MOVING UP TO SOUTH-EAST ARIZONA

Jawel, jullie raden het al, het zat weer even tegen. Verbinding krijgen met het internet is on route toch wat lastiger dan verwacht. Niet in grote plaatsen met bekende winkelketens als b.v. Wal Mart en Safeway. Daar parkeer je gewoon op de bijbehorende enorme parkeerplaatsen, laptopje op schoot en ben je met een paar klikjes gratis online. Goed om even de post te checken of snel wat op te zoeken, maar niet zo uitnodigend om lange epistels te produceren. Dat doe je toch liever relaxed in je rollend huisje onder het genot van een flinke mok koffie. En daarom is dit een uitstekend moment om de draad van ons reisverhaal weer op te pakken en jullie bij de les te houden. Al reizend is het benul van tijd maar van betrekkelijk belang. Geen dwingende agenda, geen afspraken, wat is tijd? Omdat we onderweg veel zien en meemaken moeten we dagelijks wel wat aantekeningen maken anders ben je zo maar de weg kwijt die je hebt afgelegd. Ja, de dagelijkse leefwijze van de reizende pensionado is van een geheel andere orde.
Ons laatste bericht was vanuit Benson, nadat wij Tuscon verlaten hadden om dieper het zuid-oosten van Arizona binnen te trekken. Een verrassend aantrekkelijke streek, waar wij ons zonder enige reserve voor een langere tijd zouden kunnen nestellen.

Freeways & railroads

Vanuit Tuscon, een ruim gebouwde stad tussen twee bergketens, volgen we de Interstate-10. De interstate freeways zijn de belangrijkste verkeersaders die dwars door allelei staten lopen en oost/west en noord/zuid met elkaar verbinden. Eindeloos lange en brede autowegen waar je buiten de grote steden met een maximum snelheid van 75 mile (120 km) mag rijden. Wat vooral opvalt zijn de enorm grote vrachtwagencombinaties - vaak zo'n 25 meter lang - die zich ook met die snelheid voortbewegen. Als je die monsters in je spiegels ziet opduiken, wil je wel ruim baan maken.

Vrijwel altijd in de buurt van een interstate freeway loopt een treinspoor waarop kilometers lange ketens van wagons, beladen met containers getrokken worden door soms wel 4 zware diesellocs. Spoorbanen - uitsluitend voor vrachtvervoer - van duizenden kilometers lang, dwars door door dit immens grote land. Ze maken deel uit van een ingewikkelde infrastructuur, die nodig is om alles in de USA gladjes te laten reilen en zeilen. Daarbij vergeleken is onze veelbesproken Betuwelijn van Madurodam-formaat.

Minpuntje

Al is de freeway voor de onthaaste pensionado niet de meest aanlokkelijke route om van A naar B te reizen, soms kun je er niet omheen om ergens te komen zonder grote omwegen via de gewone highway. En dan doe je concessies hè. Eén daarvan is dat je op weg naar een verre bestemming en reizend op de freeway ook bent aangewezen op een RV park in de buurt van de autoweg en dus ook de spoorlijn.

Wij zochten een plaatsje op een aardig ogende camping met de juiste voorzieningen, inclusief een zwembad. Als je dan 's nachts in je met zorg opgemaakte bedje ligt en net de slaap wilt vatten, dan merk je ineens wat een impact het treinverkeer heeft op onmiddellijke omgeving. We hadden dat al eerder meegemaakt in Tuscon, maar dit keer leek het onophoudelijk rangeren elke nacht uit te monden in een waar blaasinstrumenten-festijn.

Het schijnt in de regelgeving te zijn opgenomen, dat elke trein reeds lang voor het naderen van een spoorwegovergang de 'stoomfluit' moet laten horen. Met hoeveel decibel dat gepaard gaat wil je niet weten. Elke jongen heeft als kind graag met treintjes willen spelen; welnu dat nostalgische gevoel, voor zover nog aanwezig, verdwijnt vanzelf. Zulke schreeuwlelijkerds verdienen het eigenlijk om spontaan te ontsporen. Op zo'n kwaadaardig moment in het holst van de nacht probeerde ik mij dan te herinneren hoe ik vroeger de Marklin treintjes van mijn broertje van de rails liet afdonderen. Ja, dat is mijn donkere kant; maar, ook dat gaat vanzelf weer over en voor de rest......... ach alles is goed met mij. Dank u!

Huishouding en taakverdeling

Zo, dan zijn we nu klaar met het enkele minpuntje in ons dagelijkse bestaan. Zeg nu zelf, als dit mijn enige echte probleem is, ben ik toch een te benijden man.

Het wegstrepen van dat enige ongerief tegen de aangename kanten van ons verblijf in Benson, leidde toch tot een verblijf van een week in Benson. Op één van de geplaatste foto's kun je goed zien dat onze traveltrailer wordt omringd door grote motorhomes met alles erop en eraan. Daarover later meer.

Inmiddels zijn we aardig ingespeeld op onze huishoudeljke taken in en rond ons knusse rijdende huisje. We hebben dat in goed onderling overleg geregeld. Over het koken en de daarbij behorende subtaken heb ik niet moeilijk willen doen. Ine wilde zich daar nou eenmaal graag over ontfermen. Dus als dat haar nou gelukkig maakt........ Over het resultaat heb ik geen enkele klacht. Elke ingewijde weet dat ik nu de reinste onzin uitkraam; want toegeven dat Ine koken kan is zo ongeveer de grootste understatement die je kunt bedenken. Wat een gave. Wat zij met beperkte middelen in een kleine ruimte weet voor te schotelen, tart elke beschrijving. Vorstelijk! Ik zei het toch al, I am a happy man. Gezegd mag worden dat ik weer op andere huishoudelijke terreinen mijn mannetje sta. Ik ben chef 'opmaak- en afruimen van de slaapgelegenheden', niet te vergeten chef 'kruikverzorging' voor myLady bij koude nachten. Voorts chef 'buitenoperaties' zoals af- en aankoppelen, aansluiten en ontkoppelen van nutsvoorzieningen, alsmede het stabiliseren en borgen van de accommodatie. Voorwaar een aantal verantwoordelijke taken.

Dagtrip vol verrasingen
De tijd in Benson, overdag zonnig met frisse nachten, was ontspannend en gaf ons de gelegenheid met de auto de omgeving te verkennen. Onze meest zuidelijke bestemming was het plaatsje Bisbee.Voor de nieuwsgierige Google Earth bezoeker, vanuit Benson via Hwy. 90. Eerste stop was Tombstone, 'a town too tough to die'. Dit is een oud Western stadje waar de herinnering aan de beruchte 'gunfight at the O.K. Corral' in stand wordt gehouden. Hierbij speelde sheriff Wyat Earp een belangrijke rol bij het tot staan brengen van misdaden door beruchte gangsters in het oude wilde westen. Hoewel erg commercieel, ademt het plaatsje toch nog veel van die typische Western sfeer uit. Leuk om gezien te hebben.

Ook heb ik daar wat opgestoken over het niet weg te poetsen recht in Arizona om een geladen pistool of geweer bij je te dragen. Een direct uit die tijd stammend recht om jezelf en huis en haard te mogen verdedigen. Misbruik wordt zwaar gestraft, maar helaas zien we regelmatig toch waar het toe kan leiden. Menig Amerikaan heeft 3 of 4 wapens in z'n bezit en 'rumor says' dat er in de USA meer wapens dan Amerikanen zijn (circa 350 miljoen).

Europees tintje

Heel verrassend was het bezoek aan het plaatsje Bisbee, gelegen op circa 1800 meter. Vroeger een 'booming copper mining community' en ooit één van de grootste steden tussen St.Louis en San Francisco. Nu een stadje met zo'n 6000 inwoners waaronder veel kunstenaars. De entree van de stad is een stap terug in de tijd, waarbij de combinatie van Victoriaanse architectuur en Western cultuur opvalt. Een wandeling langs antiekwinkeltjes, smaakvol ingerichte café's, saloons en restaurants doet je een beetje wanen in een Zuid Europees stadje. Al met al ademt het stadje een sfeer uit die je in het diepe zuiden van Arizona niet verwacht.

We vervolgden onze dagtrip via Hwy. 92, parallel aan de Mexciaanse grens naar Sierra Vista, een nieuwe ruim opgezette plaats met alle winkels en andere voorzieningen die je maar bedenken kunt. Op 45 minuten rijden een totaal andere wereld dan Bisbee in een landschap waar het buitengewoon goed toeven is

Een vleugje 'Joop'

Het grensprobleem met Mexico kan leiden tot interessante voorvalletjes. Ofschoon je toch niet kunt zeggen dat ik Mexicaanse trekken vertoon, was een verkeerde afslag toch voor de 'bordercontrol' reden om ons staande te houden en de papieren te controleren. Al gauw bleek dat wij 'legal' waren en er ontspon zich een zeer geanimeerd gesprek met een vrouwelijke 'officer' van duidelijke Mexicaanse komaf. Toen zij constateerde dat 'Joop' ook een parfumeriemerk is, verontschuldigde ik mij met de opmerking dat ik nooit heb kunnen voorzien dat wij elkaar onder deze omstandigheden zouden ontmoeten. Het speet mij dus niet een lekker luchtje te kunnen achterlaten....... Onder veel hilariteit namen wij afscheid en met veel egards werden wij op de juiste route gezet. Hiervoor werd het drukke verkeer door collega-agenten stilgelegd zodat die innocent Dutchmen vrij baan kregen. Kostelijke ervaring!

Missie in Benson

Laat in de middag waren wij weer terug in Benson met een tevreden gevoel over een heel geslaagd uitje. Voordat wij zouden vertrekken, restte mij nog één belangrijke missie: ik had mijn zinnen gezet op het behalen van mijn Arizona rijbewijs. Elke staat in de U.S. geeft aan z'n inwoners een eigen rijbewijs af. Een belangrijk document want het fungeert ook nog eens als een ID-bewijs. Rijexamen in Amerika is in vergelijking tot afrijden in Nederland haast kinderspel, ook al is de ene staat wat strenger dan de ander. In Arizona is het theorieboekje flinterdun en nogal kinderlijk geschreven. Na de aanvraag, wordt de kennis van theorie getoetst d.m.v. het multiple choise system. Daarna volgt het praktijk gedeelte dat oneerbiedig gezegd bestaat uit een rondje om de kerk. Alles in orde, niet stekeblind? U gaat door voor de foto. Ter plekke geregeld en gehecht aan het resultatenformulier. U bent klaar.......! Volgende.

Kan iedereen dat zomaar halen? Driewerf neen! Is hier sprake van een voorkeursbehandeling? Neen! In mijn geval is het heel simpel. Wij zijn beiden in het bezit van de (zeer gewilde) 'greencard' en mogen in de USA dus wonen en werken. Zowel Ine's als mijn Oregon drivers license is al lang verlopen, maar ik kon mijn oude exemplaar wel overleggen. Gangbaar in zo'n geval is dat je in een andere staat (Arizona) opnieuw je rijbewijs moet halen. En daar ging ik dus voor. Tot mijn verrassing werd zowel het theorie-examen als het afrijden geschrapt en stond ik na een half uurtje en $ 10,00 lichter buiten met mijn voorlopige Arizona rijbewijs. Het definitieve rijbewijs - geldig voor 5 jaar, want dan wordt deze jongeman toch 70 jaar - heb ik inmiddels over de post ontvangen. Dat zijn toch leuke dingen voor de mensen nietwaar?!

Back to Phoenix

Wij breken op en verlaten Zd. Arizona. Alsof de duvel er mee speelt, de zon gaat schuil en een fikse wind steekt op. De weg terug op Interstate 10 via Tuscon naar Phoenix is geen pretje. Dan merk je dat je een lichte trailer trekt die veel te verduren heeft van de wind en nog meer van 'opduvels' die de passerende grote trucks uitdelen in de vorm van verplaatste lucht. Het rijden vraagt om een uiterste concentratie en is inspannend. Als we in Phoenix arriveren heb ik het gevoel een zware dagtaak achter de rug te hebben. Het is vroeg in de middag. Wij tracteren ons eerst op een geurende kop koffie van Starbucks en doen ons daarna te goed aan een heerlijke lunch. We ontdekken dat het Valentijns Day is en zijn - zo mogelijk - nog liever voor elkaar.

Calimero

Op onze weg naar California is dit een ingecalculeerde stop. We willen n.l. onze Amerikaanse vrienden in Sun City (zie een voorgaand artikel) nogmaals bezoeken i.v.m de verslechterende gezondheidstoestand van beiden. We zoeken daarom een RV Park dicht bij hun in de buurt. Dat valt niet mee. Willen julie nog even een leuke horen? Zo één uit het leven gegrepen? Bij het inrijden van een groot RV Park worden wij tot staan gebracht voor we ons goed en wel konden melden. De reden: even serieus nu.......; wij zijn niet groot genoeg. 'Sorry, you are not big enough'. Ik dacht dat ik water zag branden en kon toen mijn lachen niet inhouden. Dit is de omgekeerde wereld: rigs (zoals de grote motorhomes en traveltrailers worden genoemd) moesten tenminste 10 meter lang zijn.........

Daar, op dat moment van omgekeerde discriminatie, werd ik bevangen door het Calimero-gevoel: 'zij zijn groot en ik is klein.....' Bulderend van het lachen zijn Ine en ik daar weggereden en vonden al gauw een plaatsje op een eenvoudig Park met een aardige en behulpzame manager.

Onze trailer is vanzelfsprekend nu gedoopt tot 'Calimero', een Geuzennaam.

Leaving Arizona

We hebben pech, of beter gezegd onze vriendin; zij heeft griep en we besluiten ons bezoekje uit te stellen tot vlak voor ons vertrek naar Nederland in April. We zijn dan weer terug in Sedona bij mijn broer. Na reparatie van een lek in de boiler gaan we weer op pad. Bestemming Ehrenberg aan de Colorado River die daar de grens vormt tussen Arizona en California. We laten de Interstate -10 links liggen en trekken in noord-westelijke richting over Hwy. 60 naar Wickenburg. Ook al een stadje met een western uitstraling, maar wel snel vernieuwend door grote nieuwe woonwijken met mooie huizen. De tocht hierheen is een omweg maar veel aantrekkelijker om te rijden. In Wickenburg brunchen we om aan te sterken voor een tocht door de high desert. Zoals overal in Arizona, heb je een wijds uitzicht met grote dorre bergketens. Toch is het nergens hetzelfde en straalt deze ruwe staat een geheel eigen schoonheid uit. We love California, we love Oregon and surely we now love Arizona as well!

Onderweg naar onze dagbestemming zien we overal verspreid grote RV Parken, gegeseld door een brandende zon in een omgeving waar geen boom te vinden is. De parken zijn vol met z.g. 'snowbirds'. Gepensioneerden die de koude staten ontvlucht zijn en in de winter hier hun home vinden. Ook zijn er 'fulltimers', die alles verkocht hebben en hier wonen of van plaats tot plaats trekken. It's the American Way, waarover jullie nog beslist meer zullen lezen.

California, here we come

In Ehrenberg, AZ aangeland, vinden we een plaats op een oorspronklijk Mobile Home Park (vergelijkbaar met onze vakantiechalets). Er zijn ook RV's, meest van mensen die in de omgeving werken maar elders wonen. Gevangenisbewaarders, verplegend en onderwijzend personeel en parkrangers die in een naburig National Park werken. In de weekends gaan ze naar huis en is het park uitgestorven. Ook nu is dat het geval. Stille boel, geen Wifi en ook geen tv-signaal.

Wel is het prachtig gelegen aan de Colorado River die hier stilaan (nou ja , na nog zo'n krappe 200 miles........!) gaat uitmonden in de Golf van Calfornia in Mexico. Na twee dagen houden we het hier voor gezien en gaan op pad naar Zuid California.

Inmiddels zijn we daar aangekomen. Binnenkort komt uit de Golden State mijn volgende stukje. So, folks, don't go away, there is much more to come. See ya!