Vandaag begin ik mij zorgen te maken. Word ik vergeetachtig of vermindert mijn snelheid van handelen? Nog voordat ik de kofferbak van de huurauto met een stevige duw sluit, schiet een onhoorbare kreet door mijn hoofd: ..........’de sleutel....’! In een reflex probeer ik het dreigend onheil te keren. Zinloos! De klep valt in het slot. Een mengeling van verwijten schiet als een scherpe pijn door mij heen. ‘Te laat, mis, sufferd, wat stom!!’ Tegen beter weten in probeer ik een portier te openen. Alle hoop ebt weg. Portier dicht! Dan zijn de de andere ook op slot. Leve de centrale slotvergrendeling! Beteuterd kijk ik door de raampjes naar binnen, alsof ik nog een wonder verwacht.
Ine voelt onraad. ‘Joop, is er wat?’ Ik verman me, trek mijn meest opgewekt gezicht en antwoord desondanks met knijpende stem: “Ehh..., ik geloof dat er iets fout is gegaan. De auto zit op slot en de sleutel ligt in de achterbak.”
Au! Mijn nonchalance heeft een averechtse uitwerking. Ine zegt niets, maar haar gezicht spreekt boekdelen. Vertwijfeling alom.
In een poging om het minder erg te doen lijken, werp ik schaapachtig tegen dat mij dit in de 50 jaar dat ik auto rij nog nooit is overkomen. Niet zo’n slimme opmerking en al helemaal niet constructief.
Wat nu? Het is zondag 24 oktober, 16:30. We zijn net ingecheckt in een hotel. Hoogste tijd voor actie. Wel beste vrienden, op dagen zoals deze is geen uitvinding mooier dan een autopech dienst. Een telefoontje naar de verhuur centrale, wat gegevens uitwisselen en binnen twee uur komt een monteur zich als reddende engel melden. Het kost een paar centen, maar binnen 5 tellen is een portier opengemaakt. Nog eens 10 tellen later grijp ik de autosleutel triomfantelijk uit de kofferbak en zwaai deze als een zwaar bevochtte trofee boven mijn hoofd.
Even spookt door mijn hoofd: .....hmm....., inbreken, toch wel een mooi vak. Snel, geruisloos en lonend!
