zondag 13 maart 2011

TRAVELIN' LIGHT

Opgewekt, een leeg hoofd en een rustig gemoed. Dat weegt dus niets en al naar gelang je meer reist, sleep je steeds minder bagage met je mee. Traveling light, that's the key! 

We hebben er zin in. Dat is een understatement...., Ine en ik staan te popelen om weer op stap te gaan. In de aankondiging van onze nieuwe trip naar de USA gaven we het al aan: 'Big wheels keep on turning', en daarmee bedoelen we wielen in alle soorten en maten. Variatie maakt het leven boeiend en avontuurlijk en dus maken we deze reis gebruik van verschillende voertuigen die - hoe raad je het - gebruik maken van één van de belangrijkste uitvindingen van de mens: het wiel.

In 34 dagen reizen we per vliegtuig, trein, motorhome en auto. Elke onderdeel heeft zo z'n eigen charmes, al blijft vliegen toch een noodzakelijk kwaad, omdat je nu eenmaal intercontinentaal moet oversteken.
Dit is het verslag in een notendop over onze 6e reis naar de USA in drie jaar tijd. Ik zal met enige regelmaat een stukje over onze belevenissen toevoegen. Dus als je het leuk vindt, kun je theYopermobile weer van dichtbij blijven volgen.

Zondagmiddag 6 maart: we verlaten ons stulpje in Garderen. Dit keer blijft Scooby, onze poes, thuis. Het dierenpension waar ze vroeger regelmatig werd ondergebracht bleek toch geen prettige oplossing. We zijn erg gelukkig dat ze in haar vertrouwde omgeving kan blijven en liefdevol wordt verzorgd door broer en zus, Johan en Janine, beiden dorpsgenoten. Een hele opluchting voor ons, dus mag het wel even worden vermeld.

Motel Van der Valk bij Schiphol is ons eerste doel. We maken gebruik van het 'Park, Sleep, Fly' arrangement. Gemak dient de mens, dit is een aanrader voor iedereen die een er een tijdje uitvliegt. De naam zegt het al: parkeer je auto, betrek een hotelkamer, ga de volgende dag uitgerust met de hotelshuttle naar Schiphol en laat je auto veilig achter voor de duur van je reis. Betaalbaar, gemakkelijk en de manier om onthaast op pad te gaan.

De volgende etappeplaats is Minneapolis in de Amerikaanse staat Minnesota. De Airbus 300 van Delta Airlines neemt een krachtige aanloop op z'n enorme wielen en draagt ons na een aangename vlucht in ruim 10 uur naar de overkant van de Atlantische Oceaan. Mijn ervaringen over de straffe behandeling die luchtreizigers tegenwoordig krijgen als ze ter controle de Amerikaanse Douane passeren heb ik al eens eerder omschreven. Kort gezegd: het is er niet vriendelijker op geworden. Dat hebben we allemaal te danken aan een stelletje meedogenloze rotzakken, die in naam van hun God en/of vaderland aanslagen plegen en zo doende hun geurvlaggetjes achterlaten.

Al met al zijn we op tijd voor onze aansluitende vlucht naar Denver, Colorado. Een ritje van twee uur in een propvol toestel, een zogenaamde commuter flight. Dat zijn lijndiensten waarin Airlines elkaar proberen af te troeven door zoveel mogelijk passagiers in een toestel te proppen. Ine en ik zitten in een raamrij van drie stoelen.

Net als wij willen gaan zitten, hoor ik iemand zeggen, 'Hi, I am your new neighbor'. Ofschoon de man een vriendelijke stem heeft, klinken zijn woorden als een dreigement, want hoog boven ons uit torent een reus van een kerel van onmetelijke omvang. Hij wurmt zich in de veel te krappe stoel, zoekt met zijn ellebogen steun, maar vordert daarbij de leuning waarop ik krachtens mijn vliegticket zelf aanspraak op mag maken Daar zit ik dan, klem tussen een kolos die een levenslang verbod tot vliegen zou moeten krijgen en ranke Ine, veilig aan de raamkant. Op het gevaar af een blijvende hernia op te lopen heb ik dit traject slechts kunnen overleven door zwaar naar Ine over te hellen, zonder haar te pletten. Wat mijn buurman aan stille verwensingen in mij opriep toen hij ook nog eens ging proberen om in een niet bestaande ruimte zijn laptop te bespelen, laat ik over aan jullie fantasie. Nu we weer in veiligheid zijn kan ik oprecht verklaren: vliegen maakt meer kapot dan je lief is.

Later in middag betreden we met een zucht van verlichting onze hotelkamer in Denver en kunnen we anderhalve dag bijkomen van de lange rit alvorens we gaan beginnen aan de volgende etappe: ditmaal per trein.

Heel soms kun je ver van huis zo maar vanuit het niets iemand ontmoeten met wie je meteen een zekere verwantschap voelt. Op onze tussenstop in Denver maakten wij kennis met Monique, 83 jaar jong en van Nederlands-Indische afkomst. Wij ontmoetten Monique in een kleine downtown espressobar waar vreemd genoeg een heerlijke geur van knoflook hing. Ine liet zich ontvallen dat zij deze geurige rakkers veel gebruikt bij het bereiden van Indische maaltijden. Ofschoon de conversatie met Monique tot dat moment in het Engels werd gevoerd, sprak zij ons ineens opgetogen aan in een waterval aan woorden in onvervalst Nederlands.

Het is bekend, mensen die hun wortels hebben in het vooroorlogse Nederlands-Indië hebben iets gemeen dat het gewone medeburgerschap ontstijgt. Geboren op Sumatra heb ik altijd een ondefinieerbare band met mijn geboorteland gehad en het duurde ook dit keer niet lang of de raakvlakken van ons leven regen zich aaneen als kralen van een ketting.
In de korte tijd dat wij ervaringen met elkaar uitwisselden werd ons duidelijk dat deze voormalige non die door het leven gaat als 'little brown nun' een bewogen leven achter zich heeft. Tegenwoordig woont zij in Denver en zo af en toe bezoekt zij familie in Nederland. Afgesproken is dat wij aan deze onverwachte kennismaking een vervolg zullen geven.

Terug naar onze reis. De Amtrak is een trein die over verschillende trajecten voert, dwars door Amerika. Wij hebben gekozen voor de California Zephyr. Dit spoor loop van Chicago naar San Francisco, een reis van 3 dagen. Wij stappen dus tussentijds in om vanaf Denver naar Salt Lake City in de staat Utah te reizen. De tocht voert door de Rocky Mountains en is het mooiste deel van het Zephyr traject. Onze reis zal 15 uur in beslag nemen. Vertrek uit Denver: woensdag 9 maart om 8:00 uur. Aankomst in Salt Lake City om 23:30 uur.

Het Amtrak spoor kent geen hoge snelheidslijnen en bestaat zeker niet uit het modernste materieel. Ook de wijze van inchecken en verzorging aan boord is duidelijk anders dan wat de moderne spoorlijnen in Europa en andere landen bieden. Maar reizen per trein in Amerika is zeker heel ontspannen. Zware diesel locs trekken lange treinen met matige snelheid hoog door de bergen om daarna weer af te dalen voor een nieuwe aanloop omhoog. Hooggebergte, afgelegen dorpjes, tunnels, sporen die hun weg zoeken langs de beroemde Colorado River, het typische 'gedeng-gedeng' geluid, afgewisseld met het indringende en waarschuwende signaal dat de locs veelvuldig uitstoten; van reizen met de Amtrak wordt een mens weer rustig.
Anders dan in een vliegtuig ben je veel mobieler in deze trein. Door lange gangen kun je je een weg banen naar de restauratiewagen of lounge en kun je in speciale wagons met grote ramen genieten van het schitterende landschap.
Wij hadden comfortabele verstelbare stoelen met veel beenruimte. Prima voor een reis van 15 uur, maar voor een langere reisduur is een slaapcoupé zeker aan te bevelen. Wij betaalden voor onze reis slechts 93 Euro totaal!!

Het was voor ons de eerste treinreis in Amerika. Zeker voor herhaling vatbaar, maar voorlopig toch even niet. Het zal te maken hebben met het feit dat wij graag 'zelf aan het stuur willen zitten'. Minder afhankelijk van anderen, tijdschema's en andere beperkingen.Na aankomst in Salt Lake City wacht ons een prima hotel. Van het station worden we snel door de hotelshuttle opgehaald en binnen een uur zijn we in diepe slaap verzonken.

Vanaf deze plaats nemen we het stuur in eigen hand. Op donderdag 10 maart halen we de gereserveerde motorhome op en trekken we zuidwaarts, dwars door Utah naar Arizona en Nevada. Inmiddels zijn we ons rollende huis ingetrokken en daarover een volgende keer meer.
'theYopermobile' is op stoom gekomen, stay tuned!