'Wat voor dag is het? Hoe laat? Ik raak soms elk gevoel van tijd kwijt. Het is om radeloos van te worden, want ik sta hier al zo lang. Een streepje licht kruipt door een spleet onder de garagedeur naar binnen. Niet voldoende om de duisternis te verjagen, maar ik kan tenminste weer wat onderscheiden.
Zoals gewoonlijk ontwaak ik met een mat gevoel. Buiten hoor ik het aanzwellende geluid van het verkeer. Het zijn mijn soortgenoten die daar rijden. Vrijuit zoeken zij hun weg in alle richtingen.
Bofkonten, zij leiden het leven waarvoor auto’s gemaakt zijn.
Verdwijnen in de ruimte als symbolen van het bewegen.
Mijmeringen
Lang, heel lang geleden reed ik zelf stijlvol en nagekeken door velen op de talloze highway’s en byway’s van Amerika. Met de wind langs mijn ranke flanken en badend in het zonlicht genoot ik steeds weer van de ritjes en lange tochten met de mensen die mij verzorgden en vertroetelden. Ach dat waren nog eens tijden!
En nu sta ik al 14 jaren stil! Opgeborgen en in de steek gelaten. Tenminste zo voelt het. Zeker, er is goed voor mij gezorgd. Ik heb mijn eigen garage, het is hier droog, nooit te warm en nooit te koud. Ik hoef zelfs niet op m’n banden te staan, want mijn stuurman heeft mij wat omhoog gekrikt en nu rust ik comfortabel op 4 steunen onder mijn assen.
Al die jaren in eenzaamheid glijden langzaam voorbij. Maar elk jaar heeft twee hoogtepunten. Door de regelmaat waarin ze zich voordoen kan ik opmaken of het voorjaar of najaar is. Dan gaat de garagedeur open en stroomt het daglicht gul naar binnen. Dat voelt aan als een warm bad. Het zijn de momenten dat mijn stuurman mij komt opzoeken en controleert of alles met mij wel in orde is.
Zijn bezoekjes zijn kort want hij is altijd op doorreis, maar het zijn mijn intieme momentjes. We zijn altijd blij elkaar weer te zien. Hij stoft me af, praat wat tegen me en belooft mij betere tijden. Als hij opnieuw weggaat en de garagedeur weer voor lange tijd sluit ben ik blij en verdrietig tegelijk. Ik zal weer wegdommelen, maar kan blijven dromen van de dag dat dat hij me ooit zal komen halen.
Altijd als hij geweest is, gaan mijn herinneringen terug naar al die fijne momenten die ik samen met hem en de stuurvrouw heb beleefd. En zo zak ik langzaam weer weg in een diepe slaap en droom over hoe het ooit allemaal begon...........
Golden years, 1983-1992
Het is in de vroege avond van een dag in augustus 1983. Ik sta te glimmen op een mooie plek van een autobedrijf in Santa Rosa, California. Ik ben amper 7 jaar oud en sta te koop.
Opeens hoor ik het gieren van banden door een bocht; een auto stopt heel abrupt vlak voor me en een man en een jongen stappen uit en beginnen me van alle kanten te bekijken.
Een ding is zeker, ze vinden me mooi en ik ga er dus nog maar eens extra voor staan. Want ook een automobiel wil graag bewonderd worden.
En...., mag ik wel zeggen: ik ben niet zo maar een auto. Ik ben van gerespecteerde afkomst en behoor tot een begerenswaardige klasse. Ik ben een Cadillac Eldorado Convertible en behoor tot een uitstervend ras van klassieke automobielen. Mijn geboortejaar is 1976 en daarmee ben ik een van de laatsten van mijn soort.
De beide mannen vertrekken weer, maar ik hoor zeggen dat ze terug komen. Een paar dagen gaan voorbij. Allerlei andere mensen komen naar mij kijken. Meestal behandelen ze me respectvol, maar soms doen ze rare dingen en gaat het er niet zachtzinnig aan toe. Dan slaan ze met de deuren, schoppen tegen m’n banden en zitten ze aan al mijn knoppen te frunniken. Ik wil wel eens uitschreeuwen: ‘zoiets doe je niet bij een lady’, maar ja, al kan ik hun taal verstaan, ik spreek die niet.
En dan ineens gebeurt er van alles. Ik word naar de werkplaats gereden en van kap tot band onderzocht. Hier en daar word wat aan me gesleuteld en bijgesteld. Daarna volgt een uitgebreide wasbeurt en word ik flink gepoetst. Van al die aandacht krijg ik een warm gevoel van binnen en glim ik als nooit tevoren. Als ik later met open kap op een apart plaatsje sta voel ik dat er wat spannends staat te gebeuren.
Hij heeft nu z’n vrouw bij zich en ook iemand van de garage is er bij. De vrouw houdt zich wat afzijdig terwijl de mannen honderduit over mij praten.
Opeens vraagt de man van de garage aan de vrouw of ze mij mooi vindt.
Nog voordat ze kan antwoorden, geeft hij haar de sleutels en nodigt haar uit om in te stappen en met mij een rondje te gaan rijden. Ze is zo verbouwereerd, dat ze een paar passen achteruit doet en de sleutels wil teruggeven. Maar de garageman doet ook een stap terug. 'Nee mevrouw', zegt hij afwerend; 'het zijn uw sleutels, ........... de auto is van u!'
Nog voordat ze kan antwoorden, geeft hij haar de sleutels en nodigt haar uit om in te stappen en met mij een rondje te gaan rijden. Ze is zo verbouwereerd, dat ze een paar passen achteruit doet en de sleutels wil teruggeven. Maar de garageman doet ook een stap terug. 'Nee mevrouw', zegt hij afwerend; 'het zijn uw sleutels, ........... de auto is van u!'
Cadeautje
Ineens heb ik het door.
Ik ben een onverwacht cadeau en deze dame is mijn nieuwe stuurvrouw.
De verrassing wordt nog groter als ik nieuwe kentekenplaten krijg. Hierop staan geen saaie letters en cijfers, maar ‘PIENTJE’. Zo wordt mijn stuurvrouw liefkozend door haar man genoemd. Het is nu duidelijk, Pientje en ik horen bij elkaar en ik denk dat we het goed samen zullen kunnen vinden.
Vanaf dat moment verandert mijn leven drastisch. Ik doorkruis California. Langs de schitterende kust, door de beroemde wijngebieden van Napa en Sonoma, zoef over de brede autowegen en geniet elke dag met volle teugen. Later verhuizen we naar Oregon waar ik de mooiste ritten maak die een automobiel zich maar kan voorstellen. Er wordt altijd heel goed voor mij gezorgd en ik zie er uit om door een ringetje te halen.
Gestald, 1992-2006
Het heeft allemaal te maken met verhuizen en terug gaan naar Holland. Wat het ook is, ik blijf alleen achter. Mijn stuurman zie ik dus twee keer per jaar en mijn stuurvrouw ben ik helemaal uit het oog verloren. Ik heb geen andere keus dan geduldig af te wachten.
2e Jeugd, 2006-2011
Maar net als het lijkt dat ik niets meer te verwachten heb, gebeurt er wat. Ineens ben ik klaarwakker want ik hoor stemmen. Luid en duidelijk en heel dichtbij.
De garagedeur gaat open en daar staat hij, mijn stuurman en hij is niet alleen.
Tegen een paar andere mannen zegt hij: ‘Kijk, daar is ze; mag ik jullie voorstellen aan beautyful Miss Cady!’
Hoewel ik nog niet begrijp wat er gebeurt, voel ik mij gevleid. Even later zegt hij: ‘Miss Cady, na 14 jaar is het nu welletjes; ik kom je halen en we gaan een lange reis maken. Maar eerst gaan we je naar de beautyshop brengen om je na al die jaren helemaal na te kijken’.
In de daarop volgende dagen word ik binnenste buiten gekeerd en krijg ik alleen maar complimentjes te horen over m’n uiterlijk, mijn motor en - heel pikant - zelfs over mijn onderstel. Het lijkt wel of in deze dagen al de jaren van eenzaamheid vervliegen en als ik te horen krijg dat ik in prima conditie ben om de lange reis te gaan maken, sta ik haast te stuiteren op m’n banden van plezier.
Ik voel me vrij en uitgelaten en net als ik geniet mijn stuurman van de prachtige tocht. Inmiddels heb ik al begrepen dat dit nog maar het eerste stuk is van een nog veel langere reis. Want in Los Angeles word ik in een grote container gereden en geladen op een boot die mij naar Holland zal brengen. Een zeereis van enkele weken. ‘Miss Cady, maak je geen zorgen’, zegt mijn stuurman, ‘het duurt dit keer maar even. See you in Holland!’
Enkele reis Holland
En zo vind ik mijn weg naar Nederland, waar mijn stuurman mij in de haven van Rotterdam afhaalt. Er begint een nieuwe en gelukkige episode van mijn leven. Het is zomer 2006 en we zetten koers naar de Veluwe waar ik na 14 jaar en tot mijn grote blijdschap ook weer herenigd word met mijn stuurvrouw.
Sindsdien heb ik een bevoorrecht leven. Het is inmiddels 2011 en ik ben 35 jaar, waarvan 28 jaar onder de hoede van dezelfde stuurman en stuurvrouw. Dat zal niet veel voorkomen. Een klassieke automobiel kan zich niet beter wensen. Ik ben authentiek, er is nooit aan mij gerommeld. Ik sta nog strak in mijn lak en pas 3 jaar geleden heb ik een nieuwe kap gekregen.
Zes maanden van het jaar heb ik een speciaal plaatsje in een oldtimer stalling en sta ik met andere prachtige vierwielers geduldig te wachten op het voorjaar. Want dan mag ik weer naar buiten om alleen bij mooi weer leuke ritjes te maken.
Wachten duurt nu niet lang meer, want ik weet dat ik nooit in de steek word gelaten. Nee, ik ben bevoorrecht, ik ben een een Cadillac Eldorado Convertible en ik ben geliefd en vertroeteld.
This is my story. My name is Miss Cady and yes, I am a happy lady!'
(*1) Bron: "The Standard" ,officieel orgaan Cadillac Club Nederland - №. 3 2011 -
"Miss Cady vertelt....", Joop Sprenger.
"Miss Cady vertelt....", Joop Sprenger.
