwelijks iemand tegenkomt, en zo doe je het andere uiterste: parkeren in een bruisende stad die als mallemolen van vertier z'n weerga niet kent. Kort en goed komt het hier op neer: Ga en sta waar en wanneer je wilt en ervaar bewust dat gevoel van opperste vrijheid. Dat is voor ons beiden de sensatie van elke dag.

Met Las Vegas achter ons, trekken wij verder zuidwaarts en daarmee komt onvermijdelijk het einde van onze reis in zicht. But we're not done yet! Join us on our way back to Sedona, Arizona and read how we get our kicks, on route 66.

CAMPING HILTON STYLE

De oplettende lezer heeft misschien al gemerkt dat in het voorgaande stukje 'Going back south' de ontbrekende foto's inmiddels zijn geplaatst. Weliswaar met horten en stoten, maar het is dan toch gelukt. 

Is het je nog niet opgevallen? Dan eerst even terugscrollen en als je dat toch gaat doen, scroll daarna nog wat verder terug naar 'The echo of our footsteps'. De intro van dat stukje inspireerde Rob Gorter om een cartoon te maken die we natuurlijk direct geplaatst hebben. Op het gevaar af dat jullie ons nu wellicht met andere ogen gaan zien........, maar dat risico nemen we op de koop toe. After all, a dirty mind is a terrible thing to waist!

Met minder dan een week voor ons vertrek terug naar Nederland, moet ik nog behoorlijk gaan aanpoten om de Yopermobile op papier het restant van het traject te laten afleggen. Het voorgaande stukje eindigde met onze aankomst in Pahrump, Nevada. Na de tocht over de Sierra Nevada en het oversteken van Death Valley, zouden we dat plaatsje in de desert als springplank gebruiken voor de doorsteek naar Las Vegas. Dus een nachtje overblijven en dan rap wegwezen. Dat pakte echter heel anders uit. Want het RV Park waar we toevallig in verzeild raakten, bleek een ware oase in de woestijn te zijn waar we ons 5 dagen lang gewenteld hebben in luxe.

Daarom........, hier volgt een waarschuwing voor raskampeerders: het bekijken van de bijgaande foto's kan een gevoel van onpasselijkheid teweeg brengen. Mochten wij onverhoopt nagewezen worden als decadente fake-campers, dan zij dat zo. In dat geval: 'no hard feelings', ieder z'n meug. Het zal niets wegnemen van het plezier dat wij aan deze uitspatting van ongehoorde vakantieweelde hebben beleefd. Hoe dan ook, dit stukje gaat over 'Seibt Desert Retreat', oftewel Camping.........., Hilton Style!

Bizar

De tocht over de Sierra Nevada en door Death Valley heeft 8 uur geduurd. Als we Pahrump binnenrijden begint het al te schemeren. Hoogste tijd dus om een RV Park op te zoeken. Dat moet niet zo moeilijk zijn omdat we volgens onze informatie kunnen kiezen uit een aantal parken in de buurt.

We kiezen voor Seibt Desert Retreat. Truus - the voice - oftewel onze routedeskundige, ingeblikt in de nieuwe TomTom, leidt ons er feilloos naar toe. Desondanks besluit ik eerst om er voorbij te rijden want het oogt niet bepaald als een doorsnee Park. 'Truus zal zich toch vergist hebben', zeg ik tegen Ine. 'Het zal wel verderop zijn'. Al gauw kom ik er achter dat dit niet het geval is, want we rijden linea recta terug de woestijn in. Omkeren dus en even later stellen we ons alsnog op voor de gesloten poort. Niemand te zien. Nauwelijks tot stilstand gekomen worden we door de speakerphone niet bepaald gastvrij toegesproken. Ik kijk om me heen, nog steeds niemand te zien. De stem in de verte vervolgt: You're not welcome here, go away! 'Excuse me??!!', zeg ik ietwat geirriteerd, 'what do you mean?' Enfin, dit herhaalt zich nog een keer. Ook al sta ik voor een gesloten poort, ik besluit m'n hakken in het zand te zetten.

Met enige stemverheffing eis ik een verklaring. 'Be speciffic, what do you mean, we're not welcome!' De stem in de verte klinkt hoorbaar nerveus en stoot uit. 'We do not accept travel trailers'. Ik voel de adrenaline door m'n lijf stromen; het zal toch niet waar zijn, ze willen Calimero weer niet. Dat zullen ze weten! 'You are discriminating, this Park is in the campingbook and I am a member, so you have to let me in', zeg ik dwingend.

Op dat moment zien we in de verte door de gesloten poort een wat gezette guard met z'n armen gebaren en horen we dat we moeten wachten. Z'n baas moet beslissen. Enige minuten gaan voorbij en daar komt de plichtsgetrouwe man, strak in het uniform, aangelopen. Het eind van het liedje: we mogen erin en even later worden we na de registratie naar onze campsite geleid. De man, slaat duidelijk een andere toon aan en mompelt iets over nieuwe regels en zo die hij zelf niet zo goed begrijpt........

We hebben nog maar nauwelijks onze plaats ingenomen en afscheid genomen van hem, of daar meldt zich de general manager. De situatie wordt nog even doorgesproken en dan is de kou uit de lucht. Het is allemaal een misverstand and please......., duizend maal excuses.

Inmiddels is het donker geworden en we realiseren ons dat dit niet een gewoon RV Park is. Een magere bezetting voor de tijd van het jaar en uitgesproken ruime en mooi opgezette campsites. Nieuwsgierig waar we nou terecht zijn gekomen gaan we die nacht onder zeil, vastbesloten om bij daglicht een verkenningstocht te gaan maken.

De volgende dag worden we gewekt door een stralende ochtendzon die zich een weg baant door de half gesloten zonwering. We zijn meteen klaar wakker en benieuwd naar wat ons buiten wacht.

Zoals gewoonlijk is mijn eerste gang naar het toiletgebouw om een verfrissende douche te nemen. In de meeste gevallen zijn dat losstaande gebouwen met faciliteiten die maar al te vaak de kwalificatie 'net voldoende' verdienen. Eigenlijk zijn deze minimale voorzieningen bestemd voor mensen met kleine traveltrailers die het moeten doen met een beperkt comfort. Immers in Amerika, reis- en autoland bij uitstek, zijn de motorhomes en andere RV's (Recreational Vehicles) meestal van grote tot zeer grote afmeting met alle denkbare gemakken. Ondermeer volledig ingerichte badkamers. Daarover later meer in een apart stukje over America and RV's.

Aaahhh......., jakkes (?)

Terwijl ik op zoek ben naar het toiletgebouw, zie ik op wat voor ongewone plaats we zijn aangeland. Een park met campsites van megaformaat. Niet aangelegd op een natuurlijke ondergrond, maar op een tapijt van asfalt en beton. Aaahhh...., jakkes Joop......, hoor ik in m'n verbeelding iemand vertwijfeld uitroepen. Ik geef toe, het klinkt niet bijster aantrekkelijk maar toch, binnen het totale concept is het uitermate praktisch.

Uiteraard is elke campsite aangesloten op water, elektra en riolering. Rondom weelderig beplant en goed onderhouden.

Ik loop naar het hoofdgebouw, alwaar ik een toiletruimte aantref die ik slecht schoorvoetend durft te betreden. Dit zie je alleen in zeer luxe accommodaties. Na een verkwikkende douche vervolg ik mijn weg met stijgende verbazing. Het gebouw ofwel het clubhuis is een multifunctionele ruimte voor fitnessactiviteiten, en ontspanning. Het herbergt onder meer een ruime ontvangsthal met uitnodigende fauteuilles, een volledig ingerichte fitnessroom die je elders met een lampje moet zoeken, een ultra-moderne bowlingaccommodatie met zes banen, een bar en een klein restaurant. In aanbouw zijn een conventiecentrum en een groot restaurant. Een etage hoger worden luxe suites ingericht. Door grote glazen ramen en deuren is er uitzicht op het zwembad, jacuzzies, watervallen, tropische tuinen en uitnodigende terrassen.

Waar je ook kijkt, op materiaal is nergens bezuinigd. Alles straalt luxe en comfort uit. Dit is geen campground, dit is een oase, een extravagant lustoord. Alles moet opgetrokken zijn vanuit een bepaalde gedachte. In de campingworld is dit een mij volstrekt onbekend concept en daar moet ik het mijne van weten. Wat echter nog het meeste opvalt is dat van de ruim 200 plaatsen er minder dan 20 bezet zijn. Een bezettingsgraad van slechts 10%, raa, raa....., hoe kan dat?!

Ine en ik zijn het eens, Las Vegas moet nog even op ons wachten..... Deze plek is te uitnodigend om als kortstondig tussenstation te dienen. We vullen onze dagen met het verder verkennen van het Park en de omgeving en genieten van het heerlijke weer. Kampeerders die 'back to the basics' in hun vaandel dragen, zullen ongetwijfeld gillend van dit 'veredelde parkeerterrein' wegtrekken. Maar tot die categorie hebben wij nooit behoord, dus maken wij schaamteloos gebruik van de luxe die ons op een presenteerblaadje wordt aangeboden. Wij zijn wat je noemt 'happy campers'.

Een gesprek met de general manager brengt duidelijkheid over de vraag hoe een oord als dit in de woestijn kan verrijzen. Wat ik al vermoedde blijkt zo te zijn. Deze plek is ingericht als een Motorcoach Resort. Een oord waarin de verwende en bemiddelde eigenaar van een luxe coach zich kan inkopen. Voor de verduidelijking. In de naamgeving rond de Campground Industry is in de loop der jaren een onderscheid gemaakt. In de eerste plaats worden alle voertuigen - van groot tot klein - gericht op kamperen aangeduid als Recreational Vehicles.

Een categorie hiervan zijn de motorhomes. Nog niet zo lang geleden, de speeltjes van de beter gesitueerden. Ook hierin heeft zich echter een ontwikkeling voorgedaan en is de motorhome ook bereikbaar geworden voor de wat minder bedeelden. Maar verschil moet er wezen, dus zijn de zogenaamde 'high end' motorhomes gepromoveerd tot motorcoach. Meer over het fenomeen Recreation Vehicles in een apart stukje ter afsluiting van onze reis.

Intussen zijn in verschillende zonnige streken van Amerika resorts als deze in aanbouw. Met een doortimmerd marketing- en verkoopapparaat proberen zij de campsites aan de man te brengen. Aan de man die niet op een dollartje of zo hoeft te kijken. Want prijzen beginnen met $ 83.000 voor een aardig stekje van 12 meter lang en lopen gestaffeld op tot $ 250.000 en hoger voor een mega site van circa 25 meter. Maar daarvoor krijgt de gelukkige eigenaar dan ook o.a. een eigen aangrenzende tropische tuin met buitenkeuken en terrassen.

Als eigenaar kun je volledig gebruik maken van alle voorzieningen tegen een maandelijkse onderhoudsbijdrage van $ 220,- . Een ander voordeel van het in eigendom hebben van een campsite is de woonbestemming die er aan gegeven wordt. Zo kan de full time reiziger die zijn motorcoach als huis gebruikt, Nevada als zijn residentie kiezen met allerlei andere bijkomende juridische en fiscale voordelen.

Het zal niet verwonderen dat met zulke koopprijzen de gegadigden zich niet opstellen in rijen van drie. En omdat ook hier de schoorsteen moet blijven roken, heeft men pas onlangs besloten ook het klootjesvolk, waaronder ene Joop en Ine Sprenger behoren, als betalende passanten toegang te verlenen. Met hoeveel graagte dit gebeurt, getuigt mijn verhaaltje over ons binnenkomen met de voet tussen de deur. Tot onze verbazing behoort het dagtarief in vergelijking tot andere RV Parks bij lange na niet tot de hoogste, terwijl geen park zo veel te bieden heeft. Maar kennelijk heeft de gewone reiziger dit park nog niet echt weten te vinden en dan wordt de prijs zoals we gewend zijn gewoon ordinair bepaald door vraag en aanbod.

Troost voor de diegenen van jullie die trappelend van ongeduld onze voetsporen naar dit paradijs willen volgen: laat je niet afschrikken door de hoge koopsommen. Want jawel, zolang de sites niet zijn verkocht, kun je ook per maand huren voor circa $ 400,- tot $ 650,- En dat is tegen de huidige koers voor ons Europeanen toch een schijntje nietwaar?

Verwend en aangebruind, aan alles komt een eind. De klok tikt verder en na 5 dagen moeten we toch weer op pad. Op zich ook weer fijn, want de charme van het gaan en staan houdt onze reis zo aantrekkelijk. En de volgende halte, Las Vegas, is een plek die we niet willen missen. So, keep following our track, theYopermobile is still on its way!